Dit is géén column over moslims - Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

Een oppervlakkig debat zou het toch worden, laat ons eerlijk zijn. We doen niets anders dan ons willekeurig verschuilen achter begrippen als vrijheid en democratie enerzijds en “onze normen en waarden” anderzijds, waardoor we al deze termen van waarde en betekenis hebben beroofd.

Het gaat hier niet over het belangrijkste contrast tijdens de Olympische Spelen in Rio, namelijk de clash tussen Oost en West, de Europese, bevrijde vrouw en de islamitische vrouw die smacht naar een blanke man die haar met zijn wereldbeeld komt redden.

Welk team er gewonnen had of hoe ze gespeeld hebben, deed er even niet toe. Dat het Nederlandse team ongeveer dezelfde kleren droeg als het Egyptische kwam ook nergens ter sprake.

Ik zag geen clash tussen Oost en West, want ik heb niet eens naar de wedstrijd gekeken. Zelfs als ik dat wel had gedaan, zou ik eerder genieten zoals ieder ander mens met een open blik op de wereld, iemand die begrippen als keuzevrijheid en democratie wel hoog in het vaandel houdt. Zoals ook sport mij boeit.

Maar niet kijken naar de Spelen doe ik vooral uit een afkeer van hoe ze georganiseerd worden. Ik zag een clash tussen arm en rijk. Tussen een staat die overdreven veel geld pompt in een sportevenement en tegelijk zijn straatkinderen doodschiet. Dat is het enige contrast dat me met afschuw vulde.

Maar dat contrast heeft géén groot maatschappelijke debat ontketend.

Wat wel een maatschappelijk debat ontketend heeft, was van veel minder maatschappelijke relevantie. Onderwerpen als de boerkini en een vrouw met hoofddoek achter de kassa die heel Vlaanderen aan het twitteren en schrijven hebben gezet.

Er hebben de afgelopen tijd hevige discussies gewoed over iets wat niet eens ter discussie mocht staan: het recht van een vrouw om te dragen of niet te dragen wat ze wil. Waar ook ter wereld mag niemand een vrouw iets opleggen of er ook maar over fantaseren zich deze vrijheid toe te eigenen.

Het is schrijnend dat iedereen een mening heeft over hoe vrouwen mogen gaan zwemmen, achter de kassa werken of zelfs aan de Olympische Spelen mogen deelnemen.

Maak mij niet wijs dat een vrouw die in een wereld, gedomineerd door de blanke man, zoveel taboes doorbroken heeft en vooroordelen ontkracht om uiteindelijk medailles te winnen, onderdrukt is.

Gelooft u het zelf? Schrijnend, maar het toont wel aan hoe nodig feminisme nog steeds is. 

Dat zelfs een vrouwelijke politica haar macht misbruikt om de vrijheden van andere vrouwen af te nemen. Dat een ondernemer die vrouwen niet discrimineert op basis van hun kleding meer uitzondering dan regel is.

Maar het blijft een lichtpuntje aan het einde van de tunnel. Wouter Torfs heeft ingezien dat er onwijs veel potentieel zit in de diversiteit van de komende generaties en dat het niet alleen eerlijk en rechtvaardig is om deze diversiteit te omarmen, maar dat het ook nodig is om de komende decennia te kunnen groeien. 

Hoewel het vanzelfsprekend zou moeten zijn, is het toch een vorm van rebelsheid. Het is in Vlaanderen de norm om vrouwen met een hoofddoek zo af te wijzen zonder naar hun capaciteiten te kijken dat ze soms niet meer durven solliciteren.

Een verlies voor de markt. Een verlies voor iedereen die ons afwijst door naar onze foto en naam te kijken. “Ik zou je heel graag aannemen, maar zonder de hoofddoek”, een zinnetje dat ik vaak genoeg gehoord heb. Maar het is niet erg, want terwijl iedereen op onze hoofddoek focust, focussen wij ons op de toekomst, helder en open.

We zijn het gewend om twee keer harder te werken voor wat we willen bereiken, te druk bezig met medailles winnen, hoge functies bekleden, zaken openen, boeken schrijven, vliegtuigen besturen, doctoraten afronden en ondertussen ook: vooroordelen ontkrachten en een nieuwe generatie vrouwen – zowel moslima’s als niet-moslima’s - inspireren.

En als wij onze capaciteiten niet in Vlaanderen kunnen tonen, dan is de rest van de wereld groot en aantrekkelijk. Wat een verlies voor Vlaanderen.

Deze column gaat hier allemaal niet over. Het is zo bevrijdend dingen te schrijven die geen kat zal lezen.