"Verandering? Als een sputterende Lada!" - Tom Van Grieken

Er is een vreemde tegenstrijdigheid geslopen in de communicatie van de regeringspartijen. Wanneer gewezen wordt op de povere resultaten die de federale regering tot dusver heeft neergezet, wordt steevast gesteld dat de erfenis van jarenlang links beleid niet meteen kan worden omgebogen. MR, CD&V en Open VLD maakten echter in de voorgaande jaren integraal deel uit van de federale regering.

Als er sprake is van een sociaaleconomische puinhoop, dan hebben deze partijen die dus zelf mee veroorzaakt. De christendemocraten laten verstaan dat de regering-Michel een doorslagje is van de regering-Di Rupo. Daar hebben ze gelijk in. Ook tal van politicologen en economen maakten al dezelfde analyse: de grote verandering blijft uit.

Zo betekent het veelbesproken plan-Geens, waarmee de federale regering groots aankondigde dat ze Justitie efficiënter en rechtvaardiger zou maken, een stimulusplan voor criminaliteit. Straffen van minder dan één jaar blijven onuitgevoerd, straffen onder de vijf jaar worden als licht beschouwd en het enkelbandsysteem wordt uitgebreid. Zowel de bekende onderzoeksrechter Karel Van Cauwenberghe als professor Brice De Ruyver hadden het dan ook terecht over een cadeau voor rondtrekkende dadergroepen. Kortom: het plan-Geens resulteert geenszins in een kordaat veiligheidsbeleid dat criminelen afschrikt, integendeel.

De N-VA trekt zich op aan de betere economische vooruitzichten en is er als de kippen bij om deze groeiprognose te koppelen aan het regeringsbeleid dat meteen vruchten zou afwerpen. De waarheid heeft natuurlijk haar rechten. De betere voorspellingen over economische groei werden door het IMF en de OESO al gemaakt sinds 2013. Als de toename in de toekomstige groei er ook daadwerkelijk komt, dan heeft dit weinig tot niets te maken met de huidige federale regering.

Wel integendeel: de groeiprognoses werden sinds het aantreden van de regering-Michel naar beneden bijgesteld. De groeiprognose, met bijhorende jobcreatie, ligt in België trouwens een pak onder het EU-gemiddelde. Er is dus absoluut geen reden om zelfgenoegzaam achterover te leunen.

Ondanks de goednieuwsshow van de regeringspartijen blijkt de veelbesproken 'taxshift' vooral de zoveelste vorm van Belgische aankondigingspolitiek. De beloften om voor Pasen te ‘landen’, bleken woorden in de wind. De burger doet er dan ook goed aan zijn illusies op te bergen: de motor van vooruitgang blijkt een sputterende Lada. De recepten uit het verleden zijn helemaal terug: hogere btw, extra lasten op basisbehoeften zoals energie en water, een verhoogde onderwijsfactuur en een verdubbeling van de zorgverzekering.

Wie door de creatieve boekhoudtechnieken heen kijkt, ziet geen taxshift, maar een taxlift: economen voorspellen dat de belastingdruk op het einde van de regeerperiode hoger zal zijn dan vandaag. Intussen hangen de begrotingen zowel Vlaams als federaal als los zand aan elkaar. Noodzakelijke buffers werden in het eerste jaar van deze regeerperiode al voor 300 miljoen opgebruikt. Dit is allerminst de trendbreuk die met tromgeroffel werd afgekondigd. Paars lijkt helemaal terug. De communicatie en verpakking zijn veranderd, de inhoud allerminst.

Van een substantiële lastenverlaging, zowel aan werkgevers- als werknemerszijde, waardoor de groei en werkgelegenheid aantrekt en de concurrentiepositie van onze bedrijven wezenlijk verbetert, is geen sprake. Zo stelde de OESO afgelopen maand nog dat de Belgische loonlasten nog steeds de hoogste zijn van álle westerse industrielanden.

Economische vooruitgang kan er voor Vlaanderen enkel komen wanneer de kern van het probleem wordt aangepakt: de miljardentransfers die, zonder ingebouwde voorwaarden, ook onder deze N-VA-regeringen blijven vloeien van Noord naar Zuid. Zolang dit perverse systeem niet aangepakt wordt, blijft de beloofde 'taxshift' in het beste geval gerommel in de marge.

Ondertussen tikt er een tijdbom in Europa. Duizenden illegale immigranten blijven naar België stromen met als voornaamste lokaas onze sociale zekerheid. En natuurlijk is er verdriet om en medeleven met mensen die op zoek zijn naar een beter leven. Met mijn eigen ogen kon ik enkele weken terug het leed vaststellen van duizenden mensen uit Guinee, Sierra Leone, Niger, Soedan,… die via de Middellandse Zee voet aan wal zetten in Europa in de hoop op een beter leven.

Maar het absorptievermogen van een land - en bij uitbreiding een continent - is niet onbeperkt. Demografen schatten dat de Afrikaanse bevolking binnen drie decennia zal verdubbelen van 1 tot 2 miljard. Europa kan deze mensenmassa onmogelijk opvangen zonder zijn eigen fundamenten, stabiliteit, welvaart en veiligheid in het gedrang te brengen.

De stoere verklaringen van staatssecretaris Francken kunnen niet verhullen dat hij braafjes de EU-dictaten blijft opvolgen. Zo wees hij - in canon met de EU - het enige beleid dat succesvol is gebleken – met name de Australische aanpak – af. Van het in vraag stellen van wereldvreemde verdragen die niet meer aangepast zijn aan de realiteit en deze tijd, is nog steeds geen sprake.

Wij zijn van mening dat een land niet alleen het recht heeft zijn grenzen te beschermen; het heeft tegenover zijn eigen burgers ook de plicht dat te doen. We moeten met andere woorden - ook in de meest letterlijke zin van het woord - grenzen stellen.

(Tom Van Grieken is voorzitter van Vlaams Belang.)