"Wauw... Syrische vrouwen kunnen toch niet mooi zijn!"

Barbara (Babs) Mertens werkt als onthaalmedewerker in de O.L.V.-Kerk in Brugge en werd twee jaar geleden verkozen tot Jongerenambassadeur voor de Vrede voor Pax Christi Vlaanderen. Tijdens haar werk leerde ze "Alisar uit Damascus" kennen. Ze werden vriendinnen.

Bijbabbelend per Skype luister ik verbijsterd naar haar ochtendverhaal.

"Ik neem het niet persoonlijk, maar het doet me pijn dat mensen zo over Syriërs denken", zegt ze zichtbaar geraakt. "Het is aan ons om hen een ander beeld te laten zien."

Het is vroeg in de ochtend. Slaperig zit ze op de metro op weg naar het werk. Twee te duchten tienerjongens kijken haar schalks aan.

“Vanwaar ben je, schoonheid?”, vraagt één van hen.

De schalksheid verstart als ze zegt dat ze uit Syrië komt. “Dat kan niet, Syrische vrouwen zijn niet mooi...”, klinkt het duidelijk ontgoocheld.

Ze kijkt hen beiden recht in de ogen en draait dan zwijgzaam het hoofd weg.

En dus vindt ze elke dag de moed om weer een stukje muur te breken. Elke dag, ook al wordt haar zelfvertrouwen op de proef gesteld op de werkvloer. Anderhalf jaar Frans studeren, is niet voldoende om de taal al perfect machtig te zijn.

Ook haar jarenlange werkervaring als ingenieur in Syrië biedt geen soelaas in de boekhoudkundige taken die ze nu opneemt. Alles is nieuw, ook de cultuurverschillen die ze met vallen en opstaan aan den lijve ondervindt.

Bijna een jaar verdwijnt ze van de radar. Haar werk vraagt alle aandacht. Tot ze plots weer boven water komt. Geboeid luister ik naar hoe het haar vergaat. Intussen ken ik haar door en door. Als ik van iemand leerde wat vrouwelijke waardigheid is, dan is het wel van haar. Of beter, van hen. Zij, die prachtige “allochtone”, “vluchtelinge” of intussen Belgische vrouwen, die elke keer hun mannetje moeten staan als de muur van vooroordelen weer voor hun neus opgetrokken wordt.

Of het nu komt door haar “vluchteling zijn”, door haar soms nog wat gebrekkige kennis van het Frans of haar tijdelijke tewerkstelling als “Artikel 60”, er is nauwelijks een collega die spontaan wat meer toenadering zoekt.

“In Syrië gaan we zo anders met vreemdelingen om. We zoeken contact met hen. En zouden alle moeite van de wereld doen opdat ze zich bij ons thuis kunnen voelen.”

Maar ze blijft niet bij de pakken zitten. Vastberaden besluit ze zelf initiatief te nemen. “Klopt, en u zal opengedaan worden”, klinkt het in de Bijbel. Zij beoefent het letterlijk. Zo breekt ze uiteindelijk niet alleen de muren, maar in haar puurheid verovert ze ook de harten.

Dat er veel barrières overwonnen moeten worden voordat het ijs breekt, besluit ook Miriam.

“Ik ben Syrische vluchteling, moslim, hooggeschoold én vrijdenkend. Ik moet mensen nog altijd overtuigen dat het kan.”

Voor haar is het vanzelfsprekend, ze kent de diversiteit van haar land. Maar in haar contacten hier, worstelt ze ermee. Ze botst op stereotypes waarin ze zichzelf niet herkent. Zelfs mensen met de beste bedoelingen hebben zich spontaan een beeld gevormd, over haar, als vluchtelinge en Syrische vrouw. Vaak schept dat beeld onbewust een afstand.

En ze heeft de contacten juist zo nodig. Want, doe het haar maar na. Als vrouw alleen, in een land waarvan je de taal niet spreekt, zonder eigen financiële middelen, familie en vrienden ver weg, geteisterd door gruwelijke oorlogsbeelden die op je netvlies gebrand staan.

Het zijn omstandigheden die er allemaal ‘gewoon’ maar extra bijkomen, naast de persoonlijke zorgen en kwalen waar elke mens zijn weg mee zoekt. Overleven, een ondraaglijk verlies dragen, dag in dag uit wennen aan een onwezenlijke eenzaamheid. En toch telkens opnieuw ergens de moed vinden om weer muren te breken.

Wereldvrouwendag vandaag, en ik wil een lans breken voor alle Syrische, Irakese, Turkse, Marokkaanse, … vrouwen die hier in ons land, ondanks alles, onophoudelijk ónze muren slopen. Ik leer nog elke dag van hen, over waardigheid, over gastvrijheid.

Konden we onze angsten maar wat meer opzijzetten. Misschien zou onze deur dan wat vaker opengaan, toch zeker als er geklopt wordt. Misschien zouden we dan achter de muren van onze vooroordelen heen, wel ontdekken hoe mooi, veerkrachtig en verbindend vrouwen wereldwijd wel zijn!