De dag waarop ze alleen wil fietsen

1 september, de eerste schooldag na een zalige zomervakantie. Tegelijk het moment waarop ouders zich met hun kinderen weer op de baan begeven. Ook ik fiets iedere week samen met mijn dochter naar school. Vaak met een bang hart. Het moment waarop ze zal vragen om alleen te mogen fietsen nadert met ieder nieuw begin van een schooljaar. En dat doet me op deze dag weer stilstaan...

Hasselt, donderdagochtend, 8.20 uur. Gewapend met boekentas en handtas klimmen zij en ik op de fiets. Zij, één brok energie van net vijf jaar oud, vrolijk en dartelend, zelfs al op dit vroege uur. Samen fietsen we naar school. Het is te zeggen, ik fiets en zij aanschouwt het gebeuren vanuit haar oranje fietsstoeltje. Dat ik me in het zweet werk en zij ontspannen op de "achterbank" zit, is niet het enige verschil tussen ons. Terwijl zij honderdeneen vragen op me afvuurt en huizen, mensen en vogels van de nodige commentaar voorziet, probeer ik me in stilte te concentreren op de weg die we afleggen.

Dat is nodig. De hindernissen die we tegenkomen op onze korte route zijn niet van de poes. Ik wring ons een plaats langs de auto's die allemaal op het spitsuur in het hartje van onze stad moeten zijn. Stoppen, wachten, doorrijden en dan weer hetzelfde patroon. Ik ontwijk een auto die het fietspad heeft verward met een parkeerplaats. Waar ik precies moet fietsen, is me niet altijd duidelijk, dus eigen ik ons een plaatsje toe in het drukke verkeer. Ik probeer me kalm te houden en haar op een zorgeloze manier aan school af te zetten.

We kennen intussen allemaal de cijfers: het aantal verkeersslachtoffers dat ieder jaar de strijd tegen het verkeer verliest. In de aanloop naar het nieuwe schooljaar lees ik over extra aandacht op deze eerste schooldagen, verkeerslesjes voor kinderen, prijzen voor de verkeersveiligste school … Ook bij ons thuis lag er een brief van een bezorgde gouverneur in de bus. Hij vraagt kinderen en ouders extra waakzaam te zijn op de weg. Laat het duidelijk zijn, kinderen kunnen niet genoeg voorbereid zijn op ons moordende verkeer. Als ik kon, zou ik de mijne het liefst als verlichte kerstbomen op pad sturen, afgewerkt met een portie reflecterende fluoslingers. Maar we weten dat dat niet voldoende is om alle fietsongevallen te vermijden.

Het kan volgens mij anders. Er bestaan plaatsen waar fietsers wel de ruimte krijgen om zonder gevaar hun bestemming te bereiken. Door conflictvrije verkeerslichten, aparte fietsstraten, -tunnels en -bruggen waardoor verplaatsingen met de fiets veilig en efficiënt kunnen. En nog belangrijker, met significant minder fietsdoden tot gevolg. In onze stad werden stappen vooruitgezet en werd intussen een fietsambtenaar aangesteld. Heel wat fietsende Hasselaren kijken hoopvol uit naar het nieuwe fietsactieplan van de stad.

Daarom op deze eerste schooldag, deze frisse start, mijn vraag en tegelijk bezorgdheid: heren en dames politici, blijven jullie hieraan werken? Geef fietsers en voetgangers de ruimte die ze nodig hebben om veilig op hun bestemming te geraken.

Hasselt, diezelfde donderdagochtend, 8.35 uur. Ze danst en zingt het ochtendliedje in de klas flink mee. Iedereen gerust. Voor ik weer op de fiets stap, bedenk ik me dat zo'n drukke fietsrit toch één voordeel heeft. Ik heb niet de tijd om te denken aan die dag. De dag waarop ze me zal vragen alleen naar school te fietsen. Nee, daar denk ik liever nog niet aan.