Pasen - Jürgen Mettepenningen

Jürgen Mettepenningen is bisschoppelijk afgevaardigde voor het onderwijs in het aartsbisdom Mechelen-Brussel en theoloog aan de KU Leuven.

Verwondering en verontwaardiging liggen soms dicht bij elkaar. Wie naar de natuur kijkt, kan niet anders dan verwonderd te zijn. Bomen die na de winter bladeren krijgen, knoppen die opengaan en bloem worden: fantastisch! Wanneer we dan nieuwssites bekijken, kunnen we vaak niet anders dan verontwaardigd te zijn. Dat er zoveel onrecht, driest geweld en honger zijn in de wereld, het is allemaal moeilijk te vatten: gaat dat dan nooit eens eindigen, verdorie?

Ook in het verhaal van Pasen en de twee voorgaande dagen komen verontwaardiging en verwondering dicht in elkaars buurt. Wat moest die Jezus niet allemaal doorstaan?

Ook al had hij zoveel mensen genezen en geholpen, met een wijs woord voor wie op zijn weg kwam, op Goede Vrijdag werd herdacht dat hij door de stegen van Jeruzalem strompelde en daarna de Olijfberg op ging, zowaar een kruis dragend. Later die dag hing hij aan dat kruis en stierf een gruwelijke dood. Verontwaardiging over zoveel onrecht is gepast.

Drie dagen later verrees diezelfde Jezus, zo geloven christenen. Dat valt moeilijk uit te leggen want God is in het geding. Zwijgen we dan maar best? Neen. Meer zelfs, Pasen doet christenen ‘alleluia’ uitroepen: verwondering – blijheid!

Tussen de verontwaardiging en de verwondering is er de stilte. Bekomen van wat op Goede Vrijdag is gebeurd, niet goed weten hoe met al de ‘waarom’-vragen om te gaan. Het is het verhaal van het leven. De leegte kan niet direct worden gevuld met positiviteit of met zingeving. Wie door elkaar is geschud door de confrontatie met lijden en dood, moet bekomen, tot rust komen. Wie echt verontwaardigd is, heeft inderdaad een hartslag die sneller gaat op grond van de emoties en de vragen. Het is dan wijs de stilte toe te laten als stilte. En die dus niet vol te praten of te laten volpraten.

Terug naar de paasdagen, waar de stilte, de emoties en de vragen na Jezus’ lijden en dood erkend worden. Stille Zaterdag. Vertrekken met stille trom uit het huis van het geloof dan maar, zoals de Emmaüsgangers lijken te doen in het evangelie? Het verhaal is immers ten einde. En toch… Het onmogelijke gebeurt.

Pasen draait inderdaad niet rond het onmogelijke dat mogelijk kan worden. Het gaat erover dat daadwerkelijk gebeurt wat ondenkbaar wordt geacht: een mens die dood is komt opnieuw onder de levenden.

Dat is niet uit te leggen, enkel te geloven. Zoveel mensen hebben zich de afgelopen 2000 jaar – tot op vandaag – opgetrokken aan het geloof in de verrijzenis.

Dat geloof staat niet los van het leven. En van betrokkenheid op mensen en toekomstperspectief.

Het spanningsveld van verontwaardiging en verwondering is de geboorteplaats van het duo van hoop en engagement. Het paasverhaal roept inderdaad op om het laatste woord niet te geven aan onrecht, geweld en honger! Pasen roept integendeel op om voorbij de stormen aan de zinloosheid van zoveel leed, te durven geloven in de lente die leidt naar een betere wereld.

Weet u, op zoveel plaatsen engageren mensen zich en creëren zo de ruimte voor verwondering: het kaartje naar de palliatieve patiënt, het woord van bemoediging van een schooldirecteur aan een leerkracht in moeilijkheden, familieleden die elkaars harde woorden vergeven, een eenzame in het rustoord die wekelijks bezoek krijgt van een vrijwilliger,… Waar de weg dood dreigt te lopen, kunnen mensen voor elkaar veel betekenen. Positieve engagementen en stille hoop gaan hand in hand, op microniveau, hopelijk ook op macroniveau. Onze wereld heeft er nood aan!

Wat verrijzenis is, kan ik als gelovige niet exact omschrijven. Maar ik kan Pasen niet denken zonder verontwaardiging en verwondering, niet zonder engagement en hoop. En dus niet zonder het leven van vandaag en morgen!