Wat denken al die kwade vrouwen? - Trui Moerkerke

Trui Moerkerke leeft in de Verenigde Staten en stapte overtuigd mee in een vrouwenmars tegen Trump. Niet in Washington, want daar geraakte ze niet omdat alle transport al overvol zat. Wel in een van de vele marsen ergens in een stad in het diepe Amerika.
opinie
Opinie

Trui Moerkerke woont en leeft in de Verenigde Staten, in Michigan. Ze was hoofdredactrice van Knack Weekend.

Ik wil het even niet hebben over de nieuwe president. In kranten, magazines, op social media en op tv zijn zijn eerste dagen in het Witte Huis al uitvoerig geanalyseerd. Niet altijd optimistische lectuur. Maar vandaag zijn de nieuwsberichten positiever: de Women’s Marches waren een onverhoopt succes, zowel in tal van Amerikaanse steden als internationaal.

In Ann Arbor, Michigan, kwamen naargelang de bron 6.000 tot 11.000 mensen op straat. Mijn oorspronkelijke plan om naar Washington te gaan, stuitte op praktische bezwaren. Vanuit Michigan reden veel bussen richting DC, maar die zaten in geen tijd allemaal vol. Bovendien was het een serieuze opgave: de bus vertrok op vrijdagavond, reed de hele nacht, zette de passagiers bij de betoging af om ze zaterdagavond terug op te pikken en weer een nachtelijke rit aan te vatten om dan in de vroege uren zondagochtend thuis in Michigan aan te komen. Naar daar vliegen had weinig zin als je geen plek had om te overnachten. Hotels tot wel een uur buiten de stad waren al weken ‘fully booked’.

Ik koos voor Ann Arbor. De plaatselijke Facebookpagina verwachtte een 2.000 deelnemers. Het werden er minstens 3 keer zoveel. De mars was zeer ‘upbeat’, met ernstige boodschappen in een speelse sfeer. Het weer hielp ook: wat zon en ongewoon warme temperaturen voor deze tijd van de winter.

Een megafoon dreef de slagzin van de betoging als een mantra door de straten van downtown Ann Arbor. “What do we want? Equality! When do we want it? Now!” Afgaande op de gesprekken die ik met deelnemers had, is dat streven naar gelijkheid, zij het qua gender, of op economisch en sociaal vlak, een grote bezorgdheid, die veel betogers naar hier bracht.

De belaagde Planned Parenthood-centra, de publieke scholen, de gezondheidszorg, de rechten van de LGBTQ-community: het zijn allemaal thema’s die op de protestborden te lezen waren. Heel diverse eisen dus, maar gelijkheid was de rode draad.

Ook de aanwezigen waren divers: veel jongeren en minstens evenveel ouderen en alles daartussenin, elke huidskleur en ook veel mannen.

Op de hoek van de straat waar het parcours begon, stond een grijze zestiger met een kartonnen bord met rode letters: “I can’t believe I am still protesting this”. Een vrouw wat verderop draaide haar bord recht naar mijn camera: “Mijn armen zijn moe omdat ik dit al omhoog moet houden sinds de jaren 70.” 2017 en gelijke rechten zijn ondanks vooruitgang en wetten nog geen onomkeerbare verworvenheid.

Tussen al het socialemediageraas voor en tegen de marsen stuurde comedian Ricky Gervais de meest zinnige tweet uit. “Waarom gebruiken sommige mensen het woord feminist als een belediging? Een feminist is simpelweg iemand die gelooft dat vrouwen dezelfde rechten moeten hebben als mannen.”

Huidskleur

Tijdens de korte wandeling door de stad - het centrum van Ann Arbor is niet groot - praatte ik met een politieke wetenschapper. “Verkiezingen hebben consequenties”, zei hij. “En die consequenties zien er niet goed uit voor vrouwen en mensen met een donkerdere huidskleur.”

Zelf kwam hij naar de mars om zijn steun te betuigen, maar ook uit wetenschappelijke interesse: zullen deze marsen leiden tot een blijvende en actieve beweging? Of om het naar België te vertalen: wordt hier een blijvend middenveld gecreëerd?

Op de stadsbus terug naar huis raak ik in gesprek met een gepensioneerde van Duitse afkomst. Hij woont al langer in de States dan hij in Duitsland heeft gewoond. “Mensen moesten veel meer met elkaar praten, dan waren de problemen in dit land niet zo groot.“

Samen met zijn vrouw en enkele andere bejaarden die van de mars komen, schuifelt hij voorzichtig door de volle bus. Een paar jonge mensen staan hun plaats af. Ik zie families met kinderen, een hippie meisje met blauw haar, veel grijze haren ook, en een paar moslima’s.

Gelijkgezinden die naar de Women’s March kwamen. Het is een tijdelijke ‘bubble’, zeer behaaglijk overigens. Maar om invloed te hebben, zal er hard gewerkt moeten worden en natuurlijk gestemd. In 2018 zijn er al verkiezingen: een deel van de senatoren moet dan worden herverkozen, net als alle 435 leden van het House of Representatives. Verwacht wordt dat dat enige druk kan uitoefenen op de congresleden.

Ik moet denken aan de jonge meid die fier zwaaide met haar protestbord. “Over 2 jaar ben ik 18. En ja, ik zal gaan stemmen.” Ik moet denken aan de groep vrouwen van de Democratische Partij die e-mailadressen van de deelnemers verzamelden, om “te mobiliseren voor een volgend event.” Benieuwd naar wat de Women’s Marches van dit weekend op langere termijn zullen betekenen.

En wat antwoordt de president?

Het antwoord van de president op de Women’s March laat op zich wachten tot the day after. Op zaterdag, wanneer de straten van Washington en veel andere steden roze kleuren, komt er geen reactie uit het Witte Huis.

De tweet komt pas op zondagochtend. “Waarom hebben die mensen niet gestemd?", vraagt de president zich af en hij eindigt met een sneer naar alle beroemdheden op de verschillende Women’s Marches.

Even later klinkt hij positiever: “Vredevolle protesten zijn een verworvenheid van onze democratie. Zelfs al ga ik niet altijd akkoord, ik erken het recht van mensen om hun opinie te uiten.”

Meest gelezen