De Witte Ridder van de VRT - Van Dievel Consulting

Waarin de auteur als marketeer, "verkoper van gebakken lucht", met een guitige blik naar de kleine en grote actualiteit van de week kijkt.

'Broeder Lowie,' sprak de minister van Cultuur mij aan op de maandelijkse bijeenkomst van onze loge "De Kindertuin", 'kunt gij de nieuwe baas van de VRT wat wegwijs maken? Die van de N-VA moeten niet denken dat ik verder nog Latijn ga steken in hun kandidaat. Ik heb mijn deel van het werk gedaan.'

Ik wilde nog bedanken voor de ondankbare job maar alreeds was Sven Gatz in een geanimeerd gesprek verwikkeld met broeder Siegfried, die wat ongemakkelijk in zijn schootsvel zit nu hij door zijn zittend leven een kilo of vijfentwintig is bijgekomen. Afluisteren is onbeleefd, ik weet het, maar het gesprek ging over de geestelijke bijstand voor de medewerkers van de Openbare Omroep. De VRT heeft al jaren wél een aalmoezenier (in de figuur van Luc Van den Brande) maar nog altijd geen lekenconsulent, een taak die Siegfried na de volgende verkiezingen op het imposante lijf geschreven zal zijn.

Ik belde dik tegen mijn zin het nummer dat broeder Sven mij in de handen had gestopt.
'Hallo?' klonk het van zeer ver, 'met Lembrechts Paul.'
'Heer Lembrechts,' vatte ik het gesprek op luchtige wijze aan, 'u klinkt alsof u van diep onder de grond belt.'
'Dat klopt,' lichtte de aangesprokene zijn situatie toe, 'ik bevind mij op niveau min vier, naast de kolenketel, naast de requisieten van Schipper naast Mathilde en naast de archieven van 1951 tot 2000, voor zover deze gespaard zijn door de muizen. Vandaar.'
'En wat doet u daar, heer Lembrechts, in de krochten van de omroep?'
Ik begon het een linke boel te vinden. De nieuwe oppervolksverheffer moest toch het daglicht kunnen zien. Tony Marie had wel 34 ramen in zijn werkkamer.
'Mijn bureau is hier,' legde de nieuwe grote baas van de VRT uit.
'Allez toe!' flapte ik eruit.
'Ik had nooit tegen meneer Hellemans mogen zeggen dat ik hem niet voor de voeten wilde lopen,' gaf Paul Lembrechts toe, 'want...'
Hier stokte zijn uitleg opeens.
'Want wat?' moedigde ik hem aan.
'Want toen zei meneer Hellemans "Het is u geraden, want ik ben niet van plan om veel Latijn in u te steken! Ge krijgt een bureau in de catacomben zodat ge de VRT van onderuit kunt leren kennen." Het probleem is, meneer, meneer.. .?
Ik besefte dat ik mij nog niet had voorgesteld.
'Louis van Dievel, speciaal gezant van de minister van Cultuur en nog steeds in een soortement zij het niet alledaags dienstverband bij de VRT en aldus uw ondergeschikte, en tot slot tevens popelend om u wegwijs te maken in de wondere wereld van de omroep, heer Lembrechts! En welk was uw probleem?'
'Het probleem is dat de deur van mijn bureau van buiten op slot is gedaan door meneer Hellemans en dat ik gisterennamiddag mijn laatste boterham heb opgegeten en dat ik grote dorst heb want mijn thermos is leeg.'

Ik liet geen gras over groeien over deze humanitaire ramp. Enkele uren later speurde ik, gewapend met een zaklamp, een geleende sleutelbos en enige mondvoorraad, in de ingewanden van de VRT naar de nieuwe CEO. Onderweg - nabij de requisieten van De Pak de Poen Show op niveau min drie - trof ik ik tot mijn niet geringe verbazing een totaal verwilderde en vervuilde Tony Marie aan, dewelke met een ketting aan een ring in de muur was vastgemaakt, als dwangmiddel om zijn fraaie ontslagvergoeding te recupereren ten bate van de manke Vlaamse begroting.

'Maak mij los dan gaan we eens eten!' bood Tony Marie aan. Ik verzekerde hem ervan dat een bewaker spoedig zijn ketenen los zou komen maken, wat een leugentje om bestwil was. Ik trof in donkere, nauwe gangen nog andere fantomen aan die soms op Dirk Tieleman, dan weer op Jan Van Rompaey of Aimé Van Hecke, en heel soms op Jef Lambrecht leken, en die allen een welhaast doorschijnende huidskleur en een hologige blik gemeen hadden en tevens op fluistertoon onsamenhangende programmavoorstellen formuleerden. De VRT zou zijn kelders eens mogen opruimen.

Net toen ik de moed en de zoektocht wilde opgeven, hoorde ik vanachter een stalen deur een opgewekte zij het enigszins schorre stem Vlaamse schlagers uit de tijd van Canzonissima geweld aandoen. Een kreet van vreugde ontsproot aan mijn mond.
'We've got him!'

De mentale en fysieke toestand van Paul Lembrechts viel al bij al nog mee. Na een heel blik Whiskas en een halve fles Whiskis was hij wederom het mannetje. Maar dat de goede man zich als een kerstekind in de val had laten lokken door Leo Hellemans, verbaasde mij toch wel wat.
'Ik geloof in de maakbaarheid van de mens,' verklaarde hij op ernstige toon.
Ik bracht mijn vinger naar mijn voorhoofd.
'Ik zal u rap van uw goedgelovigheid afbrengen,' beloofde ik hem.

'Kijk,' zei ik, 'dit is de nieuwsdienst nieuwe stijl.'
Gespreid over twee verdiepingen maakten in stofjas geklede journalisten naar best vermogen berichten, verslagen, wissewasjes alsmede sfeerreportages, dewelke zij vervolgens onderdanig ter goedkeuring voorlegden aan het driekoppig Vlaams Commissariaat voor de Deugdelijkheid van de Nieuwsberichten, dat werd voorgezeten door Kris Hoflack, zonder twijfel een kenner. Losjes en routineus hanteerde Kris Hoflack de botte bijl.

'Het is een soort troostprijs voor een gemiste benoeming waarmee ik u verder niet zal lastig vallen,' luidde mijn ietwat cryptische uitleg.
Ik troonde Paul Lembrechts mee naar de grote studio waar ooit de de binnenopnames van FC De Kampioenen werden ingeblikt en waar nu zelfs geen lamp in een fitting meer te vinden was, laat staan een camera of een kabelsleper.
'Alles wat niet te heet of te zwaar was is meegenomen door de Vlaamse productiehuizen die door de VRT moéten ondersteund worden,'expliceerde ik.

Vervolgens arriveerden wij in het voormalige bedrijfsrestaurant, alwaar achter rollen prikkeldraad enkele honderden nutteloze, onbekwame, overtallige en vermoedelijk SP.A-stemmende personeelsleden gelaten hun allicht trieste lot afwachtten.
Ik huiverde onwillekeurig en Paul Lembrechts had het gezien.
'Dit had ook u kunnen overkomen?' raadde hij.
Ik knikte slechts.

Ik leidde de nieuwe baas rond langs de goed afgesloten parking waar de managers hun fiscaal interessante bedrijfswagens zonder gevaar voor jaloerse krassen of ingetrapte koplampen konden achterlaten, langs de troosteloze, ongebruikte kinderkribbe en de door onkruid overwoekerde sportvelden.

Ik wees hem met een grimlach op de maquette van het nieuwe VRT-gebouw dat hier ooit zou verrijzen. Ik wees hem op het zwerfvuil, de lege drankflessen en de verpakkingen van snoepgoed die de gangen van het VRT-gebouw ontsierden. Ik wees op de VRT-medewerkers die ons schichtig en tegen de muur gedrukt passeerden. Aldoor knikkend liet de nieuwe CEO de werkelijkheid tot zich doordringen. Alreeds las ik in zijn gelaat twijfel over de missie die hem te wachten stond: het kaalstrippen van de omroep.

Maar toen drong feestgedruis tot ons door.
'Ah, er is toch ook nog arbeidsvreugd op de VRT!' stelde Paul Lembrechts voldaan vast.
Wij naderden een oude televisiestudio die om onnaspeurbare redenen "De Schuur" werd genoemd en waar een vrolijk feest aan de gang was, zoals wij bij nadering vast konden stellen. "Dank u, Leo!" stond er in koeien van letters op een spandoek dat de ingang van de studio sierde.

'Goede man,' sprak Paul Lembrechts een ietwat daas kijkende en wankel lopende feestganger aan die net buiten wilde gaan overgeven, om vervolgens zoals de Oude Romeinen in hun tijd met frisse moed opnieuw zijn plaats in de polonaise in te nemen, 'wat valt er te vieren?'

'Dat het gedaan is met het schoon leven!' bralde de aangesprokene die zich losrukte en met een cowboykreet op en over de bar sprong en met een smak tussen het leeggoed terecht kwam. Wijzer werden wij daar niet van.

Plots viel de muziek stil en kon men een speld horen vallen. De nieuwe VRT-baas was door enkele minder beschonken managers herkend en het onheilsbericht had zich razendsnel verspreid.
'Ha Paul! Zijt ge op verkenning?' stapte Leo Hellemans op zijn opvolger toe, 'en nog wel met Van Dievel, een van de minder geslaagde producten van onze geliefde omroep.'
Eigenlijk wilde hij weten hoe Paul Lembrechts was ontsnapt maar dat durfde hij niet op de man af te vragen.
'Zal ik u rondleiden? Want ge hebt misschien een eenzijdig beeld van onze organisatie gekregen.'
'Merci,' wimpelde Lembrechts het voorstel af, 'feest maar rustig verder, ge hebt dat verdiend na een leven van inzet voor de VRT.'

Waarna hij zijn hakken draaide en mij bij mijn schabbernak meetrok.
'Van Dievel,' vroeg Paul Lembrechts mij vervolgens met aandrang, 'kunt ge me terugbrengen naar niveau min vier. En wilt ge mij opnieuw opsluiten? Ik denk dat ik daar beneden mijn termijn ga uitdoen.'