Kan ik nog schrijven? - Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

Ik laat mijn pen vallen tussen de chaos in mijn hoofd. Mijn woorden raken verloren tussen de echo's van de momenten die elkaar lijken in te halen. Mijn stem mompelt binnensmonds. Ik staar naar mijn koffie, naar de mensen om me heen, naar het diepe in mezelf, ik staar naar een sterrenloze nacht, om al wat in mij en rondom mij woelt, leeft en bestaat, neer te kunnen pennen, een leven te geven op papier. Het lukt niet. Lang tijd lukte het niet. Ik heb het verleerd, dacht ik.

Het is een vroege, zonnige ochtend, de wereld lacht me toe. Weifelend kijk ik in haar zachte ogen en gooi me achterover in haar armen. Draag me, draag me. Eerst droeg ik haar in mijn handpalmen, omdat ik over de wereld schreef. Ik gaf alles een gedaante. Een poging om mezelf te plaatsen in een wereld waar geld en macht het luidste spraken. Woorden sneden dieper in een ziel, dacht ik, en met woorden wilde ik de wereld veroveren. Dat werd mijn meisjesdroom.

De wereld die ik liefheb, die ik met zoetzoute woorden wil veroveren, die me geeft en van me neemt, die me draagt, die me leerde dromen en mijn dromen ook polijst: niet meer wilde ik de wereld veroveren met mijn woorden. Ik wilde met woorden een wereld schetsen. Mijn wereld. En iedereen die zich welkom voelde, was óók welkom.

Zo draag ik een wereld in mijn handpalmen en draagt de wereld mij, maar als de woorden mij ontglippen, als mijn tong naar binnen krult, als de pijn niet tastbaar gemaakt kan worden, niet neergeschreven, dan vraag ik de wereld om mij te dragen. Nog even, ik heb het niet verleerd, het zal me nog wel lukken iets neer te schrijven. Wat het ook is.

Soms, heel soms, vraag ik me af waarom. Waarom ik nog schrijf. Geld is in macht om te zetten, macht in geld. Woorden zijn maar losse letters die niet meer te herstellen of om te zetten zijn. Ze zijn te kwetsbaar: als een stel barbaren beslist om ze in brand te steken, zal een geschiedenis aan liefde, haat, eenzaamheid, intriges, vriendschap, zomaar verdwijnen. Een vuurzee aan woorden en wat blijft er dan over? Levenswerken, het ene moment vol van leven, het andere moment onbestaand.

Dan herinner ik me hoeveel troost ik vind bij het gedicht O, ik weet het niet van Herman de Coninck of hoe het boek De ondraaglijke lichtheid van het bestaan me ooit weer van het leven deed houden. Ik herinner me hoe geborgen ik me voel in de woordenwereld die ik zelf schets. En ik verbrijzel de illusie dat woorden sterfelijk zijn, want de schrijvers en redenaars die ooit de gifbeker dronken, naar verre oorden verbannen werden of als heksen verbrand, hebben de meest verspreide verzen achtergelaten.

Dus ik schrijf weer. Een poging tot.

Het is ongeveer één maand na de aanslagen in Zaventem. Ik heb in de tussentijd veel over dit onderwerp geschreven. Wat denk ik? Wat onthou ik? Wat heb ik geleerd? Ach, zoveel, elke dag is een dag waarin de wereld zich voor me opent en lacht of weent, maar er altijd voor kiest om me te dragen. Er is zoveel gebeurd, zoveel waarheid hebben de aanslagen in onze maatschappij blootgelegd. Zoveel zwaarheid.

Maar ik kies ervoor om één beeld te onthouden. Tussen al het grote, breaking nieuws viel het misschien niet op. Daarom schrijf ik erover. Zodat we het ons meer herinneren of beter gezegd: zodat de kans groter is dat we het ons herinneren.

Het beeld dat stond in de vertrekhal van de luchthaven in Zaventem. Na de aanslagen drongen de bouten van de splinterbom tot diep in het brons. Maar het staat er nog en het blijft er staan. Een symbool voor onverzettelijk verzet. Kunst biedt troost.