De tanker is aan het keren - Bart De Wever

Na zeven maanden regeringswerk mogen we geen overspannen verwachtingen koesteren. Een tanker verandert niet van koers zoals een speedboot. Een gezwinde ruk aan het roer doet het schip niet op slag keren. Maar de ommekeer is wel ingezet.

Wij stonden na de verkiezingen voor een enorme uitdaging. We moesten 11 miljard euro saneren, met een begrotingstekort rond de 3% van het bbp, waardoor voortdurend de Europese dreiging over ons hing. De loonkostenhandicap groeide. De werkloosheidsgraad was onder Di Rupo dan ook de hoogste sinds 1998. Onze economie stagneerde: de private jobcreatie viel stil, de handelsbalans was negatief en de armoede steeg. Dat was de realiteit na 25 jaar socialisme.

Dat het geen simpele rit ging worden, wisten we. We moeten besparen om het overheidsbeslag te verminderen, het tekort terug te dringen en de schuld af te bouwen. We moeten een indexsprong doorvoeren om de concurrentiekracht te verbeteren. We vragen inspanningen en de mensen voelen dat ook.

Maar die inspanningen lonen. De economie zal de komende twee jaar bijna dubbel zo hard groeien als onder Di Rupo. En dat is reële groei door gezinsconsumptie, en geen socialistische groei op de pof door meer overheidsconsumptie. De maatregelen om de loonkostenhandicap te verkleinen, hebben hun effect. De concurrentiekracht van onze bedrijven verbetert, we trekken weer investering aan – denk maar aan Nippon Shokubai, Hyundai MOBIS en ERS – en de export stijgt. Er komen eindelijk weer nieuwe jobs bij in de private sector; meer dan 200.000 volgens het Planbureau.

Meer jobs betekent dat meer mensen ontsnappen aan de armoede, dat meer gezinnen extra koopkracht hebben en dat de werkloosheid daalt – en dus ook de overheidsuitgaven. Maar werken moet ook aantrekkelijk en lonend zijn. Daarom verlagen we de belasting voor werkende mensen tot 280 euro, met extra lastenverlagingen voor de laagste lonen. Tegelijk verhogen we de laagste uitkeringen en pensioenen richting de Europese armoedegrens, zodat niemand achterblijft. Het reëel beschikbaar inkomen zal daardoor met 1,1% stijgen. Alle besparingen en loonmatigingen meegerekend.

Meer mensen aan de slag alleen, is echter niet voldoende. De demografische realiteit is wat ze is. We leven langer, genieten langer van ons pensioen en doen vaker beroep op de gezondheidszorg. Bovendien studeren we langer, en gaan dus ook later werken. Dat blijft niet zonder gevolgen. We zullen met zijn allen langer moeten werken om de sociale zekerheid en de pensioenen betaalbaar te houden.

Deze regering voert de grootste pensioenhervorming sinds het ontstaan van de sociale zekerheid uit. Een hervorming die de vergrijzingskost tegen 2060 zal halveren. We verhogen de pensioenleeftijd, zowel voor werknemers, zelfstandigen als ambtenaren. Maar we doen dat gespreid, met respect voor verworven rechten en met aandacht voor de zwaarte van elk beroep.

We kunnen dergelijke inspanningen echter alleen vragen, als we ze aan iedereen vragen, en deze billijk spreiden. Want ondanks alle desinformatie maakt de federale regering, op initiatief van de N-VA, werk van een eerlijke en rechtvaardige fiscaliteit. Voor het eerst worden met de Kaaimantaks constructies in belastingparadijzen belast. Er komt een extra heffing op financiële sector, waardoor de totale bijdrage in 2015 1,3 miljard euro zal zijn. Met de heffing op de diamantsector zal de inspanning van deze sector met 250% stijgen. Tegelijk voeren we de strijd tegen de fiscale fraude op, deelt Luxemburg rulings met ons, wordt de Bijzondere Belastinginspectie uitgebreid en komt er een observatorium voor fraudebestrijding. De socialisten hebben er 25 jaar over gepalaverd, wij voeren het in.

Na jaren van stilstand onder Milquet, investeren we eindelijk weer in een echt veiligheidsbeleid. De terrorismewet werd uitgebreid, er zijn meer middelen voor veiligheid en antiterreureenheden, en meer opsporingsmethoden. Ook op het gebied van migratie zetten we de verandering verder. We vragen een geldsom voor het aanvragen van verblijfsvergunningen, we repatriëren uitgeprocedeerden, we zetten ontradingscampagnes op, organiseren acties tegen illegalen, gauwdieven, en verwijderen steeds meer criminele illegalen.

De verandering krijgt vorm. Maar hebben we daarmee onze doelen bereikt? Nee. De motor slaat terug aan, de wagen is vertrokken, maar de eindbestemming is nog niet bereikt. We kunnen pas tevreden zijn als er meer jobs zijn door lagere loonlasten. Als de nettolonen gestegen zijn door minder belastingen. Als er meer veiligheid is met een goed uitgeruste politie die ook de nodige middelen heeft. Als we een humane migratie hebben, die rechtvaardig is voor de echte vluchtelingen maar streng voor illegale criminelen. Maar bovenal, als we in een warm Vlaanderen leven, waar iedereen zich thuis voelt. Dat blijft de uitdaging voor de komende jaren. Of wij daarin ook slagen, is aan de kiezer om te beoordelen in 2019.