Laat vluchtelingen op hun school

Zij worden meerderjarig dit schooljaar. En waar voor Amber, Emma en Robbe dan een heel nieuwe levensfase begint neemt hun toekomst een abrupte wending. Zij kwamen immers in België toe zonder ouders of wettelijke voogd. Als ze achttien worden moeten deze niet-begeleide minderjarige vreemdelingen volgens de huidige wetgeving terug naar hun ‘thuisland’. Weg school, weg vrienden, weg toekomst.

In ons land kwamen in 2013 bijna 1800 niet-begeleide minderjarige vreemdelingen toe. Zij komen vooral uit Afghanistan, Algerije, DR Congo, Guinee en Marokko. Zolang ze minderjarig zijn hebben ze recht op tijdelijk verblijf, onderwijs, opvang en begeleiding in ons land. Eenmaal ze achttien worden en nog geen toelating hebben om langdurig in België te verblijven kunnen ze worden uitgezet. Veel van deze jongeren spreken vlot Nederlands of Frans. Ze gaan hier naar school, bouwen hier een vriendenkring op. Vaak hebben ze nauwelijks nog een band met hun ‘thuisland’.

Hun uitzetting gebeurt meestal in stilte. Soms krijgt de uitzetting al wat meer aandacht. Denk maar aan de jonge Afghanen Parwais Sangari in 2012 en Navid Sharifi in 2013. De publieke opinie reageerde toen met terechte verontwaardiging. Het menselijke verhaal van deze jongeren en de inspanningen uit hun omgeving bepalen sterk de emoties van de publieke opinie. En terecht: ons land stuurt kwetsbare jongeren helemaal alleen terug naar een land waar ze geen banden meer mee hebben. Soms gaat het zelfs om een oorlogsgebied. Hun toekomst verdient een ander, een menselijk antwoord.

Wij kunnen onmogelijk akkoord gaan met de huidige aanpak van het beleid.

De voorbije jaren lieten politici van verschillende partijen hierover ballonnetjes op in de media. Maar er kwam nooit een echt parlementair debat, laat staan een concrete oplossing. We roepen de onderhandelaars voor een nieuwe regering dan ook op om in het toekomstige federale regeerakkoord een klaar en duidelijk engagement op te nemen. Ze moeten een kader uitwerken waardoor een verblijfsvergunning kan gegeven worden aan deze jongeren. Dat moet zorgvuldig gebeuren door gekwalificeerde personen met kennis van jeugdzaken. De kwetsbaarheid van de jongere en de dreigende aantasting van fundamentele rechten bij terugkeer zijn cruciale elementen bij het beoordelen van de specifieke situatie van de jongere.

Niet alle jongeren zullen een toekomst in België kunnen uitbouwen. Ook zij verdienen een rechtvaardige en menselijke behandeling. Zij moeten kunnen genieten van optimale mogelijkheden om zelfstandig terug te keren. Het blijven immers nog steeds jongeren. Wanneer jongeren verplicht moeten terugkeren, moet België ze tenminste de mogelijkheid geven hier eerst hun school of hun opleiding, onder voorwaarden, af te werken. Zodat ze minstens hun boekentas kunnen vullen met kennis en vaardigheden. Zo versterken ze hun competenties en talenten, en helpen we mee aan het bouwen van hun toekomst. Ook al is dat niet in België.

(Els Keytsman, directeur Vluchtelingenwerk Vlaanderen, Gonzalo Dopchie, directeur Caritas International, Heidi De Pauw, algemeen directeur Child Focus, Paul Soete, voorzitter Gardanto vzw, Raymonda Verdyck, afgevaardigd bestuurder GO!, onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap, Didier Vanderslycke, nationaal secretaris Kerkwerk Multicultureel Samenleven, Frederic Vanhauwaert, algemeen coördinator Netwerk tegen Armoede, Chris Truyens, directeur Samenlevingsopbouw Vlaanderen,Geert Serneels, psychologe/ coördinator SOLENTRA vzw, Yves Willemot, algemeen directeur UNICEF België, Prof. dr. Lieven Boeve, directeur-generaal VSKO.)