Er is een alternatief voor vrouwen in armoede - Els Flour

Zo maken ze 80% uit van de ouders in éénoudergezinnen, waarvan meer dan een vijfde in armoede leeft. Vrouwen zijn veel vaker dan mannen afhankelijk van het inkomen van een partner: liefst 36% van de vrouwen zou onder de armoedegrens belanden mochten ze alleen hun eigen inkomen hebben (bij mannen is dat 11%). Vrouwen die afkomstig zijn van buiten de EU, vrouwen met een handicap... zijn extra kwetsbaar voor armoede, en kwetsbaarder dan mannen in dezelfde groep.

In het eisenpakket dat het VOK - het Vrouwen Overleg Komitee -  dinsdag overhandigt aan beleidsmakers, staan een rits maatregelen die moeten helpen om armoede terug te dringen. In de weken tussen het opstellen daarvan en de Vrouwendag, zag het VOK echter met grote ongerustheid hoe de ene regeringsmaatregel na de andere de reeds fragiele inkomens van vrouwen (en kwetsbare groepen in het algemeen) verder onder druk zet. De beperking van de inkomensgarantie bij onvrijwillig deeltijds werk raakt hoofdzakelijk vrouwen: 79%. En er zijn nefaste ingrepen in de pensioenen, die voor vrouwen al zo armoedig uitvallen omdat ze zelden een volledige loopbaan hebben. Als de uitkeringen al opgetrokken worden tot boven de armoedegrens wil de federale regering eerst alle bijkomende voordelen in rekening brengen.

Het klinkt eentonig, maar het blijft een belangrijke vaststelling: de maatschappij verwacht dat vrouwen zich sterk engageren in de zorg voor kinderen, ouderen, zieken. En presenteert hen daar vervolgens de rekening voor: gemiddeld lage inkomens, lage werkloosheidsvergoedingen en lage pensioenen. In de aanloop naar deze Vrouwendag hoorden we de getuigenis van een vrouw wiens maandelijkse inkomen zo’n 250 Euro bedraagt. Omdat ze deeltijds werkte, werkloos werd, een relatie aanging, het statuut van ‘samenwonende’ kreeg, en haar uitkering zag dalen tot een niveau dat haar niet meer toelaat om terug alleen te gaan wonen. Armoedebestrijding mag dan hoog op de politieke agenda staan, we kunnen niet om de vaststelling heen dat onze maatschappij armoede creëert en in stand houdt.

Het klinkt eentonig, maar het blijft een belangrijke vaststelling: de maatschappij verwacht dat vrouwen zich sterk engageren in de zorg voor kinderen, ouderen, zieken. En presenteert hen daar vervolgens de rekening voor: gemiddeld lage inkomens, lage werkloosheidsvergoedingen en lage pensioenen. In de aanloop naar deze Vrouwendag hoorden we de getuigenis van een vrouw wiens maandelijkse inkomen zo’n 250 Euro bedraagt. Omdat ze deeltijds werkte, werkloos werd, een relatie aanging, het statuut van ‘samenwonende’ kreeg, en haar uitkering zag dalen tot een niveau dat haar niet meer toelaat om terug alleen te gaan wonen. Armoedebestrijding mag dan hoog op de politieke agenda staan, we kunnen niet om de vaststelling heen dat onze maatschappij armoede creëert en in stand houdt.

Op de Vrouwendag willen we die maatschappelijke verantwoordelijkheid beklemtonen. Armoede is niet de schuld van individuele mensen. Niemand kiest voor een leven in armoede. We willen beklemtonen dat er veel meer beleidsruimte is om armoede te bestrijden dan de verschillende regeringen doen uitschijnen.

Beleidsmaatregelen zijn (ook in crisistijd) keuzes, het zijn geen natuurfenomenen. Er is wél een alternatief voor de besparingen in de sociale zekerheid en in de sociale dienstverlening. Die overheidsdiensten en sociale zekerheid zijn onze ‘commons’: we hebben ze samen opgebouwd, we kunnen ervan verwachten dat ze iedereen ten goede komen, en protesteren wanneer dat niet het geval is. Dat maakt ze fundamenteel anders dan private verzekeringen en diensten.

Met een bredere financiering (bijvoorbeeld via een vermogenswinstbelasting) is het perfect mogelijk om die ‘commons’ in stand te houden. Net zoals het perfect denkbaar is om het nationale en Europese sociaaleconomisch beleid weer ten dienste te stellen van alle burgers en niet van een toplaag en ‘de markten’. Zoals het mogelijk en belangrijk blijft om ook meer radicale veranderingen na te steven, zoals een kortere werkweek voor iedereen. Zodat het beschikbare werk beter wordt verdeeld, zodat mannen en vrouwen niet langer moeten kiezen tussen werken en zorgen, maar beiden kunnen doen, en daarbij een volwaardig inkomen hebben. Het armoederisico zal verkleinen, en de inkomsten/uitgaven-balans in de sociale zekerheid zal verbeteren.

Voor het VOK is de echte beleidskeuze: kiezen voor een samenleving die werkt aan gelijkheid, of toelaten dat rijkdom groeit voor de enen, en armoede voor de anderen. Die armoede weegt zwaar, het gaat om zoveel meer dan inkomen alleen. Armoede strekt zijn tentakels uit naar alle levensdomeinen, sluit mensen uit van werk, van goed wonen, van vrije tijd, van onderwijs. Daar bovenop komt het stigma van anders zijn, de voortdurende stress om te overleven en niet te weten wat er nu boven je hoofd hangt. Het gevoel van tekort te schieten ook, want je wil zo graag dat je kinderen niets tekort komen, dat ze het goed hebben. Op 11 november zeggen we armoede de wacht aan. En zeggen we neen aan een samenleving waarin vrouwenemancipatie ook kan betekenen dat vrouwen in 2012 41% van de thuislozen in Vlaanderen uitmaakten waar dat in 1982 ‘maar’ 18% was.

(Els Flour, Raad van Bestuur Vrouwen Overleg Komitee.)