Hoe stemt een Belgische Griek? - Dimitris Verdelis

Neen dus. Op de vraag of ik het laatste voorstel van Juncker zou aanvaarden, zou ik duidelijk neen antwoorden. Daar zijn tal van redenen voor. Als we waarheid van perceptie kunnen onderscheiden, zou iedereen allicht hetzelfde doen.

Er bestaan de laatste tijd dan ook enorm veel misverstanden over zowel de Griekse regering en premier Tsipras, als over de Griekse reddingsoperatie en het besparingsbeleid dat werd opgelegd door de drie schuldeisers.

Het is duizendmaal samengevat en ik doe het nog eens. Nog nooit is een economie gedwongen om

1 Haar middenklasse weg te vegen.
2 De koopkracht van haar burgers te halveren.
3 Drie miljoen of een derde van de bevolking in de armoede te storten.
4 Een jeugdwerkloosheid van 60% na te streven.
5 Afgestudeerde jongeren in andere Europese landen te laten renderen.
6 25% in te krimpen

...om geen resultaat te boeken.

Economen over heel de wereld, Nobelprijswinnaars voorop, pleiten al sinds het begin van deze crisis voor een beleid dat meer zuurstof geeft aan de economie. Een beleid waarin besparingen gekoppeld zijn aan investeringen die op termijn voor een heropleving van de Griekse economie kunnen zorgen. Ik heb het voor deze redactie al eens geschreven en geloof er rotsvast in. Als je geen brood meer kan kopen, sluit de bakker. Als één van de heren ministers uit de eurogroep durft te insinueren dat een heropleving zonder investering in dezen mogelijk is, dan pleit ik voor een invoering van een examen 'Inleiding tot de Economie' voor eenieder van deze heren, nog vóór ze hun post bekleden.

Het IMF, een instelling waarvan nochtans verwacht wordt dat ze een rekenmachine met brio kan hanteren, heeft in 2013 reeds toegegeven dat er iets haperde aan de formules en de berekeningen bij het implementeren van de besparingsplannen. Nu staat datzelfde IMF op het punt om dezelfde fout voor de derde keer te maken (Argentinië 2001 niet inbegrepen).

In een economie waar 1 op 2 inkomens uit pensioenen komt, gaat het niet op om de laagste pensioenen verder in te krimpen. Dat krijg je toch niet verkocht? De eerste technocraat die heeft gezegd: "Weet je wat? Zouden ze het merken als we het bij de laagste pensioenen gaan halen?”, heeft duidelijk zaadjes gezaaid in enkele Europese leeghoofden. Bijna de helft van de gepensioneerden leeft op of onder de armoedegrens. Dat zijn Europese burgers.

Dat men geneesmiddelen nóg hoger wil belasten in een land waar mensen geen medicijnen meer kunnen betalen, waar ziekenhuizen draaien op vrijwilligers, waar psychiatrische instellingen worden gesloten, toont aan wat voor een economische nonsens wordt gevraagd van de Griekse regering. Dat Europa zijn eigen Europese burgers geen gezondheid meer kan en wil garanderen, is een historische blamage.

Dan mag het ook niet verbazen dat de aandachtige toeschouwer vermoedt dat er andere motieven zijn voor deze tactiek. Geen links in Europa? Liever de corrupte Griekse partners uit het verleden? Uit schrik voor Podemos? Geen democratie? Puur sadisme? Ach, misschien weten ze gewoon niet beter. Het kan.

Ja. Het heeft te lang geduurd. Je kan niemand nog wijsmaken dat dit Europa democratisch functioneert. Het democratisch deficit is gewoonweg gigantisch. Er zijn reeds twee Griekse partijen naar de slachtbank gevoerd. Een derde is misschien onderweg en er zullen er nog meer klaarstaan. Een bevolking die verkiezing na verkiezing systematisch moet constateren dat haar stem geen enkele, maar dan ook geen enkele invloed heeft gehad, leeft in een schijndemocratie. De Griekse macht heeft zich de afgelopen jaren in Brussel, Washington en Berlijn gevestigd.

Tsipras is verkozen met een zeer duidelijk programma. Hij wilde Griekenland binnen de Eurozone houden en tegelijk ruimte maken voor een heropleving van de economie. Grieken hebben er voor de eerste keer in de naoorlogse geschiedenis voor gekozen om de traditionele partijen te veroordelen voor al wat ze destijds hebben aangericht. Waarom in godsnaam zouden Europese leiders de voorkeur geven aan een samenwerking met de Nea Dimokratia van ex-premier Samarás?

Men moet net blij zijn dat Pasok en Nea Dimokratia de plak niet meer zwaaien! Als er één reden is waarom we in dit straatje verzeild zijn geraakt, dan was het wel door het corrupte en cliëntilistische karakter van deze partijen. Decennialang.

Hoe je het ook draait of keert, als Europese leiders het goed voorhebben met de Grieken, zullen ze een schuldherschikking moeten doorvoeren. Dat weet elke econoom en dat weet Tsipras ook. Waarom tekenen voor een verlaging van inkomen voor de armsten en voor een definitief bankroet van de Griekse en Europese samenleving, als er niet op zijn minst over schuldherschikking kan worden gesproken?

Tsipras weet verdomd goed waarvoor hij verkozen is en hoe ver hij kan gaan. De Eurozone heeft niet de minste bestaansreden als ze een abonneesysteem invoert. De EU evenmin. Een juridisch kader voor een grexit is er niet en zelfs Schäuble heeft vandaag laten weten dat een neen-stem op zondag geen grexit hoeft te impliceren. Tsipras wil met de stem van het volk terug naar de onderhandelingstafel. Tsipras wil dat politiek weer de bovenhand haalt boven geld.

Ondertussen verschijnen Europese leiders om beurt op het toneel om te zeggen dat de inzet van zondag het lidmaatschap bij de Eurozone is. Fout. Zondag heeft het Griekse volk een zeer duidelijke keuze te maken.

Op welke basis wordt er verder onderhandeld? Gaan we terug naar de schijndemocratie die gegroeid is uit de relatie tussen onzinnige schuldeisers en corrupte Griekse politici? Of gaan we naar een Europa waar elke Europese burger ook een waardige Europeaan mag zijn?

Naar de uitslag op zondag heeft iedereen het raden. Je kan er alleszins van uitgaan dat een groot deel van de Griekse bevolking neen zal stemmen omdat ze niets meer te verliezen heeft. Wie nog werkt, zal gemakkelijker ja stemmen. Eén ding is zeker: als het ja-kamp wint, dan hebben het geld en de angst gewonnen. Niemand moet zich in eer en geweten schamen om uit te komen voor het welzijn van een medemens.

Wat de laatste jaren is gebeurd met de Griekse maatschappij, is niets minder dan de vernedering van een Europees volk dat niet meer leeft van geld, maar van angst. Als je op Kreta het graf van schrijver Nikos Kazantzakis bezoekt, lees je: Dén elpízo típota. Dén fováme Típota. Íme Eléftheros.

"Ik hoop niets. Ik vrees niets. Ik ben Vrij."

Ik hoop dat zijn geest zondag rond de stembussen hangt.

(De auteur is student Taal- en Letterkunde, vertaler en copywriter én heeft Griekse roots, maar dat had u al begrepen.)