Ik dacht even op adem te komen - Nicky Aerts

Nicky Aerts is voormalig VRT-correspondent in Jeruzalem.

Met een bang hart, maar veel goesting kwam ik eind juni terug naar België. Zeven jaar ben ik weg geweest. De eerste vier jaar daarvan heb ik doorgebracht in Berlijn.

Ik was er toen de financiële crisis volop woedde, toen de massale ontslagen vielen bij Volkswagen, Herman Van Rompuy de allereerste Europese President werd. Het echte centrum van Europa. Dat waren heel spannende tijden.

Ik leerde er het sappige Berlijnse dialect kennen en kwam er al heel gauw achter dat de Holocaust nog om elke straathoek loert. Maar ook dat er vooruitgekeken wordt en dat er constant gezocht wordt naar manieren om met dat loodzware verleden om te gaan. Ik zag er hoe de muur was neergehaald, maar ook hoe hij er in de hoofden van de mensen toch nog altijd stond.

Het leek een logische weg die ik aflegde toen ik naar Jeruzalem vertrok. ‘We gaan van muur naar muur’, zei ik al schertsend. Ik ging van een plek waar de muur was neergehaald naar een plek waar hij nog volop in aanbouw was. Geen fijne gedachte.

Ik ging ook van een plek waar vooruitgekeken wordt naar een plek waar men niets liever doet dan achteromkijken. Het verleden opgraven en oprakelen om het nu te verklaren en rechtvaardigen.

Het land dat het verdreven joodse volk had toegewezen gekregen in 1948, was helaas bevolkt door een ander volk dat sindsdien op de vlucht is, zich in zijn bestaan bedreigd voelt.

Ook in Jeruzalem beleefde ik spannende tijden.

Toen ik er in 2013 toekwam had John Kerry, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken net zijn vredesplan gelanceerd. Negen maanden zou hij nodig hebben om een decennialang aanslepend conflict op te lossen. Kort voor de eindmeet werd de stekker uit de vredesgesprekken getrokken. Palestijnen en Israëli’s geven mekaar nog altijd de schuld.

Daarna was er de ontvoering van drie Joodse Torastudenten, die later vermoord teruggevonden werden. En de repercussie: een Palestijnse jongen die levend verbrand wordt. Toen brak de oorlog in Gaza uit, waren er de dagelijkse aanslagen op Israëli’s, die op de dag van vandaag voortduren, collectieve bestraffingen, Israëlische verkiezingen, nog meer kolonies en militair machtsvertoon, checkpoints en betonblokken.

Ik was in zekere zin voorbereid op de terreur en de militaire aanwezigheid in het straatbeeld toen ik naar Israël en Palestina vertrok. Toen IS vorm begon te krijgen en langzaam maar zeker Europa in het vizier kreeg, begon ik mij te realiseren dat het Europa waarnaar ik weldra zou terugkeren, er helemaal anders zou uitzien.

Dat bleek meteen al op de luchthaven in Zaventem. die omringd was door zwaarbewapende militairen en tanks. De aanslagen van 22 maart op de luchthaven en in het centrum hadden hun tol geëist..

Militairen waren al eerder in het straatbeeld te zien, na de aanslag op het joods museum in Brussel en na de aanslagen in Parijs op Charlie Hebdo en eind 2015 op de Bataclan en een paar cafés in het centrum van de stad. Maar dit was van een andere orde.

Toen uiteindelijk drie weken na mijn terugkeer er opnieuw een afschuwelijke aanslag werd gepleegd in Frankrijk op de vooravond van de Gentse Feesten, een volksfeest waar jaarlijks een miljoen mensen wordt verwacht, moesten er nog strengere maatregelen genomen worden. Naast de extreme veiligheidsmaatregelen die de Gentse politie al had ingevoerd, staan er nu ook betonblokken in de Gentse straten en staat er recht tegenover mijn deur, in hartje Gent, elke avond een pantser van de Gentse politie!

En ik die dacht hier even op adem te komen.