Is de Broe-Belschool het wondermiddel? - Jef Boden

Goed onderwijs betekent niet altijd dat kinderen graag naar school komen. Daarom gaat Broe-Bel in de lagere school kindvriendelijk onderwijs proberen te geven : in de eerste jaren bijvoorbeeld geen huiswerk. Wat zouden mijn collega’s daarvan vinden? Zelfs geen kwartiertje per dag woordjes lezen in het eerste leerjaar? Zelfs niet even de tafelkaartjes vastnemen in het tweede leerjaar?

Heel wat leerlingen maken door dat extraatje het verschil tussen het goed beheersen en het blijven worstelen met die vaardigheden. Niet alleen de leerlingen voor wie leren niet automatisch gaat, ook heel wat kinderen die overlopen van de capaciteiten bereiken door dat zetje een anders moeilijk bereikbare vlotheid. Een niveau waar ze vervolgens niet alleen trots op zijn, maar een dat vaak een jarenlange basis is voor het hele verdere verloop in die lagere school.

Of aan het andere uiteinde: zonder te vervallen in de dooddoener dat een goede voorbereiding op het middelbaar onderwijs in een zo groot mogelijke hoeveelheid taken zit, mag het leren plannen, werken, voorbereiden, herhalen ook aandacht krijgen ?

Zal de leerlingenraad daarover beslissen? In ieder geval is zo’n forum voor de leerlingen een boeiend leerproces. Dat is geen nieuws. Ontelbare pogingen zijn en worden op dat vlak geleverd. Kort door de bocht verkondigen dat die leerlingen dan zelf gaan bepalen wat kan en niet kan en wat een strafmaat bij overtredingen zou kunnen zijn? De ervaring leert dat er heel wat tijd, geduld, structuur nodig is om nog maar aan een referentiekader te bouwen om dat mogelijk te maken.

Ondertussen zullen veel kinderen regelmatig de school als kindonvriendelijk ervaren: het gevoel van onmacht om als slachtoffer opnieuw geduld te moeten oefenen. Daar bieden woorden en een forum geen snel antwoord op. Dan neem je als volwassene toch je verantwoordelijkheid, ook als dat het verwijt oplevert grenzen op te leggen. Voor of ten koste van wie?

Het gevoel niet gehoord te worden, de herhaalde ervaring de pineut te zijn, de indruk krijgen gepest te worden: als we de pesters helpen, lossen we het pestprobleem op. Wellicht. En er bestaan nog scholen en leerkrachten die liever gevolgen bestrijden dan oorzaken onder ogen te zien. Toch geloof ik dat er in dit land steeds minder van die struisvogelaanpak aanwezig is. De meesten onder ons weten wèl dat er voor die problemen geen simplistische oplossingen bestaan. Ook niet in zo’n BroeBEL-aanpak.

Wat levert ons zo’n nieuwe methodeschool, behalve het uithangbord Marc De Bel, wezenlijk op? Als ieder kind uniek is, zich in en met een groep kan ontwikkelen, net iets meer mag en kan leren dan wat moeiteloos grijpbaar is, en dat allemaal binnen de passie en met het warme hart van school en leerkrachten: schitterend dat het op zovele plaatsen en door zovelen nu al nagestreefd wordt. We wachten niet tot volgend schooljaar. Maar er mogen er altijd bijkomen.

(Jef Boden is leraar in een basisschool in de Kempense gemeente Brecht.)