Geluk bij een ongeluk – Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

Je hebt nooit iemand als Graham ontmoet, zo heet de Australische verkeerscampagne waarin een mensachtige zonder nek het hoofdpersonage is. Het is een eng wezen met uitpuilend vet en misvormde ledematen. Zoals geen mens eruitziet, maar zo zou je er wel uit moeten zien om een verkeersongeval zeker te overleven.

Iedereen kent wel iemand die ooit een verkeersongeluk meegemaakt heeft. Misschien is het daarom dat ik tijdens mijn eerste autoritjes angstig achter het stuur zat. Mijn vader heeft een aantal keer de handrem omhoog moeten trekken omdat ik genadeloos op een hek afreed of bijna in de berm belandde. Ik raakte elke controle achter het stuur kwijt.

Hoewel ik eigenlijk vrij handig ben. Ik had een scooter op mijn zeventiende die ik moeiteloos van in het begin kon besturen. Maar achter het stuur van een auto panikeer ik bij momenten. Dan zie ik het gaspedaal voor de rem en al roepend schuur ik me naar de afgrond tot het krakend geluid van de handrem klinkt. Oef. Ik herken mezelf dan niet meer. Maar zo leerde ik wel rijden.

Toen mocht ik eindelijk alleen op pad. Maar het moment dat ik koos was niet zo slim: tijdens het spitsuur midden door het centrum. Ik stond stil aan het stoplicht. De weg helde lichtjes naar achteren. Het werd groen en in plaats van naar voor ging ik naar achter. De allereerste keer dat ik alleen op pad ging, maakte ik ook mijn eerste ongeluk. Ik belde mijn vader, maar hij zei me waar ik alle papieren kon vinden. Ik kon mijn plan trekken. Het was een dag waarop het kleine meisje in mij iets volwassener werd.

Dat hoort toch bij het volwassen worden, vind ik. Werken, sparen, een eigen auto kopen, maar ook een ongeluk maken. Tegen een paal rijden. Verdwalen in de stad. De verkeerde afslag nemen. Te snel. Te langzaam. De banden vervangen. Het verkeer is een metafoor voor het leven, voor het volwassen worden. Vallen en weer opstaan.

Maar soms kan het fataal aflopen. Dat hield ik altijd in mijn achterhoofd toen ik voor het eerst de weg op ging, maar juist dat maakte me niet voorzichtiger. Integendeel, ik raakte zo in paniek. Want iedereen kent wel iemand die omkwam bij een verkeersongeluk. Een mens niet gelijkend op Graham en daarom zo kwetsbaar voor de gevaren van de weg.

Maar soms is het niet nodig om eruit te zien als Graham. Soms kan je op goed geluk een auto-ongeluk overleven. Vorige week was ik nog getuige van een verkeersongeluk dat fataal kon aflopen. We reden vanuit Casablanca naar Marrakesh. Een kleine rode auto voor ons was na een klapband meerdere keren over de kop gegaan en lag nu in de middenberm. Gebroken glas. Brand binnenin. De boel kon ieder moment ontploffen. Drie generaties die de dood in de ogen keken. Opa, oma, papa, mama en twee kleine meisjes.

Er was geen tijd om de brandweer te bellen. In een land als Marokko konden de hulpdiensten soms nogal op zich laten wachten, daarom dat de andere weggebruikers toesnelden om hulp te bieden. De brand werd geblust. De auto werd omgekeerd door zo'n twintig mannen en de passagiers klommen de auto uit. Trillend. Opnieuw in de wonderen des leven gelovend. Sneller gered dan de brandweer ter plaatse kon zijn.

Gelooft u me als ik zeg dat ze helemaal ongedeerd waren? Ik geloofde het zelf bijna niet. De grootmoeder zei dat ze alleen goed probeerde te zijn voor anderen. "Die goedheid is wat jullie nu gered heeft.” Het zijn deze gebeurtenissen - geluk bij een ongeluk, kracht bij zwakte en steun bij hulpeloosheid - die bewijzen dat de mens in ons nog niet gestorven is. Dat we ook kunnen overleven omdat we elkaar het leven gunnen.