Blonde lokken en zwarte krullen in Molenbeek - Leunen-Troch

De auteurs kochten pas een appartement in Molenbeek. In de plaats van te vluchten, willen ze zo snel mogelijk verhuizen en zochten ze een toffe school voor de kinderen, een school met een toffe mix van kleuren, geloof en nationaliteiten. Waarom?
opinie
Opinie

Nico Leunen en Fien Troch werken in de filmsector, hij als monteur en zij als regisseuse. Sinds de tweede helft van de jaren 90 wonen ze in Brussel en hebben ondertussen twee jongens van 7 en 3.

Begin jaren 70 kozen mijn ouders ervoor om een leven op te bouwen in Borgerhout te midden van de hoogste concentratie aan Noord-Afrikaanse migranten - ze kwamen zelf uit de Antwerpse Kempen. Ik ben dus opgegroeid tussen moslims - meestal van Marokkaanse afkomst - en heb nooit anders gekend. De Mohameds en Yousefs waren in de minderheid op m’n lagere school, maar ze waren er wel, en ik zag geen verschil.

Momenteel wonen mijn vriendin en ik al zowat 15 jaar in Brussel. Een tijd geleden kochten we een appartement in Molenbeek om daar met ons gezin te gaan wonen. Het is nu nog in verbouwing, maar nu, meer dan ooit, hoop ik zo snel mogelijk ernaartoe te verhuizen. Waarom?

Blond jongetje

Nu we zelf jonge kinderen hebben, kan ik alleen maar hopen dat hun klasgenoten dezelfde kansen krijgen als zij. Wij zijn Vlamingen in Brussel maar hebben ervoor gekozen om een ‘Brusselse’ school te kiezen. Ze gaan naar een school waar de mix van leerlingen in de klas een kopie is van de mix op straat.

Het was misschien een gemakkelijkere keuze geweest om ze hier om de hoek naar een school te sturen met enkel ‘bleke’ kindjes, maar dat zou niet eerlijk zijn. Dit klopt immers niet met het beeld op straat.

Hoe leg ik mijn zonen uit dat er op straat mensen rondlopen van allerlei origine maar in zijn school enkel ‘autochtonen’ zitten? Het omgekeerde is ook waar. Toen we in Molenbeek op zoek gingen naar een school voor onze oudste zoon, kwamen we in verschillende scholen terecht waar 99 procent allochtone leerlingen zaten. De directie raadde ons af om ons blond jongetje voor zijn eigen welzijn naar hun school te laten komen. 

We hebben gekozen voor de gulden middenweg. Een school in de Marollen, de Brusselse volkswijk, waar de mix in de klas representatief is voor ‘de straat’. Als Brusselaars zijn onze blonde, Vlaamse jongens echte Belgen aan het worden, ze zijn tweetalig en hebben klasgenoten en vrienden van elke origine: Zwart-Afrika, Oost-Europa, Noord-Afrika, Eurazië. En sommigen zijn zelfs een mix op zich: Bosnisch-Italiaans, Frans-Australisch, Duits-Frans…

Mijn belangrijkste vraag is waarom niet élke school in Brussel deze mix nastreeft of misschien opgelegd krijgt? Waar ik ook heb gewoond, mijn buur is altijd een moslim geweest en dat is altijd goed verlopen. Het is een evidentie. Het is een realiteit. Ik zou m’n buur beter willen kennen, vandaag meer dan ooit.

Ik hoop voor mijn zonen hetzelfde en voor mij mag de politiek hier iets beginnen afdwingen. In beide richtingen zou geen enkele school in een grote stad een concentratie-school mogen zijn. In tijden waar quota zo belangrijk zijn mag de politiek zich meer gaan moeien in de samenstelling van scholen en gaan verbieden dat een school voor 100% uit autochtonen of allochtonen bestaat. Dat is om problemen vragen.

Eigen boezem

Woorden als liefde en samenhorigheid gaan nu vlot over de tong. Maar laten we in eigen boezem kijken en zien wat wij zelf, concreet doen. Al te vaak zag ik ‘linkse’ open sociale mensen grote mooie ideeën verkondigen maar als puntje bij paaltje kwam toch hun kind inschrijven in een ‘blanke’ school of Mohamed niet uitnodigen op het verjaardagsfeest van hun kind.

Alleen als we onszelf en onze kinderen verplichten om om te gaan met elkaar, los van achtergrond, origine en overtuiging zullen we vooruitgang boeken. Borgerhout was leuker in de jaren tachtig en negentig, toen er sprake was van een mooie mix, en hier en daar doen mensen een poging om dat er terug van te maken, maar té weinig. Voor Molenbeek hetzelfde…

Pannenkoeken voor iedereen

De gebeurtenissen van deze week in Brussel - ook mijn stad - zijn verschrikkelijk, traumatiserend en afschuwelijk… maar met alle respect voor de ontelbare getroffenen, is het voorlopig bij deze ene horrordag gebleven. Als we onze buren niet beter willen leren kennen en hen als bij een tube tandpasta blijven wegduwen naar de uithoeken van Molenbeek, Schaarbeek, Anderlecht of Borgerhout, dan zal er geen beterschap komen.

Ik heb geen zin om deze angsten elke dag te moeten leven zoals velen al jaren terreur moeten ondergaan op dagelijkse basis in Bagdad of Syrië. Dus ik kies ervoor om te mengen, samen te leven, en Mohamed, Naïma, Yousef, Alessio, Boniface, Aïsha, en alle andere vriendjes van onze zonen uit te nodigen op het verjaardagsfeestje en pannenkoeken te bakken voor iedereen.

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen