"Doe die hoofddoek uit" - Aya Sabi

Enkele uren na de aanslag werden ik en enkele andere moslima's aangesproken op de hoofddoek die we dragen. Dat verdienden de slachtoffers niet en dat was precies wat de daders wilden.
opinie
Aya Sabi
Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

Aya Sabi studeert aan de Universiteit Hasselt en kijkt voor deredactie.be tweewekelijks met verwondering naar de wereld rondom haar.

22 maart was een zwarte dag voor ieder van ons. Twee bommen, meer dan dertig doden en honderd gewonden, een verbrandingsgeur en de laatste stuiptrekkingen van de hoop. Zo werd Brussel toegevoegd aan de lange lijst van steden die de afgelopen maanden in het licht van laffe wapens hun hoofd moesten buigen.

Een geurloze ochtend. Alle rozen waren die nacht verwelkt. De rode bloembladen vielen als verdroogde stukjes hart aan de rand van een raam zonder zicht. De bestofte gordijnen lieten alle beetjes licht buiten.

Zo wreed kon de tijd zijn. Het was een kwestie van waar en wanneer. Niets is opgewassen tegen de laffe wijze waarop een zelfmoordterrorist aan een touwtje trekt. Hoeveel mooier is het om schoonheid te scheppen in plaats van een bom die verderf zaait en niet alleen gemaakt is om onschuldige burgers van een lang leven te beroven, maar ook om een samenleving te ontwrichten. Eén spijkerbom, die niet enkel lichamelijke schade toebrengt, maar ook een maatschappij kan tekenen.

Stilte of woorden van steun en solidariteit. Dat verdienden de slachtoffers. Een laatste eerbetoon aan hen die het leven lieten voor een geopolitieke en nietszeggende strijd. Voor hen zouden we een kaarsje kunnen branden, bidden, muziek spelen, kunst scheppen, bij elkaar warmte en liefde zoeken, een wake houden, even stil zijn. Ze verdienden het niet om het leven te laten.

Het waren de aanslag, de slachtoffers, de nabestaanden van hen die stierven en de stem van het krijsend kindje in de zwarte metrotunnel, die mij een gevoel van machteloosheid gaven. Ik, net als alle andere mensen, was een veertje dat door de wervelwind van deze wereld heen en weer werd geblazen tussen de wil en de macht van de allerrijksten en allermachtigsten.

De overvloed aan liefde die ik in mijn hart herberg, schenk ik graag aan mijn geliefden, maar zal het de wereld tot een betere plek maken?

Ik was totaal niet woedend of boos, een gevoel dat vele anderen hadden, maar ik was doordrenkt met een diep medelijden. Ik kan het niet goed beschrijven, maar misschien en ik geef het niet graag toe, misschien had ik toch even de hoop opgegeven.

Want medelijden zet niet aan tot actie, tot verandering. Ik verloor mijn geloof in de wereld, waarin ook de huidige economische en politieke systemen niet erg hoopgevend zijn. Zolang we niet meer denken in een termijn van vier jaar, zodra we beseffen dat de wereld grenzeloos is, zodra we inzien dat de economie niet alleen draait om winst, dan pas geloof ik in echte verandering.

Hoofddoek

Maar mijn medelijden veranderde snel in diepe triestheid, want er gebeuren heel slechte dingen op de wereld, maar bepaalde reacties op het gebeurde, maken de situatie voor iedereen pijnlijker.

Zo werden ik en andere moslima's enkele uren na de aanslag aangesproken op de hoofddoek die we dragen. De islamofobie en het rechts-extremisme die enkele uren na de aanslag al duidelijke vormen aannamen. Dat verdienden de slachtoffers niet en dat was precies wat de daders wilden: een bom die de samenleving ontwricht.

Niet alleen was het uiterst onbeleefd om ons te zeggen hoe we onze solidariteit met de slachtoffers moesten betuigen, ook leek het wel een straf. Laten we de moslima's van België straffen voor een aanslag waar ze zelf aan hadden kunnen sterven. Wat de mensen die, uit angst of onwetendheid of een combinatie van de twee, niet weten is dat zij het effect van een aanslag versterken: de samenleving ontwrichten.

Nuance

De volgende dag werd ik gecontacteerd door buitenlandse media met de vraag of ik mijn zegje over de situatie in België wilde doen na de aanslagen. Er werd mij gevraagd of ik bang was om naar buiten te gaan, nadat mensen mij eerder virtueel hadden gezegd dat mijn hoofddoek provocatief zou zijn en zou getuigen van mijn gebrek aan empathie.

Nee, ik was niet bang om naar buiten te gaan, ik had enkel geen verplichtingen buiten de deur vandaag, maar ik voelde wel een kleine opluchting want ik wilde nu even niet hiermee geconfronteerd worden. Dat was mijn antwoord, maar volgens hen was dat te genuanceerd.

Volgens mij is het de nuance die we nodig hebben in deze moeilijke tijd. Het is makkelijk, veel makkelijker, om de wereld te schetsen in knutselkrijt, in zwart en wit, goed en kwaad. Maar dat is juist wat ons zal doen afgaan.

Moeilijke tijden vragen om gepolijste en doordachte meningen die de kleurschakeringen in de wereld naar boven brengen. Dat heeft tijd nodig. Tijd brengt veel goeds. En juist die tijd is nodig bij media, politiek en economie.

Maar het hoofd zullen we niet buigen. Niet voor alle mogelijke extremisten die een samenleving ontwrichten. En wat houdt ons staande? Alle kleine veertjes die door de wereldse wervelwind omhoog worden geblazen en samenklitten tot een kleurenvogel die boven alle bergen vliegt, geweldloos en fier. Dat zijn wij. Wij zijn sterk.

VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.

Meest gelezen