Een eigentijdse versie van palmzondag – Geert Hoste

Geert Hoste is stand-up comedian. In zijn conferences en opiniebijdrages toont hij zijn bijzondere interesse voor politiek en de kleine kantjes van mens en maatschappij.

Ik kon me weinig voorstellen bij de symboliek van de palmtak. Ik kende die plant enkel van een illustratie genaamd: ‘De intocht van Jezus Christus op een ezeltje’. Op die plaat wuifde het volk met exotische takken en riep ‘Hosanna’.

Bij ons waren de palmtakken gedegradeerd tot alledaagse buxustakjes. Die werden op de maandag na palmzondag aan huis geleverd door de overbuurvrouw. Ze verdeelde het groen over heel het huis en stak dat achter de kruisbeelden in elke kamer. Daar zouden de takjes gedurende het jaar langzaam bruin worden. Tot de volgende palmzondag. De buurvrouw zelf bewaarde een extra bosje, thuis, naast een fles wijwater. Bij bliksem en onweer, wandelde ze daarmee, biddend en haar huis besprenkelend, in haar tuin. Ik vond het best vreemd. Maar ik houd van devotie. Nog altijd.

‘Het lang evangelie’ van mijn vader sloeg op de benaming van het evangelie met het complete lijdensverhaal van Jezus. Voor mijn vader was het een lijdensweg op zich. Tussen de twee wereldoorlogen geboren en in katholieke internaten opgevoed met de catechismus, had hij een overdosis geloof en priesters gekregen. Bij elke eucharistieviering waren we al voor de zegen de kerk uit.

Dat gold overigens ook voor voetbalmatchen, die mijn vader na tachtig minuten voor bekeken hield. En op restaurant vroeg bij het bestellen van het dessert, alvast de rekening. Om toch niet teveel te genieten van het dessert en om geen tijd te verliezen. Mijn vader was altijd sneller dan de rest. Hij is ook vroeger gestorven dan zijn leeftijdsgenoten.

Deze week botste ik in Barcelona op een gezelschap Vlamingen, dat de vasten had geruild voor een Settimana Santa: de heilige week. In een decor van metershoge gedroogde en versierde takken van echte Spaanse palmbomen, deed een Vlaamse ondernemer zijn toekomstplannen uit de doeken. Een tweede Vlaming keek smoorverliefd naar de wereld en een derde zorgde voor de muziek in de oren.

We staken onze sermoenen af boven het hedendaagse brood en de wijn, gezegende tapas en geestrijke rioja, toen er aan de tafel naast ons een jongen met een baseballpet aanschoof. Als pubers kirden ze: ‘Halleluja! Dat is Bruno Mars’ een wereldse wereldster. Monden vielen open. Het was alsof er iemand van een andere planeet binnenstapte. Alsof er een verschijning plaatsvond.

Even moest ik denken aan een eigentijdse versie van de intocht van Jezus op palmzondag. Even ‘Hosanna in den hoge’. Toen ik op de hotelkamer kwam hoorde ik het bericht dat er gifgas was gebruikt bij een bombardement in Syrië.

‘Kruisig hem’ dacht ik even. Maar dat heeft Donald Trump inmiddels gedaan, met… kruisraketten. En nu maar hopen op de verlossing.