Doorkijkbloesje en blote billen - Geert Hoste

Geert Hoste is stand-up comedian. In zijn conferences en opiniebijdrages toont hij zijn bijzondere interesse voor politiek en de kleine kantjes van mens en maatschappij.

Elke dag was er wel een nieuw bericht over een politicus die een paar zak duiten extra op zijn bankrekening, of die van een ander, mocht bijschrijven. Deze euro’s waren vergoedingen voor zijn diensten aan de gemeenschap.

We leerden dat die diensten de vorm van vergaderingen aannamen die soms maar een kwartiertje duren en die meestal worden afgesloten met een werklunch.

Soms krijgen de betreffende politici een auto met chauffeur ter beschikking, want naar zo’n vergadering ga je niet met de fiets of het openbaar vervoer. Logisch. We weten hoe druk politici het hebben. Ze hebben vaak zoveel werk dat ze zelfs geen tijd hebben om te controleren of hun extraatjes wel degelijk op de juiste rekening terechtkomen. Het leven van een politicus is zo ingewikkeld als de relaties op Tempation Island.

En dan kwam ik het artikel tegen over de nieuwe Rode Kruissticker die later dit jaar zal worden verkocht. Het contrast kon niet groter zijn. Ik zie de vrijwilligers al weer aan de verkeerslichten staan, natgeregend en uitgewaaid. Ook in hùn diensten aan de gemeenschap kruipt veel tijd. In plaats van een lunch met bijpassende wijnen, staan zij met een boterham en een thermos naast het stoplicht wat uit te blazen.

Ik hoorde een politicus zijn schouders ophalen over de 500 euro die hij verdiende aan zitpenningen. Wel, een Rode Kruisvrijwilliger moet maar liefst 100 vriendelijke en vrijgevige chauffeurs ontmoeten die voor 5 euro zo’n sticker kopen om aan dat bedrag te komen.

En die 500 euro gaat volledig naar een organisatie die helpt helpen. Als dienst aan de gemeenschap, mag dat tellen, als je het mij vraagt.

Volgende week, van 4 tot 12 maart, is het de week van de vrijwilliger. 750.000 vrijwilligers telt Vlaanderen. Driekwart miljoen mensen die zich onbezoldigd inzetten voor een goed doel, in hun buurt, bij acties en evenementen.

Ik stel voor dat we tegen al die vrijwilligers eens luidop "merci" zeggen. Ze krijgen geen zitpenningen, geen studiereizen en worden niet ontvangen in het parlement. En toch zijn ze het ware gezicht van de solidariteit van de hardwerkende Vlaming.

Ik zou haast zeggen: ze vormen de hoeksteen van het land, mocht de vorst deze uitdrukking niet gebruikt hebben over het nut van onze provincies.