Communautair tromgeroffel - Mark Eyskens

De auteur is minister van staat.

In een interview in Knack heb ik reeds in de herfst van vorig jaar gezegd dat N-VA zou moeten worden omgedoopt tot de partij van de neo-Belgicistische post-nationalisten of NBPN. De ijver van de N-VA-ministers voor het behoud van België komt tot uiting in de spectaculaire versterking van het binnenlandse veiligheidsbeleid en de herbewapening van het Belgische leger voor een bedrag van bijna 10 miljard. De aanlevering van de jachtgevechtsvliegtuigen geschiedt pas in 2030, wat impliceert dat de N-VA-minister van Defensie erop rekent dat in dat jaar België als staat nog steeds zal bestaan. Zo niet komt een deel van deze vliegtuigen in handen van een Vlaams leger, een idee waarvan de meeste flaminganten, die ook pacifisten zijn, grondig gruwen.

Het immigratiebeleid van staatssecretaris Theo Francken van zijn kant lijkt veel gastvrijer dan wat de aanhangers van etnische zuiverheid verlangen. Kortom, de regeringsdeelname van N-VA dreigde de geloofwaardigheid van de partij als behartiger en gangmaker van de oprichting van een Vlaamse Republiek volledig te kelderen.

Maar het uitdokteren van een in concrete wetsvoorstellen gegoten confederaal project bulkt eveneens van de paradoxen. Voor dergelijk plan is een uitgebreide grondwetsherziening nodig met een gekwalificeerde twee derden meerderheid in het parlement. En dat betekent dat N-VA impliciet erop rekent dat de vermaledijde Parti Socialiste, bron van alle kwaad, tot regeringsbedgenoot zou worden gepromoveerd na de verkiezingen van 2019.

Wie dus op dat ogenblik stemt voor N-VA en haar confederalisme, stemt er ook voor om de PS opnieuw in de regering op te nemen. Deze politieke logica wordt echter vandaag aan de kiezers nog niet uitgelegd.

Het confederaal model, zoals door N-VA voorgesteld, betekent het uitkleden van de Belgische staat, want het veronderstelt de facto de afschaffing van de Belgische regering, van de Belgische federale kamer en van de vertegenwoordiging van België in het buitenland door federale ambassadeurs.

Wat van België nog overblijft zou worden bestuurd door de wekelijkse of maandelijkse bijeenkomsten van delegaties van de gewestregeringen en van de gewest parlementen. Welk figuur België dan moet slaan rond de tafel van de Europese ministerraden is blijkbaar nog niet aan de orde van de dag. En de splitsing van de sociale zekerheid die prioritair op de dagorde staat van de confederalisten, organiseert uiteraard een systematische discriminatie tussen de burgers van hetzelfde land, wat niet alleen ernstige juridische maar ook ethische vragen doet rijzen.

Kortom het N-VA-confederalisme is de tochtige wachtkamer van het separatisme. Voor dit soort avontuurlijke project bestaat uiteraard geen gekwalificeerde meerderheid in het federaal parlement zodat voor N-VA, zoals voor de separatisten in Catalonië, enkel een eenzijdige afscheiding een daadwerkelijke oplossing kan bieden. Ook dit durft de partij nog niet onverbloemd aan de kiezers uitleggen.

Komt daarbij dat een eenzijdige afscheiding van Vlaanderen het verlies betekent voor Vlaanderen van Brussel, hoofdstad van Europa, zetel van de Europese instellingen en van de NAVO en wellicht de belangrijkste of tweede belangrijkste diplomatieke hoofdstad in de wereld. Het is nog maar de vraag hoe de Europese Unie zou reageren in de hypothese van een eenzijdige afscheiding van Vlaanderen en of een republiek Vlaanderen zou worden erkend als lid van de Unie.

Een interessant precedent kan Catalonië worden, indien deze regio verder het pad zou bewandelen van de unilaterale afsplitsing van Spanje. Dan dreigt het, als de weerbots, nog te rommelen in de regering-Michel als zou blijken dat N-VA de nieuwbakken Catalaanse republiek wil erkennen terwijl de andere partijen van het kabinet zich hiertegen zouden kanten.

Het is maar al te evident dat de confederalistische droom van N-VA een waanbeeld is dat bij realisatie zou eindigen in een nachtmerrie en het bewijs dat de initiatiefnemers lijden aan kleinheidwaanzin. Dit voorstellen als het orgelpunt en de triomf van 150 jaar Vlaamse beweging is je reinste zinsbegoocheling en, voor wie dit met voorbedachten rade doet, een geval van intellectuele oplichting

Alvast heeft N-VA met zijn aankondiging dat het zijn confederaal kaartenhuis wil gieten in concrete wetsvoorstellen een schot voor de boeg gelost van het Zweedse regeringschip. Men kan besluiten dat de politieke vijandelijkheden werden geopend met het oog op het standpunt dat in 2019 door de meerderheidspartijen moet worden ingenomen. Namelijk een antwoord te geven op de vraag of in de volgende legislatuur van 2019-2024 de grondwet voor herziening moet worden opengesteld, teneinde tegemoet te treden aan de eisen van N-VA. Of meer in concreto of na de zesde staatshervorming, waarover 500 dagen werd onderhandeld, ook nog een zevende staatshervorming moet worden verwezenlijkt.

Is het nu nog niet welletjes? Zegt iemand met het nodige gezond verstand. Maar voor N-VA zal het nooit genoeg zijn zolang België niet aan diggelen ligt. België heeft geen nood aan een zevende staatshervorming. De autonomie van onze gewesten en gemeenschappen is zeer aanzienlijk en hun beleidsverantwoordelijkheid is maximaal. Het Belgische federalisme werkt uiteraard niet perfect. Dat is trouwens ook het geval in de andere federale landen.

Wat in België nodig is, is niet meer de splitsing maar wel meer samenwerking tussen gewesten, gemeenschappen en de federale overheden. Dit werd onlangs bewezen door het op de valreep beklonken intra-Belgisch akkoord over het klimaatbeleid. België heeft echt behoefte aan het uitwerken van meer geoliede mechanismen van samenwerking tussen de deelstaten. Dat is ook de betekenis van wat samenwerkingsfederalisme heet. In het belang van het land en zijn bevolking is het dit positieve, toekomstgerichte federalisme waarvan verder werk moet worden gemaakt in België en eigenlijk ook in de Europese Unie.