"Zat u nu maar in de trein" - Van Dievelconsulting

'Excellenties en partijvoorzitters,' begroette ik de vier handvollen toppolitici die zich in een grote kring op hun zakdoek in het nog natte gras rondom mij hadden neergevlijd, 'u bent vandaag bij VDC te gast voor een spoedcursus politieke zelfbeheersing.' Op dat eigenste ogenblik stormde een blijkbaar dolgedraaide Brabançonne de cirkel binnen. Wild zwaaiend met een bus pepperspray rende hij recht op premier Michel af. Kreten van paniek en afgrijzen stegen op. 'Hola manneke, maar gij niet!' bulderde vicepremier en minister van Ordehandhaving Jan Jambon, die een koekoeksklok van het kortgeschoren gras griste en Brab in de rug wilde springen. Een snerpend gefluit weerhield hem. 'Voilà,' zei ik met een modeste glimlach, wijl ik het scheidsrechterfluitje vantussen mijn lippen liet vallen, 'soms zijn de dingen niet wat ze lijken.'

En wijl Charel Michel met vlugzout bij werd gebracht, noodde ik de aanwezige cursisten uit om de cirkel te verbreken en een treintje te vormen. U kent dat misschien nog van vroeger, van bij de jeugdbeweging. Men vormt een levende ketting door de benen rond de lendenen van de man of vrouw voor u te klemmen, wijl achter u hetzelfde gebeurt.

Op dat ogenblik kwam Dinska Bronska per velo het perfecte grasveld van de modeste villa op gefietst en vervolgens onzacht in botsing met Maggie De Block én Alexander De Croo, die net veinsden hun ministeriële bolide te verlaten om in het treintje plaats te nemen en achteloos het portier van hun denkbeeldige dienstwagen open hadden gegooid. Andermaal maakte ik met mijn fluitje een einde aan dit tweede georganiseerde accident de parcours. Bezint eer ge begint, was de onderliggende boodschap.

'Zelfbeheersing, dames en heren,' proclameerde ik toen het treintje was gevormd en iedereen behalve Bart De Wever dolle pret had (want hij houdt niet van lichamelijk contact en bovendien zat Elio Di Rupo in zijn rug), 'is een schaars goed geworden in de Wetstraat. U allemaal hebt zich een of meerdere malen schuldig gemaakt aan voortijdige, loze, ondoordachte en soms onwaarachtige reacties, uitlatingen en beschuldigingen aan elkanders adres.'

'Ik word altijd misbegrepen!' protesteerde Bart De Wever, 'en ik moet naar de WC.'

'Helaas, heer De Wever,' ging ik enkel op zijn tweede zinnetje in, 'is dit onmogelijk. U bevindt zich namelijk op een trein die zonet door een wilde staking van de Waalse cheminots tot stilstand is gebracht. En u weet dat in een stilstaande trein het toilet niet mag gebruikt worden, maar dit geheel terzijde.'
'Wat is dat voor flauwekul!'
De woorden lagen op de lippen van de N-VA-voorzitter, maar hij sprak ze niet uit. Niet omdat hij plots tot een bedachtzaam persoon was geworden, maar omdat hij begreep wat de bedoeling was van het door VDC georganiseerde rollenspel.
'Het is een politieke staking!' riep hij ongeveinsd verontwaardigd uit,' georganiseerd door de PS van Di Rupo.'
'Helaba fiston!' Elio Di Rupo gloeide van verontwaardiging en duwde wat harder met zijn scherpe knietjes in de ribben van De Wever, 'dat zijn wij niet, dat is de PTB!'

'Ik word hier gegijzeld door onverantwoordelijke syndicale elementen!' deed Alexander De Croo zijn duit in het zakje.
'Door syndicale terroristen!' voegde Theo Francken eraan toe.
'We gaan de NMBS privatiseren,' riep Gwendolientje Rutten, 'het zal rap gedaan zijn met staken!'
'Dat brengt zeker een miljard op voor onze nieuwe straaljagers,' rekende Steven Vandeputte zich rijk.
'Een miljard dat we niet aan onze vrienden met een offshore bedrijfke moeten vragen,' wreef Johan Van Overtveldt zich in de handen.
'We gaan de spoorwegen privatiseren én splitsen!' Aan het woord was Jan Jambon. 'De Vlaamse spoormannen zijn nijver, arbeidzaam en willen niet liever dan eerlijke Vlaamse werkmensen op tijd van en naar hun fabriek of bureau brengen.'
'We gaan staken illegaal maken, dat gaan we doen!'
'We gaan de vakbonden verbieden.'
'Desnoods zetten we het leger in, zo moeilijk kan dat niet zijn, met een trein rijden.'
'Moeten er eigenlijk wel treinen zijn? De Vlaming wil overal met zijn auto naartoe, dat ligt in zijn aard. Denk aan Conscience: hij leerde zijn volk autorijden!'

Met een forse ademstoot in mijn scheidsrechterfluitje legde ik het door elkaar geroep stil.
'Wie we nog niet hebben gehoord zijn de vertegenwoordigers van het christendemocratische gedachtegoed,' merkte ik op. 'Wat denkt de linkervleugel van deze regering over deze wilde staking?'
'Ja, dat wil ik ook wel eens horen!' sneerde Jan Jambon.
Wouter Beke en Kris Peeters keken elkaar aan. Wie zou er zich opofferen?
'Wij betreuren uiteraard deze ondoordachte syndicale acties,' begon Peeters dan maar.
'CD&V is niet links en niet rechts, CD&V komt op voor de mensen,' mompelde Wouter Beke.
'Het overleg moet gerespecteerd worden,' probeerde Peeters nog.
'Gij durft niet tegen de syndicaten ingaan,' treiterde Jambon.
'Losers, losers!' zong het koor van de coalitiepartners.
'Charel, ze zijn ons weer aan het pesten,' beklaagde Kris Peeters zich bij premier Michel die nog geen woord had gezegd.
'Deze regering is eensgezind en zal haar programma uitvoeren,' antwoordde Charles Michel op automatische piloot wijl hij in het zwerk naar de vogelen des velds keek.

'Ik dank u allen voor uw bijdrage aan het eerste deel van deze cursus politieke zelfbeheersing,' nam ik het woord, 'mijn medewerkers Brabançonne en Dinska Bronska hebben alles gefilmd en zo dadelijk gaan wij uw reacties groepsgewijs bespreken.'
'Ik moet echt wel naar de koer,' zei Bart De Wever meer tegen zichzelf dan tegen zijn medecursisten.
Hij maakte zich met enige moeite los uit de omknelling van Elio Di Rupo en vervolgens aanstalten om achter het hoekje een boom op te zoeken.

'Wees voorzichtig, heer De Wever!' riep ik hem nog toe, 'ge moogt zomaar niet uit een stilstaande trein stappen.'
Helaas, mijn waarschuwing kwam te laat en Bart De Wever onzacht in aanraking met Brab en Dinska die een Vlaamse trein met werkwillig personeel uit de tegenovergestelde richting uitbeeldden. Un train peut en cacher un autre, hoe zeggen we dat in het Vlaams?