Le Pen doet het weer – Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelancejournalist.

Het was bijna aandoenlijk om te zien hoe Marine Le Pen zichzelf verleden week in de vernieling praatte. Jaren had ze geprobeerd iedereen de duistere demonen van haar Front National te laten vergeten, waarbij ze zonder aarzelen zelfs de stichter van de partij, haar eigen vader Jean-Marie, uitrangeerde. Die had zich nooit geschaamd over de Franse collaboratie en ging in zijn provocatie zover om de gaskamers een onbelangrijk detail van de geschiedenis te noemen.

Dochter Marine wist wel dat je met dergelijke uitspraken misschien een marginale achterban kan plezieren, maar nooit een rol van betekenis mag hopen te spelen op het hoogste niveau. Ze liet zich dan ook nooit betrappen op dubbelzinnige uitspraken over de tweede wereldoorlog.

Tot deze week dus. In een radio-interview leek ze plots wel de waardige dochter van haar vader, toen ze met overtuiging beweerde dat het Franse collaborerende Vichy-regime geen schuld trof bij de Jodendeportatie. “Frankrijk was niet verantwoordelijk hiervoor”, beweerde ze met veel overtuiging. Ze had het over 16 juli 1942 toen 13.000 joden (waaronder 4000 kinderen) door Franse politie werden samengebracht in de Parijse velodroom Vel d'Hiv', om van daar naar Auschwitz gedeporteerd en er vermoord te worden. Neen, klonk haar uitleg: Frankrijk was geen vrij land toen, en alles was de fout van de Duitse bezetter.

Zo ging ze in tegen de consensus van zowat alle historici die het erover eens zijn dat deze massale razzia er kwam op aansturen van de Franse overheid. In 1995 verontschuldigde de toenmalige president Chirac zijn land hiervoor en sindsdien stelt geen enkele politieke partij de verpletterende verantwoordelijkheid van Frankrijk voor dit gruwelijke moment nog in vraag.

Het was alsof Marine Le Pen uit een jarenlang perfect gespeelde rol viel. Ze kreeg meteen alle andere presidentskandidaten over zich heen. Niemand liet de kans liggen om haar te diaboliseren. En zoals dat vaker gaat als iemand een enorme blunder maakt, ging het bij Le Pen van kwaad naar erger.

Gommen met een vuile gom, noemde mijn moeder dat. Je wil een vlek uitgommen, maar je maakt die nog groter : Le Pen zag meteen een samenzwering, zo kort voor de presidentsverkiezingen waar ze volgens alle peilingen met de vingers in de neus de tweede ronde zou halen. Ze schoffeerde in één beweging ook de Joodse organisaties die verontwaardigd waren over haar uitspraken. En probeerde zich uit de controverse te redden door te zeggen dat zij een strijder was tegen het antisemitisme, maar dan wel dat vanuit islamitische hoek.

Neen, in zulke gevallen had ze aan een andere wijze spreuk moeten denken: nooit bewegen als je geschoren wordt.

Tenzij er iets anders aan de hand is en de provocatie van Marine Le Pen een doordachte strategische zet was om haar rebels politiek-incorrect imago te versterken en bewust de tweede ronde van de presidentsverkiezingen niet te halen... Want alle peilingen wijzen erop dat ze daar kansloos zal afgaan, net zoals haar vader die in 2002 tegen Chirac geen 18% van de stemmen achter zijn naam kreeg.

Misschien kijkt Marine Le Pen verder dan deze presidentsverkiezingen en gokt ze op de groeiende populaire afkeer van de huidige politieke klasse. Met een behoorlijke score in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, zonder een afstraffing in de tweede ronde, kan Le Pen zichzelf profileren als het slachtoffer van een samenzwering van alle andere politieke partijen en mikken op succes in de parlementsverkiezingen van juni. Haar uitspraak over de Vel' d'Hiv was dus misschien een doordachte flater, een bewuste zet in het ingewikkelde Franse politieke stratego...