Zwarte Sven - Van Dievel Consulting

Louis Van Dievel is senior writer bij VRT-nieuws en schrijver.

Helemaal in de war, zichtbaar boos en rood van inspanning kwam ze veel te vroeg terug thuis, overigens nog steeds haar winkelwagentje voor zich uitduwend, een opmerkelijke prestatie daar de afstand tussen mijn modeste villa en de supermarkt in vogelvlucht 3,5 kilometer bedraagt en het traject niet gespeend is van hobbels en putten. 'Dat sinterklaasgedoe!', sprak Dinska buiten adem, 'dat is toch een grof schandaal!' Ai, dacht ik, Sven Gatz heeft ook de Kalmthoutse neringdoeners een vriendendienst willen bewijzen en heeft zich opnieuw en tegen beter weten in vermomd als Zwarte Piet.

Ik wilde Dinska troostend in de armen nemen maar dat bekwam mij slecht. 'Gij zijt al geen haar beter, patron!', kreet zij nadat ze mij een welgemikte trap in zekere lichaamszone had gegeven, waarna zij snikkend haar vertrekken opzocht. Wijl ik helemaal uit mijn lood geslagen en gecontroleerd jodelde, ging de bel aan de fraaie smeedijzeren poort van de welbekende villa. En wie stond daar pikzwart te wezen en een sintenlied te zingen? Juist: Sven Gatz, Vlaams minister van Cultuur. En van de VRT, wat niet hetzelfde is.

Haastig leidde ik hem naar binnen, angstig achterom kijkend of er geen fotografen in struikgewas of boomkruinen verborgen zaten. Want als zelfs het koningspaar in spuuglelijke kamerjas en lurkend aan een smoothie niet veilig is voor de paparazzi, hoe zou dan de maatschappelijke zetel van Van Dievel Consulting gespaard blijven van de lens van Big Brother, ik vraag het u!?

'Ik ben toch geen racist, Lowie, dat weet gij toch ook?'
Het huilen stond de minister nader dan het lachen.
'Misschien geen racist,' sprak ik nadenkend, 'maar u hebt toch een fameuze inschattingsfout gemaakt. Dat zeg ik niet, dat zegt Zwarte Wouter', voegde ik er veiligheidshalve aan toe.
'Patron!' Mijn roetzwarte junior partner en dobermann Brabançonne keek mij bestraffend aan.
'Grapje,' verdedigde ik mij.
'Meer dan misplaatst, patron!'
'Dat zeg ik niet, dat zegt de directeur van het Minderhedenforum, de heer Wouter Van Bellingen', paste ik mijn taalgebruik aan.
Toch keek Sven Gatz mij stomverbaasd aan.
'Doet gij ook al mee aan die politiek correcte bullshit?'
'De foto op Twitter was ongepast en onaanvaardbaar, beseft u dat dan niet?'
De ogen van de minister werden alsmaar groter van ongeloof en misbegrepenheid, maar ik was nog niet klaar.
'U bestendigt met uw selfie de vooroordelen die bestaan tegenover de anders gekleurde medemens,' citeerde ik verder naar hartenlust uit allerlei opiniebijdragen in evenveel media, 'u keurt onrechtstreeks ons bloedige koloniale verleden goed. U laat uitschijnen dat de zwarte medemens minderwaardig is en ondergeschikt aan de witman.'
'Maar dat is...' De minister raakte niet meer uit zijn woorden.
'Ik raad u aan om dringend in dialoog te gaan met het Minderhedenforum, u hebt een voorbeeldfunctie en zo,' besloot ik mijn wetenschappelijk en historisch onderbouwd exposé. Brabançonne knikte goedkeurend. Het moest maar eens gezegd worden.

Sven Gatz zat hoofdschuddend te lijden. Tranen trokken witte strepen op zijn wangen.
'Ik heb alleen een kinderfeestje willen opvrolijken, verstaat iedereen mij dan verkeerd?!'
'U hebt de kinderen geïndoctrineerd, u hebt hen beladen met vooroordelen, iets wat zij levenslang zullen meedragen.'
'En ik die dacht hier hulp en begrip te vinden,' sprak Sven Gatz met gesmoorde stem, 'ik zal maar gaan zeker?'
'Momentje, heer minister,' hield ik hem tegen, 'ik zal u bewijzen dat u niet alleen kinderzielen hebt geschoffeerd met uw ondoordachte en smakeloze verkleedpartij, u hebt zelfs grote verontwaardiging opgewekt bij de nieuwe Vlamingen onder ons.'
Nu keek ook Brab mij verbaasd aan.

'Dinska!' riep ik naar boven, 'kom eens getuigenis afleggen over uw bezoek aan de Sint in de Delhaize.'
'Het is te erg,' antwoordde Dinska Bronska, prinses der Moldavische steppen, vanop de overloop, 'ik heb het trauma nog niet verwerkt!'
Maar na enig aandringen van mijzelf en Brabançonne, en met het vooruitzicht van een verhoogde eindejaarspremie, deed Dinska schoorvoetend haar verhaal.

'Ik werd', zo vatte zij aan, 'in de supermarkt door een oude geilaard met een kriebelbaard en een drankadem, getooid in rare kleren die naar de mottenballen stonken, op zijn schoot getrokken, en werd vervolgens door hem verplicht samen met hem in een boek met vieze plaatjes te kijken. En hij kon zijn handen niet thuishouden ook al niet!' Boehoehoe, barstte zij in tranen uit.
Wij keken haar alle drie redelijk flabbergasted aan.
'Maar,' stotterde ik, 'en de stereotiepe Zwarte Piet dan...?'
'Allez patron,' sprak Dinska ineens een pak vrolijker, die Zwarte Piet is toch keigrappig!'