Briljante sofismen van De Wever - Mark Eyskens

Mark Eyskens is ex-premier en minister van staat. Hij was jarenlang een boegbeeld van CD&V.

Tijdens de voortreffelijke VRT-uitzending van "De afspraak “ op 20 mei, ontketende N-VA-voorzitter Bart De Wever een spervuur van briljante sofismen, daarbij een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitstralend om hierop op te repliceren.

Zo stelde hij dat België geen “failed state” is, maar wel een “failed nation”. Dat hij zich positief en relatief minzaam uitlaat over de Belgische staat kan wijzen op enige neo-Belgische afglijding, nu zijn partij mee de stuurknuppel bedient in de cockpit van de federale staat en het vliegtuig laten crashen in een separatistische turbulentie geen optie is.

Wel serveerde Bart De Wever in het debat zijn confederale hutsepot als een soort remedie voor de Belgische disfuncties, daarbij voorbijgaand aan het feit dat ook in het Vlaams gewest de beleidsvoering niet steeds uitmunt door grote doelmatigheid en samenhang.

Het samenwerkingsfederalisme is meer dan ooit nodig. Hoe dit moet geschieden is een onderwerp dat in deze korte bijdrage niet kan worden behandeld.

Tegenover het begrip “failed state” stelt BDW dat België een ‘failed nation” is. Deze redenering lijkt mij te beantwoorden aan een evidentie: natiestaten behoren tot het verleden ondanks de nostalgie van die kiezers die stemmen voor nationalistische partijen en de pijl van de geschiedenis niet hebben opgemerkt.

De natiestaat, een uitvinding van de 19 de eeuw, is achterhaald door de globalisering – de wereld is ons dorp – en de interdependentie van de landen. Tot op zeker hoogte neemt BDW impliciet een post-nationalistische houding aan.

Toch beweert de NVA-voorzitter dat hij voorstander is van inclusief nationalisme en derhalve het exclusieve nationalisme van het Vlaams belang verwerpt, dat protectionistisch is, xenofoob, laat staan racistisch, een misdrijf waarvoor het Vlaams belang, ex-Blok, door de rechtbank werd veroordeeld.

Uiterst rechtse partijen in Europa verdedigen hoofdzakelijk een etnisch nationalisme, dat zweemt naar raszuiverheid en tot uiting komt in slogans als: “eigen volk eerst”. Het etnisch nationalisme kan leiden tot verregaande maatschappelijke perversies zoals de Herrenvolk-doctrine van de nazi’s.

In onze hedendaagse samenleving blijkt echter dat het eigen volk, in de sociologische betekenis van het woord, steeds meer wordt vervangen door een bevolking, die zeer multi-etnisch en multicultureel is samengesteld. In al onze grote Vlaamse steden is tenminste een vierde van de bevolking van allochtone oorsprong. En als men opklimt tot bij de grootouders gaat men naar nog grotere percentages.

Inclusief nationalisme is volgens BDW gastvrij voor de veemdelingen voor zover die bereid zijn zich te integreren in onze samenleving en onze waarden te aanvaarden.

Deze redenering klinkt mooi humanistisch maar heeft voor gevolg dat het begrip “inclusief nationalisme” in feite een contradictio in terminis wordt. Het gaat gewoon om integrationisme, waardoor de samenleving steeds meer multicultureel wordt met als opgave de multiculturaliteit om te zetten in interculturaliteit.

Dit wordt een van de belangrijkste uitdagingen voor onze huidige maatschappij en indien Bart De Wever dit beleid gestalte wil geven, is die houding bijzonder constructief maar uiteraard post- en zelfs contra-nationalistisch.

Dat is ook de bedoeling van Lieven Boeve, de directeur-generaal van het katholiek onderwijs, die geenszins beoogt de christelijke scholen te islamiseren maar wel oog heeft voor de groeiende maatschappelijke diversiteit en leerlingen in de gelegenheid wil stellen om, buiten de schooluren en op vrijwillige basis, ook kennis te maken met andere levensbeschouwingen, waaronder de Islam, het Jodendom, eventueel het Boeddhisme.

Deze aanpak is verstandig en toekomstgericht. Toch moest Lieven Boeve massaal scherp kritisch trommelvuur ondergaan vanwege De Wever, met als gepercipieerde boodschap dat het niet opgaat de katholieke scholen te islamiseren. Een uitspraak die duidelijk in tegenspraak is met de bewering van de voorzitter van de NVA tijdens het debat in de uitzending van "De “afspraak”, dat hij nooit enig anti-islam betoog heeft gehouden.

Hij voegde er wel terecht aan toe dat hij grote bezwaren had tegen de houding van iemand als Filip De Winter die vanop de Kamertribune bij wijlen staat te zwaaien met de Koran en daarbij verkondigt dat alle kwaad in de wereld door dit boek en zijn aanhangers is geïnspireerd.

Wie de Koran, de Bijbel of de Thora vandaag leest, stoot onvermijdelijk op passages die kennelijk in strijd zijn met onze hedendaagse opvatting over de rechten van de mens. Maar het gaat natuurlijk om teksten die ook moeten worden geïnterpreteerd vanuit hun specifieke historische context.

Inmiddels is het heel belangrijk te onderstrepen dat niet zozeer de islam radicaliseert maar dat het radicalisme islamiseert. Dit betekent in klare taal dat de terroristen van Isis, Al Quaeda, Taliban, Boko Haram, de Jihadisten van allerlei slag de Islam misbruiken om hun gruwelijke gewelddaden te motiveren. Deradicaliseren begint alvast met dialogeren en niet met isoleren.