Heeren vertrekt! - Geert Hoste

Geert Hoste is stand-up comedian en schrijft geregeld opiniestukken voor deredactie.be. Dit stukje werd eerder gepubliceerd in Sportwereld.

‘t Is elf ure van den avond, als ik deze regelen zitte te schrijven.

De zonne heeft de hele dag geschenen, maar de echte warmte laat nog op zich wachten. Der stond een kouwe wind, die tot van boven in de neuze kroop.

Voor dat ik de gordijnen dichte trok keek ik nog ne keer over de straote en zag ik een katte wegschieten onder een geparkeerde auto. Het was gelijk die beeste voelde dat morgen de coureurs gaan passeren. Want morgend is ‘t eindelijk zoverre. Dan trekt de Ronde voorbij. Den bonte voorjaarsstoet, de jaarlijks weerkerende lenteprocessie van meer dan honderd jonge mannen, in den bloei van hun leven. De strijders van de Vlaamse Ardennen. Gezeten op hun dure carbonfietsen, de tubes zoevend over den asfalt. Geoliede derailleurs en kettingen die verspringen van de kleine naar de grote ploate. Hier geen velo’s van een verre vriend, een kenisse die niemand niet en kent, die tegen de camion stond, met een moteurke in de buize en een batterie in de busse.

De Ronde. Als ik er aan peins loopt er een rillinge langs mijn ruggegraote. Morgend rond de noene hoor ik vanuit de openstaande keukendeure, in de verte de schelle luidsprekers met de roep van Rodania. Ze zijn in aantocht. Waar is mijn veste? Haast u zere, want ik hoore het lawijt van de helikopters voor de rechtstreekse uitzendinge op Sporza televisie. We worden uit ons kot gelokt. Zoals een haze uit zijn leger.

En een keer dat we schouder aan schouder in de graskant staan, met ene voet op de bane, is het wachten op de zwaaiende zwaantjes. En de opgejaagde persfotografen op hun moto’s. Ge moogt al blijde zijn dat ze u niet omverre rijden. Top over kl…. Zwijgt, daar zijn ze de coureurs. Met hun blauwe Etixx of roodzwarte BMC lijvekes. In een wip zijn ze voorbij. In een fractie van een seconde vullen onze neuzen zich met een vluchtig parfum van massageolie. Voor de reste wordt de religieuze stilte van het peloton zelve enkel onderbroken door het gesnuif en hier en daar een vloek. In’t Engels meestal. Want dat vloekt schoonder, dan eigen kweek.

En dan direct het groot lawijt van de claxons en sirenes van de volgeladen Mercedessen met de fietsen op het dak. Glimmende carrosserieën langs buiten, blinkende koppen binnenin. En op den achterbank ne door mekaar geschudde mecanicien tussen achterwielen en volle bidons en energierepen, waarvan de emballage straks in de wilde natuur wordt geworpen. De duiven die morgenachternoene, als de stoet is gepasseerd, de kruimels oppikken winnen naaste week de halve-fond op Chateauroux. Met de vingers in de neuze.

Ik verlang al naar den arrivee. Een spurt? Een paar man? Of ene grote winnaar, die een gat heeft kunnen maken, een gat zo groot als dat in de begrotinge. Maar dan anders.

Wordt het den geveugelde Zwitser, die een laatste keer zijn duivels ontbindt, of pakt de reus van Balen de plume vaincqueur mee naar zijn vrouw en zijne tweeling? Wat is het effect van de geschoren benen van de regenboogtrui of is het weer een noorman die in Oudenaarde de Rondemiss tegen zijn gilet zal trekken? Misschienst vervangt Greg zijn koersklakske door een gouden kroon?

Of wordt het Zdnek of Sep of Tim of Tiesj?

Nu in de wake voor de schoonste dag van Vlaanderen, met een glas Kwaremont neffens de laptop, droom ik van de koers. En zie ik in mijn gedachten Karel Van Wijnendale met een gestrekte rugge en een grote lach rond zijn lippen aan den départ en hoor ik hem zoals in de allereerste Ronde zeggen: ‘Heeren vertrekt’!