Foute linkse verkramptheid - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelance journalist.

De voormalige burgemeester van Molenbeek gaf recentelijk toe in een interview dat hij geschokt was. Nieuw is dat niet voor Philippe Moureaux. Want in het verleden was hij vaak geschokt, als iemand het had over onfrisse evoluties in zijn gemeente. Toen Frédéric Deborsu een RTBF-reportage maakte over de radicale islam bijvoorbeeld, toen was Moureaux bijzonder geschokt.

Helaas niet over de feiten, maar over de boodschapper: hij vergeleek de journalistieke methodes van Deborsu met die van de nazipropagandabaas Joseph Goebbels. In Molenbeek was niets aan de hand volgens Moureaux. Hij had alles onder controle en al wie niet dacht zoals hij, was islamofoob.

Ik veronderstel dat Moureaux ook al geschokt was geweest door wat Hind Fraihi 10 (tien!) jaar geleden had durven schrijven over zijn gemeente. Die was een paar maanden undercover gegaan in Molenbeek en had het in een reeks krantenartikels over de groeiende greep van fundamentalisten op jongeren. Maar Fraihi had in het Nederlands geschreven en dus was haar aanklacht quantité négligeable voor Moureaux.

Het duurde een decennium voor haar boek vertaald werd in het Frans en eindelijk aandacht kreeg in de Franstalige media.

Ja, en ook ik had de eer de meester van Molenbeek in een état de choc te brengen. Omdat ik me in een paar artikels zorgen had gemaakt over de toenemende onveiligheid in een paar Brusselse gemeenten, had hij me als un homme de droite geëxcommuniceerd. Toen ik hem hierover aansprak, bleek hij zelfs niet te ontkennen dat er enige onveiligheid bestond in zijn gemeente.

Hij zei me dat zijn auto ooit eens tot stoppen was gebracht door een paar ongure individuen. Maar toen die zagen met wie ze te maken hadden, maakten ze zich uit de voeten, vertelde Moureaux, lachend en zelfingenomen. Maar dat bewijst toch dat ik een punt had, vroeg ik hem. Dat kan, luidde zijn onwaarschijnlijke repliek, maar door erover te schrijven, speel je in de kaart van rechts. Want ik ben en blijf een marxist, besloot hij fier.

In diezelfde periode had een andere groot socialist, de toenmalige burgemeester van Brussel Freddy Thielemans, een vuurgevecht in het centrum van Brussel als een fait divers afgedaan. Ik ben benieuwd hoe Thielemans daar vandaag over denkt, nu gebleken is dat de man die toen met een kalasjnikov op de politie schoot Ibrahim El Bakraoui was, een van de zelfmoordterroristen op de luchthaven.

Wegkijken van ongemakkelijke feiten, marxisten deden het al in de tijd van de Sovjet-Unie of het China van Mao. Wie zijn kritiek openlijk ventileerde, was een verrader. Net zo is dat jaren gegaan in Brussel. Linkse partijen adopteerden de allochtonen als het nieuwe proletariaat. Wie het over problemen durfde te hebben, werd meteen afgedaan als racist.

Na de vreselijke aanslagen is het zelfs voor rigide ideologen als Moureaux niet meer zo gemakkelijk om zijn kop in het zand te steken. En dat is waarschijnlijk de reden dat hij voor het eerst toegaf geschokt te zijn, niet door wat een journalist had gezegd over Molenbeek, maar door iets wat hij zelf had gehoord.

Op een van zijn dagelijkse wandelingen door de straten van Molenbeek had hij iemand ontmoet die hem had verteld dat hij de aanslagen weliswaar veroordeelde, maar eraan toevoegde: “Als ik Salah Abdeslam zie, dan ben ik verplicht hem te beschermen."

Twintig jaar is Moureaux baas geweest in Molenbeek, maar dat sommige inwoners er een dubbele moraal op nahielden en vrienden beschermden ook al waren die medeplichtig aan vreselijke moorden, neen, dat was een verrassing voor hem. Dat deze verkeerd begrepen solidariteit wel meer voorkomt bij moslims had hij toch kunnen weten.

Na de aanslag in Kopenhagen in 2015 werd het huis van de omgekomen moordenaar bedekt met bloemen. Een Belgische krant plaatste daarvan een foto, maar zette erbij dat het om meeleven met de slachtoffers ging. The Truth was Too Unconvenient.

Wat kunnen we leren van het voortschrijdend inzicht van Philippe Moureaux? Dat berouw, in zijn geval wel rijkelijk laat, na de zonde komt? Neen, want ook nu geloof ik hem niet. Ik hoop vooral dat we van hem zullen onthouden tot welke desastreuze gevolgen ideologische verkramptheid kan leiden...