Leuven zien en sterven - Van Dievel Consulting

Louis Van Dievel is senior writer bij VRT-nieuws en schrijver.

Een dik uur later stond Louis Tobback mij al ongeduldig en met draaiende motor op te wachten aan de gemeentegrens van de universiteitsstad. 'Stap in!' commandeerde hij en opende het portier van zijn dienstwagen, een brommobiel van het merk Ligier, een voertuig met een maximumsnelheid van 25 km per uur en waarvoor geen rijbewijs vereist is. Nog net kon ik de lachstuip die in mij opborrelde bedwingen. 'In de zomer laat ik mij op een schild ronddragen,' sprak Tobback doodernstig, 'maar in de winter moet ik van mijn vrouw de auto nemen.' Hij gaf een seintje aan de twee gemotoriseerde agenten die zijn escorte vormden en tegen een slakkengangetje reden wij de befaamde, met flitspalen bezaaide Ring rond Leuven op, voorafgegaan door zwaailichten en sirenes en al spoedig gevolgd door een vijftien kilometerlange sliert auto's. 'Vroeger waren er al eens durvers die hun burgemeester probeerden in te halen,' haalde Tobback vergenoegd herinneringen op, 'maar dat was hun beste dag niet: een GAS-boete van duizend euro voor majesteitsschennis.'
Twee voetgangers haalden ons langs rechts in, weliswaar gebruik makend van het voetpad. De burgemeester fronste de blik maar liet begaan. Het moet ook geen dictatuur worden, leek hij te denken.

'Willen we een hapje gaan eten?' stelde Tobback pro forma voor toen wij een uur later tot mijn niet geringe verbazing bij het OCMW waren aangeland.
Wat krijgen we nu, dacht ik bij mijzelf, Tobback die uitnodigt voor de lunch, ofwel is hij ziek ofwel is hij onwel.
"Restaurant Homans, eten voor 1 euro!" stond er in koeien van letters op een spandoek boven een deur en in die deur gingen wij binnen. O nee, dacht ik, maar het was al te laat. Louis Tobback stak ongegeneerd de lange rij kansarme Leuvenaars voorbij en liet zich voedzame soep en stoemp met worst opscheppen.
'Allez Van Dievel!', moedigde de burgemeester mij aan, 'voor de prijs moet ge het niet laten! Leve de N-VA en haar compassie met den dompelaar!'
Ik geneerde mij plaatsvervangend en nam zonder 1-euro- maaltijd plaats aan de tafel van de burgervader.
Een hulpverleenster met een Vranckx-sjaal kwam naderbij en keek vertederd toe hoe Tobback met veel appetijt het eten van Liesbeth Homans naar binnen speelde.
'Is uw huiswerk al gemaakt, manneke?' informeerde deze hulpverleenster toen de burgemeester een beschaafd boertje had gelaten, 'is thuis alles wel, drinkt u vader zijn dop niet op, is uw moeder niet aan de drugs?'
'Gij weet zeker niet wie ik ben!'
Het hoofd van de burgemeester zwol op en werd pimpelpaars van woede.
'Gij zijt een kansarm jongmens, ge moet u daar niet voor schamen,' sprak de hulpverleenster onverstoorbaar wijl zij het kapsel van Tobback inspecteerde op luizen en ander ongedierte, 'ge draagt toch iedere dag een propere onderbroek?'

Op dat moment kwam - gelukkig maar - de gedoodverfde opvolger van Louis Tobback het restaurant van Homans binnen, de genaamde Mohamed Ridouani, schepen van leefmilieu, onderwijs, economie, personeelszaken en diversiteit.
'He schoen fieneke, sprak hij de hulpverleenster toe, 'alles wel?'
'Loep zo ni achter me gare, Mo,' antwoordde de aangesprokene op flirtende toon.
'Ik em den iele nacht wei zitte wezzele! sprak de schepen met een knipoog.
'Ei probeit oeger te kakke dan ze gat stoot,' zei zij met een zucht, met een vinger naar de op ontploffen staande Tobback wijzend.
'Aafdu mo e bèkke keut!' waarschuwde de schepen, met de ogen rollend.
'Veu doine poapeplekker? Doine iej giene noogel vei on ze gat te krabbe!'
'In Leive on de stoase es er veil ammesoase,' zei ik om iets te zeggen.
'Wat voor een apentaaltje broebelt gij daar!' kwam Tobback op zijn tenen staand brutaal tussenbeide, 'kunt gijlie geen beschaafd Nederlands spreken, nee? We zijn hier in Leuven, niet in de brousse.'

Enfin, het duurde even voor het misverstand was opgehelderd en de lichaamstemperatuur van Louis Tobback tot normale waarden was gedaald.
'Nu hebt ge ineens het probleem gezien,' zei Tobback wat later, terwijl hij rondging om het geld uit de parkeerautomaten in te zamelen voor de stadskas.
'Ridouani?' wierp ik verbaasd op, 'die mens is zo Leuvens al iets.'
Een weinig trager dan gewoonlijk viel dan toch mijn frank.
'U wil toch niet van hem af als kandidaat-burgemeester?'
'Ik heb toch al wat spijt van mijn belofte.'
'Hoezo?'
'Stel dat Theo Francken in 2018 naar Leuven verhuist, dan maken wij geen kans, knuffelallochtoon of niet.'
'Allez, meneer Tobback, hoeveel indringers hebt u al niet verslagen in Leuven: Rik Daems, Patricia Ceysens,... u hebt ze allemaal in het zand doen bijten.'
'Theo Francken is van een ander kaliber.'
'U zit die mens ook de hele tijd te bestoefen, meneer Tobback.'
'En toch gaan we er niet komen met de Mohamed.'
'Wie moet er u dan wél opvolgen, heer Tobback, toch uw Bruno niet?'
De burgemeester stootte een denigrerend geluidje uit.
'Ik weet het niet, Van Dievel, weet gij het?'
Alreeds wilde ik hulpeloos de armen ten hemel strekken toen mij een recent & gezellig dinertje met de rector van de KULeuven, op kosten van de Vlaamse belastingbetaler, voor de geest kwam.
'Vriend Lowie,' had Rik Torfs toen gezegd, weze het bij de derde fles wijn, 'volgens mij is de scheiding van Kerk en Staat achterhaald. Waarom zou ik in 2018 geen gooi naar het stadhuis doen? Het zou toch makkelijker zijn als de feitelijke burgemeester ook de officiële burgemeester zou worden. Wat denkt gij ervan?'