Aan de volgende kaakslag, rechts - Van Dievel Consulting

Louis Van Dievel is senior writer bij VRT-nieuws en schrijver.

Trots plugde ik de nieuwste vondst van VDC in op het futuristische dashboard van onze bedrijfswagen. Een frisse, krachtige en aangename vrouwenstem, toebehorend aan Liesbeth Homans, sprak de eerste woorden die ons naar ons einddoel zouden gidsen: aan de verkeerslichten, naar links. Vermijd de Waalse Kaai. In een wip en een gauw waren wij de Koekenstad uit een bevonden wij ons op de Boomse Steenweg, in de richting van Brussel, hoofdstad van Vlaanderen.
'Wat is er zo bijzonder aan uw gps, Van Dievel? In mijn auto zit er ook een, met de stem van Laurette Onkelinx weliswaar. Laurette houdt mij scherp.'
'Een weinig geduld, heer De Wever,' bad ik hem, 'zo dadelijk zullen uw ogen opengaan.'
Ik stuurde met het zweet in mijn handen. Als de N-VA deze app niet wilde aankopen, kon VDC wel de boeken sluiten.
'Aan de verkeerslichten, links, euh, nee, RECHTS,' corrigeerde Liesbeth Homans zichzelf haastig.
Een wegwijzer wees naar Londerzeel.
'Welkom in de gemeente van Nadia Sminate!' juichte de politieke gps, 'waar Vlaams-nationalisten thuis zijn.'
Bart De Wever knikte goedkeurend.
'Ik denk dat ik het opzet snap.'
Innerlijk liet ik een diepe zucht van opluchting.

'Wilt ge wel wat trager en rustiger rijden,' sprak hij toen we opnieuw op de A12 reden, 'want ik word gemakkelijk wagenziek.'
Helaas had Liesbeth Homans andere plannen dan traag en rustig rijden.
'Negeer de rode lichten en passeer zo snel mogelijk het kasteel van Laken,' sprak zij.
'Geef volgas in de bocht van Bracke.'
Tegen honderd per uur stoven wij door de vijandige noordkant van Brussel.
'Laat het Jihadplein links liggen,' zei Liesbeth toen wij de kerk van Laken gepasseerd waren. 'Sla rechtsaf aan het kanaal, laat u door niets of niemand van uw doel afbrengen.'
Enige lichtgekleurde mede-Belgen renden voor hun leven toen ik zonder enig respect voor welke verkeersregel dan ook over de kasseien van het no man's land van Molenbeek raasde. Bart De Wever had een lichtgroene teint gekregen en probeerde zijn braakneigingen te controleren.
'Van Dievel, is 't nog ver? Ik ben niet goed.'
Ik kon niet antwoorden daar we net het Klein Kasteeltje passeerden, de oude naam voor het Fort Francken.
'Rijd aan het kruispunt rechtdoor, volg de Zuhal Demirlaan tot aan het Jambonplein. Na driehonderd meter arriveert u in een veilige Vlaamse zone, de Peter De Rooverstraat, vroeger de Dansaertstraat.'
'Kunnen we eventjes stoppen, Van Dievel?'
De N-VA-voorzitter hing met zijn hoofd uit het autoraampje en hapte naar frisse lucht.
'De Vlaamse zaak heeft geen tijd te verliezen, heer De Wever,' zei ik toen ik een Slechte Bakfietsvlaming zag naderen, een beeld dat de voorzitter niet welgevallig zou zijn.

Opnieuw negeerde ik alle verkeerslichten en -regels, deed een weinig aan spookrijden, nam aan de Beurs de Bocht van Vuye, liet de Waalse steeg en het Charles Michel Voorplein links liggen en stak zonder kijken het Zesde Staatshervormingplein over.
'Volg de Nuttige Idiotenlaan,' commandeerde Liesbeth.
'Wie zijn dat?' wilde De Wever weten. Hij hield een zakdoek voor zijn mond. Zweet parelde op zijn voorhoofd.
'Maddens en Rondas, geloof ik.'
De voorzitter rolde met zijn ogen.
Alreeds arriveerden wij aan het Kaakslagplein, vroeger de Warande geheten, en scheurden met gierende banden langsheen het voormalige Koninklijk Paleis dat achter een metershoge Vlaamse coniferenhaag schuil ging.
'Is 't nog ver? Ik ben aan 't eind van mijn Latijn!' kreunde Bart De Wever.
'Volg de Doorbraakstraat en sla na driehonderd meter rechtsaf naar het Vlaamse Revolutieplein. Rij tegen het verkeer in, negeer de Regeerakkoordlaan.'

Mijn doodmisselijke passagier poogde het portier van de Batmobiel te openen, dat evenwel op kinderslot zat.
'Nog heel even, heer De Wever', moedigde ik hem aan, 'we zijn er bijna.'
'U nadert uw eindbestemming,' deed de politieke GPS een duit in het zakje.
Met een brede zwaai aan het stuur reed ik het Vlaamse Martelarenplein op, alwaar het Vlaams gouvernement thuis is.
Daar stonden de N-VA-ministers te dansen en te juichen. Confettikanonnen knalden, slingers slingerden, Vlaamse Leeuwen wapperden, Vlaamse resoluties doorkliefden het zwerk, de aarde trilde onder de Vlaamse gezangen, en hoewel het reeds avond was, scheen er een prachtig zonnetje en was de lucht hemelsblauw.

En terwijl Bart De Wever al wankelend uit de Batmobiel van VDC klom, sprak de stem van Liesbeth Homans triomfantelijk:
'U hebt uw eindbestemming bereikt: Vlaamse onafhankelijkheid!'