Een onzichtbare premier en kabouter Plop - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelance journalist.

Cartoonist Kroll illustreerde dit fenomeen vlijmscherp: hij tekende het lege bureau van de premier, met als enige referentie naar menselijke aanwezigheid een bril. Wie goed keek, zag hoe het hoofd van Charles Michel verborgen was in de poten van zijn werktafel. De leider van dit land, onder zijn tafel verstopt voor zijn onderdanen: meer symbolisch kan haast niet voor dit land in crisis.

Een afwezigheid van de CEO van het federale België, op een moment dat zijn land een failed state wordt genoemd, waar als gevolg van een totaal gebrek aan efficiënt bestuur zowat alles instort wat instorten kan, van tunnels tot gevangenissen. Het is op zulke momenten dat een bevolking wel eens behoefte wil hebben aan een inspirerende voorman.

Dat leek gelukkig ook Charles Michel na enige tijd te beseffen. Toen zowat de hele wereld zich verbaasde over de manier waarop in dit naar verluidt beschaafde land gevangenen worden behandeld en het wel leek of de overheid alle controle op acties van ontevreden groupuscules had verloren, achtte de eerste politicus van het land het uur gekomen voor een publieke verschijning.

Het mirakel van de incarnatie 2.0 geschiedde: Charles Michel kwam van onder zijn bureau en werd weer mens. Het volk wachtte in spanning.

Ik zag zijn urbi et orbi op de RTBF. In de gangen van het parlement sprak Charles Michel voor het eerst over de toestand in de gevangenissen. Het was een moment om nooit te vergeten. Zeker niet voor de eerste minister, om zich voor altijd te herinneren hoe het echt niet moet. Want het leek dat Charles Michel aanwezigheid verwarde met présence.

Zelden heb ik een betere illustratie gezien van de wijsheid van het Chinese spreekwoord dat weliswaar te veel wordt geciteerd maar eens te meer zijn juistheid bewees: één beeld zegt meer dan duizend woorden.

Het beeld dat Michel van zichzelf en het Belgisch leiderschap gaf, was zo ontluisterend en lamentabel, dat niemand waarschijnlijk gehoord heeft wat hij zei. Zelden heb ik zo een even merkwaardige als slechte cadrage gezien. Is het denkbaar dat in de entourage van de premier niemand beseft dat een slordige beeldkeuze onvermijdelijk leidt tot een dito beeldvorming?

Charles Michel stond helemaal rechts in beeld, terwijl links van hem een groep keuvelende journalisten zichtbaar was die geen enkele aandacht hadden voor wat hij aan het zeggen was. Een mooie metafoor van de breuk tussen een volk en zijn leiders... Maar dat zal niet de bedoeling geweest zijn, hoop ik.

Ik ben er zeker van dat de ondoordachte compositie van dit beeld ervoor zorgde dat alle aandacht van de kijker niet naar de premier ging maar naar wat er op de achtergrond te zien was. Misschien had hij wel heel hard gewerkt aan zijn tekst, maar het ondoordachte beeld zorgde ervoor dat al zijn woorden volkomen verloren zijn gegaan.

Bovendien slaagde Charles Michel er ook op deze dramatische momenten niet in om de natuurlijke charmerende guitigheid die hem eigen is enigszins te onderdrukken, waardoor er een vreemde contradictie ontstaat tussen de ernst die hij aan zijn woorden wil geven en de lichtheid van zijn lichaamstaal.

Met de storende achtergrondbeelden leek hij wel een kabouter Plop die een ernstige regeringsmededeling moest voorlezen, terwijl achter hem een dansje wordt opgevoerd...

De regering gaat enige miljoenen euro uitgeven om iets te doen aan het imago van België. Misschien zou ze beter wat aandacht hebben voor het beeld dat de premier van zichzelf verspreidt.