De seksuele miserie in de Arabische wereld - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelance journalist.

Kamel Daoud, een gerenommeerd Algerijns auteur, werd in de Franse krant "Le Monde " door een groep weldenkende intellectuelen voor "islamofoob" uitgescholden, omdat hij twee ophefmakende artikels gepubliceerd had over de gevaarlijke invloed van de geradicaliseerde islam op asielzoekers in Europa.

Daoud won vorig jaar de prestigieuze literaire Goncourt-prijs voor Eerste Roman met zijn "Meursault, contre-enquête", een bijzonder origineel antwoord op het legendarische meesterwerk "L'Etranger" van Albert Camus. Hij leeft en werkt in Algerije en heeft er zich een stevige reputatie bijeengeschreven in "Le Quotidien d'Oran". 

Als vrijdenker wordt hij gehaat door de islamitische fundamentalisten, die hem met een fatwa hebben bedacht. Daoud had in een Franse talkshow gezegd dat het niet vreemd is dat de wereld islamieten verwerpt omdat die zich zelf afkeren van de wereld. Dat was voor de prediker Hamaderche genoeg om de Algerijnse regering op te roepen om Daoud te executeren. Die salafist had zich al eerder laten opmerken als een strijder voor een algemeen verbod op alcohol en het verbieden van badpakken op het strand.

Het was net over de kwalijke evolutie in zijn eigen land dat Daoud het vaak gehad had. Hij klaagde erover hoe een zelfverklaarde zedenpolitie de Algerijnse straten onveilig maakte en meisjes lastig viel die volgens hen onzedig gekleed waren. Daoud had zich ook vrolijk gemaakt over hun absurde ijver: om te vermijden dat mannen en vrouwen te dicht tegen elkaar zouden zitten op banken, hadden de islamitische agenten de banken doormidden gezaagd. En ook verklaarden de zedenpredikers dat naakt vrijen verboden was en dat vrouwen geen bananen mochten aanraken.

Dergelijke onzin is volgens Daoud het gevolg van een obsessie met alles wat met seksualiteit te maken heeft. Hij schreef daarover een artikel, met als provocerende titel: "De seksuele miserie van de Arabische wereld". Daarin klaagde hij aan dat in de Arabische wereld niet psychologen of seksuologen het over onze lichamelijke beleving hebben, maar religieuze sectairen.

Die hebben volgens Daoud een afkeer van menselijke seksualiteit en willen die voorbehouden voor de ware gelovigen, na hun dood, in het paradijs. Daar wachten zeventig maagden de martelaar op, die in ruil voor zijn leven eeuwige orgasmes krijgt. Zo'n visie getuigt van seksuele miserie, de ware oorzaak van veel kwaad in de islamitische wereld, schreef Daoud verder.

Hij vindt de toestand van de vrouw in de Arabische wereld tekenend: vrouwen hebben er het recht niet om zelf enige beslissing te nemen; ze worden het zwijgen opgelegd, gesluierd of gestenigd en moeten onder dwang van de mannen afstand doen van hun eigen vrije beschikking over hun lichaam. De fascinerende erotiek waarvan de Arabische poëzie ooit zo vol was, lijkt heel ver weg.

In een tweede artikel wees Daoud er naar aanleiding van de gebeurtenissen met oudejaar in Keulen op dat we nooit mogen verzaken aan onze plicht tot solidariteit met mensen op de vlucht. Maar het zou even misdadig zijn er geen rekening mee te houden dat een vluchteling ook zijn eigen religieuze cultuur meedraagt en dat die vaak haaks staat op wat wij hier in het Westen belangrijk vinden, vooral dan op het vlak van de positie van de vrouw. Het komt er dan ook volgens Daoud op aan dit aan asielzoekers duidelijk te maken.

"Schandalig!", schreeuwden de tegenstanders van Daoud, die hem "culturalisering, veralgemening en racialisering" van een probleem verweten. Daoud reageerde al even virulent, en liet schamper opmerken dat zijn criticasters het wel gemakkelijk hadden om hem vanuit hun Franse comfort de les te spellen, terwijl hij zich al jaren midden in een islamiserende samenleving probeert overeind te houden. Hij was zo gedegouteerd door de aanval op zijn ideeën dat hij in een open brief reageerde met de korte mededeling dat hij zich alleen nog maar op literatuur wil toeleggen.

Dat is wel heel jammer, omdat Kamel Daouds aanklacht van binnen de Arabische realiteit een manier biedt om de kern van het islamitisch probleem anders te bekijken: vanuit de moeilijkheid binnen de islam om het te hebben over de menselijke seksualiteit. Die gecrispeerde houding is de oorzaak van enorm veel frustratie voor jonge Arabieren, die vaak als enige uitweg een gewelddadig islamisme zien.

"Charlie Hebdo" verdedigde Daoud. “De argumenten van zijn tegenstanders hebben niets met een debat te maken maar alles met intimidatie”, stelde hoofdredacteur Riss in een editoriaal, “en hebben als enige doel tegenstemmen het zwijgen op te leggen.” Blijkbaar hebben sommigen het er moeilijk mee dat een feministische strijd anno 2016 ook in de Arabische wereld gevoerd moet worden ...