Een staking tégen de burger - Jo Libeer

De pendelaars, de schoolgaande kinderen en ouders, de consument en de bedrijven. Het zijn maar enkele van diegenen die morgen (opnieuw) zullen getroffen worden door aangekondigde (ambtenaren)staking van het ACOD (ABVV). Nochtans is het volgens de vakbond geen staking tegen de burger, maar tegen de overheid als werkgever. Een foute redenering: elke staking van de ambtenaren heeft een onmiskenbaar hefboomeffect op de burger. Het zijn de burgers en bedrijven die in de eerste plaats zullen getroffen worden. Het zijn diezelfde burgers en ondernemingen die via belastingen bijdragen aan de financiering van de overheid en bijgevolg de ambtenaren. Het is dan ook niet onlogisch dat deze burgers weinig begrip kunnen opbrengen voor de staking van morgen.

Stel dat we de logica van de vakbond nu toch zouden volgen en de staking van morgen louter een staking tegen de werkgever zou zijn? Een overheidsdeficit van 3%, een schuldgraad van 107% en een oplopende vergrijzingsfactuur kan moeilijk bestempeld worden als een bedrijf dat het financieel goed heeft. Elke ondernemer beseft dat er in dit geval ingrepen nodig zijn om het bedrijf financieel gezonder te maken. Het status quo is hierbij geen optie. Met dergelijke cijfers gaat de werkgever met de kam door de organisatie. Daarbij gaat hij zich waarschijnlijk ook vergelijken met andere ondernemingen (in dit geval andere landen).

Die vergelijking leert ons alvast dat er zeker nog ruimte is om efficiënter en effectiever te werken. Om maar één voorbeeld te noemen: als we zien dat in andere landen de spoorwegen voor een betere dienstverlening tot een derde minder personeel nodig hebben dan weet je dat daar alvast marge is. In elk normaal bedrijf beseffen de werknemers dat er veranderingen nodig zijn voor het overleven van het bedrijf. In dat geval zoek je samen naar draagvlak voor oplossingen in het belang van de onderneming en haar werknemers. De eisen van de betrokken vakbondsafdeling morgen beantwoorden hier alvast niet aan en zal het bedrijf (hier de overheid) niet helpen.

Laat ons nog een stap verder gaan in de redenering van de vakbond. Als de staking tegen de werkgever is, wie is die werkgever dan wel? Wel, die werkgever zijn wij allemaal. De enige aandeelhouder van de overheid is de burger. Die aandeelhouder laat zich via verkiezingen vertegenwoordigen en bepaalt hiermee de richting van de overheid. Deze regering (zowel federaal als Vlaams) kreeg het mandaat van de kiezer om een beleid uit te werken gericht op gezonde en efficiënte overheidsfinanciën en overheidsdiensten. De overheidsvakbonden willen zich blijkbaar niet neerleggen bij dat mandaat van de kiezer? Zo missen ze door een onverantwoordelijke staking de kans om aan deze transitie, die in ieders belang is, mee vorm te geven.

Laat ons de zaken tot slot op scherp stellen: het zijn moeilijke tijden voor heel veel werknemers maar ook voor heel bedrijven. De cijfers van het aantal faillissementen liegen daar niet om. Verandering gaan steeds gepaard met onzekerheid. Het gaat niet op dat één groep iedere hervorming afblokt en daarmee de factuur doorschuift naar een ander. Laat ons hopen dat na deze onnodige staking de verantwoordelijkheidszin terugkeert, dat is in het belang van iedereen.

(Jo Libeer is gedelegeerd bestuurder van Voka, het Vlaams Netwerk van Ondernemingen.)