Moslims, verkrachtings­cultuur en het Europese antwoord - Marijn Depraetere

Marijn Depraetere is kernlid van WSVO: Wij Spreken Voor Onszelf, vereniging voor overlevers van seksueel geweld.
 

Honderden vrouwen willen feest vieren en worden enkel als feestje behandeld. De blik van verbijstering in de ogen van de burgemeester in Keulen, is herkenbaar. Als overlever van seksueel geweld heb ik vaak die blik gehad. Het is ook nogal wat, zo’n massale publieke demonstratie van zinloos seksueel geweld. Duitse politici, de bondskanselier op kop, schreeuwen het uit: deze seksuele mannelijke overmacht in de moslimcultuur is niet democratisch! Man en vrouw zijn in onze cultuur ook seksueel geëmancipeerd. We moeten die jonge mannen dringend de Europese spelregels uitleggen om recidive van dergelijke horror te vermijden.

Maar wat zijn die Europese spelregels dan eigenlijk? Ja natuurlijk, het cultuurverschil kan als excuus gebruikt worden. ‘Ik kan er niets aan doen. Waar ik ben opgegroeid, kleed je je enkel zo als je een hoer bent.’ Deze excuses hoor je echter ook al decennia van de niet-Arabisch sprekende verkrachters. ‘Tja, zo’n kort rokje, zo’n flirt. Ze vroeg er echt zelf om.’

Wanneer we even opzoeken hoe de democratische Europeanen met seksueel geweld omgaan, komen nogal wat frappante krantenkoppen boven water. In Frankrijk is ontdekt dat doktoren met de lichamen van volledig verdoofde patiënten spelen. In Nederland hebben ze het dan weer over het massale psychische en seksuele misbruik in de jeugdzorg. In Engeland is de zaak van 1.400 slachtoffers van pedofilie alweer vergeten. Hooggeplaatste politici organiseerden feestjes om kinderen te verkrachten, dit was slechts het zoveelste wapenfeit. Waarschijnlijk is dit gevoel van malaise vergelijkbaar met het onze, wanneer wij ontdekken dat de zoveelste geestelijke zijn eenzaamheid belangrijker vond dan de onschuld van een kind.

De Belgische cijfers betreffende seksueel geweld zijn al decennia een ware horror. Honderd mannen, vrouwen en kinderen per dag zijn in België slachtoffer van verkrachting. Amerikaanse statistieken inzake tonen aan dat vijftien procent van alle verkrachtingen gebeurt op kinderen onder de leeftijd van twaalf. Negentig procent van de verkrachtingen wordt niet aangegeven, want de aangifteprocedure houdt nauwelijks rekening met de gevolgen van seksueel trauma op de mens. Bij vijf procent is een dader onbekend of zijn er te weinig “andere bewijzen” en wordt de zaak enkel geseponeerd.

Van de overige vijf procent ontkent de vermoedelijke dader verkrachting, maar geeft wel vrijwillige geslachtsgemeenschap toe. Het sporenonderzoek bewijst enkel geslachtsgemeenschap, geen verkrachting. Het juridische voordeel van de twijfel spreekt deze vermoedelijke daders nagenoeg automatisch vrij. Zelfs al volgt er een veroordeling en celstraf, na enige tijd lopen ook veroordeelde pedoseksuelen en verkrachters, vaak zonder afdoende begeleiding, simpelweg vrij rond op straat.

Dit Belgische gedoogbeleid over seksueel (kinder)misbruik resulteert in duizenden nieuwe verkrachters per jaar, waarvan velen enkel maar blijven recidiveren. De slachtoffers van seksueel misbruik, zelfs kindermisbruik, moeten zelf instaan voor de kostprijs van psychotherapie. Ook na de zaak-Dutroux zijn er in België geen ware beleidsmatige of juridische stappen ondernomen om het falende beleid rond seksueel misbruik te wijzigen. Een centralisering van alle betrokken diensten rond het slachtoffer na verkrachting is slechts het begin van een menselijk beleid na seksueel geweld. Dit zou volgend jaar pas, waarschijnlijk, ook buiten zone Gent de waarheid worden.

Als wij, nobele Europeanen, in een democratische furie die vooral onze eigen suprematie wil demonstreren, ‘de moslimcultuur’ veroordelen voor hun laakbaar seksueel grensoverschrijdend gedrag, dan is dat enkel om niet zelf in de spiegel te hoeven kijken.