Aya Sabi wenst u een mooier jaar

De afgelopen jaren heeft Aya Sabi voor deredactie.be de wereld om zich heen bekeken en haar rake reacties neergeschreven. Na drie jaar heeft ze het gevoel dat ze alles verteld heeft. Met deze nieuwjaarsbrief neemt ze daarom voorlopig afscheid van ons.
opinie
Opinie

Aya Sabi keek voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar. Ze studeerde aan de Universiteit Hasselt en nu aan Maastricht University.

December 2016. Precies drie jaar geleden begon dit avontuur met een column over het migratieverhaal van mijn grootouders die ik geheel onschuldig schreef. Daarvoor had ik mijn schrijfwerk nooit met de buitenwereld gedeeld – enkel in de schoolkrant – en was ik op geen enkel sociaal medium te bespeuren. Ik was het mysterieuze meisje dat elke busrit vaak eenzaam en in stilte doorbracht, terwijl ze naar de medepassagiers keek, hen van een naam en verhaal voorzag en zo de stad van haar anonimiteit beroofde, verwonderd over welke wendingen het leven nam in de romans die ze las.

Nu zijn we drie jaar en meer dan vijftig columns verder. Ik heb dit niet zo gedroomd toen ik jong was, noch heb ik dit zo uitgestippeld. Ik heb hard gewerkt, inderdaad, ik ben geholpen geweest, heb onwaarschijnlijk veel geluk gehad door de juiste mensen op het juiste moment ontmoet te hebben en heb volgehouden, hoewel ik soms liever losgelaten had. En ik heb losgelaten. Er zijn momenten geweest dat ik weken -soms maanden – niets geschreven kreeg.

Doodsbedreigingen en liefde

Ik ontving doodsbedreigingen maar er werd mij vaker de liefde verklaard, er werden mij treiterbrieven toegestuurd maar er waren veel meer mensen die graag oprechte en intieme verhalen met mij, een volkomen vreemde, deelden ik ben uitgescholden en beschimpt geweest, veel te veel reacties die ik zelfs niet las omdat ik bang was dat het ooit aan mijn hart zou komen. Dat ik ooit dingen anders zou zeggen of minder luid. Gelukkig is dat nooit gebeurd.

Ik heb een paar keer mijn profiel afgeschermd, mijn account gedeactiveerd, diep ingeademd, maar nooit is het aan mijn hart gekomen. Nog steeds oeverloos veel liefde voor de wereld. Mijn hart pompt nog altijd en sputtert zelden tegen. Hoe sommigen reageerden op mij en mijn teksten waarin ik vaak – niet altijd – met zachte woorden en nuance probeerde vragen op te roepen en mensen aan het denken te zetten, hebben me nooit gedemotiveerd. Sterker nog, ze hebben me alleen maar aangemoedigd om meer zachtheid, meer liefde te delen. “Het is nodig”, dacht ik, “hoe luider u roept, meneer, hoe langer ik zal zingen.”

Geheel onbewust rolde ik een harde wereld in en voor een klein, zacht meisje dat de wereld liever met liefdesgedichten had veroverd, ben ik verwonderd. Verwonderd over de wendingen die mijn leven nam.

En dan

Er rest mij niets. Alles wat ik had, heb ik gegeven. Alles wat ik dacht, heb ik geschreven. En het was me een genoegen. Dat u mij gelezen heeft. Dat ik voor u mocht schrijven. Oneindig, oeverloos veel liefde voor al wie mijn pad kruiste en vaak onbewust steentjes heeft verzet en zo de wendingen in mijn leven mee bepaalde.

Er rest mij niets. Ik kan u enkel nog een mooie jaarwisseling toewensen. Voor 2017 wil ik dat het leven naar u lacht, u allemaal, zelfs de anonieme Twitter-accounts die met racistische en seksistische tweets proberen iedereen neer te halen: ik hoop oprecht dat 2017 een mooier jaar voor u mag zijn, dat u nieuwe manieren zult vinden om u uit te drukken. Laten we lief voor elkaar zijn. Laten we lief voor de aarde zijn. Voor onszelf. Voor 2017 wens ik u allen licht toe. Minder oorlog. Minder mensen die ons pijnlijk en te vroeg verlaten. Minder verlies. En als er verlies is, hoop ik dat er ook kracht zal zijn om uw dagen te dragen. Ik hoop dat we elkaar leren begrijpen. Of toch een poging doen tot. Meer luisteren. Meer troosten. Laten we vergeven en vergeten. Dat de wereld een betere plek is voor ons allemaal. Dat we overal op de wereld thuis kunnen zijn. Elkaar en onszelf mogen ontdekken. Laten we meer bestaan. Minder oordelen. Meer leven. Intens en in alle betekenissen van het woord. En minder leven ontnemen. Ontmoet elkaar. We beginnen altijd opnieuw: elk moment dat we beloven om het morgen beter te doen. Morgen is mooier dan vandaag. Als we maar slapen gaan vannacht. Ik wens u een hand om uw hart, licht in uw droom, dat u kan zijn wie u bent. Ik wens u toe wat ik mezelf toewens. Ik ben jong en idealistisch, bij momenten wat naïef – ik weet het – maar liefde is het antwoord dat weet ik ook.

Meest gelezen