Christus, Kris en de klassenstrijd - Van Dievel Consulting

Louis Van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en schrijver.

In de verte hoorden wij trompetten, trommels en meerstemmig gezang.
"De Internationale", zei Brab, die van ons het beste gehoor heeft, "dat moet het ABVV zijn."
En als om zijn woorden te beamen, zagen wij in de stemmige dreef die naar onze villa leidt, een stoet rode vlaggen verschijnen. Dat was vreemd. Wij hadden enkel op de aanwezigheid van Rudy De Leeuw, alias Rode Rudy gerekend.

Die ontbrak ook niet, voor alle duidelijkheid, maar hij werd vergezeld door een vijftigtal in rode hesjes geklede vakbondsmilianten die niet enkel rode banieren meezeulden, maar ook roestige olievaten en stapels paletten, dewelke zij bij aankomst meteen in de fik staken, zodat de zuivere buitenlucht verpest werd door kwalijk riekende zwarte walmen en de vlammen tot aan de kruin der eiken reikten. Tegelijk ontplooiden deze lieden een spandoek waarop in koeien van letters "LEVE DE MODERNISERING VAN DE KLASSENSTRIJD!" geschreven stond. Er werd bier uitgedeeld, er werden schunnige liedjes aangeheven en er werden selfies gemaakt en gewhatsappt.

Net toen ik de heer De Leeuw wilde vragen wat dit allemaal te betekenen had, riep Dinska Bronska mij toe dat er een stoet groene vlaggen naderde. Dat kon alleen maar de ACV-delegatie zijn. En inderdaad: met Marc Leemans aan het hoofd en onder het zingen van moderne kerkpsalmen kwamen in groene hesjes geklede lieden met rasse schreden dichterbij. Zal het verbazen dat ook deze vakbondsleden voorzien waren van olievaten en paletten? Dat zij evenmin draalden om de brand erin te steken? Dat er grote kannen koffie en zakken vol boterkoeken te voorschijn werden getoverd? Dat een priester-arbeider met groene stola rondging om spijs en drank te zegenen en om mobiel de biecht te horen bij wie dat wenste? Ook deze goede lieden ontvouwden een spandoek met de verrassende tekst: "CHRISTUS WAS BIJ DE VAKBOND!"

Onderwijl stond Marc Leemans ongedwongen te kouten met zijn socialistische evenknie De Leeuw.
"Heren," vroeg ik, "wat heeft dit te betekenen? U bent naar hier gekomen voor de modernisering van het sociaal overleg, niet om actie te voeren!"
"Ach Lowie," sprak de ACV-kopman geensdeels verbaasd door mijn vraag, "wij gaan nooit buiten zonder een stakingspiket, ge weet nooit waarvoor het van pas komt. Nietwaar Rudy."
Rudy De Leeuw zei niets, maar op zijn teken haakten zijn rode manschappen de ellebogen in elkaar en vormden alzo voor de sierlijke smeedijzeren poort een levende barrière aan dewelke geen doorkomen was. Ook niet voor mij.

"Zal 't gaan , jààà?" wilde ik protesteren, maar toen tikte Brabançonne mij op de schouder en wees naar de ingang van de stemmige dreef, alwaar de zwarte vlaggen van Unizo zichtbaar werden tussen de kalende bomen. In minder dan vijf seconden sloeg de sfeer aan de ondertussen gemengde stakingspiketten om van gezellig naar grimmig. Scheldwoorden en vloeken doorkliefden de lucht. Mede dank zij mijn nieuwe bril kon ik de tekst op het ontrolde spandoek ontcijferen: "STAKEN SCHAADT, WERKEN BAAT!"
Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ik die slogan al ergens eerder had gezien, maar ik kon er de vinger niet opleggen. Nu ja, de boodschap was duidelijk, dat was het belangrijkste.

Smartengeld

Op vijftig meter van de poort hield de Unizo-delegatie halt. Maar niet voorman Karel Van Eetvelt kwam naar voren. Nee, in het geheel niet. Wel naderden een half dozijn in nette kostuums geklede lieden die zich voorstelden als deurwaarders en die zwaaiden met eenzijdige verzoekschriften waarvan de inkt nog nat was.
'Duizend euro per uur per man boete als ge de toegang niet binnen de tien minuten vrijmaakt,' sprak de dapperste deurwaarder met toch wel een vors in de keel, 'de rechterlijke macht heeft beslist.'
Ik wilde net opwerpen dat zowel de piketten als de deurwaarders zich op het privédomein van VDC bevonden en dat ik niet wilde gestoord worden in mijn eigendomsrecht, toen de vierde partij van het sociaal overleg zich aandiende, namelijk het VBO. Zonder vlaggen en zonder spandoek, dat was al iets.

Ik slaakte evenwel een diepe zucht toen ik zag dat de kleine stoet patroons vergezeld was van drie of vier pelotons van de federale politie en van een voltallig en duur advocatenbureau. Prompt werden Friese ruiters ontvouwen, werd het waterkanon in stelling gebracht en werd een nieuwe versie van het Herenakkoord rondgedeeld met als grote nieuwigheid dat de vakbonden voortaan stakersgeld zouden moeten uitbetalen aan de werkwilligen en niet aan de stakers.
'Noem het smartengeld,' sprak VBO-baas Pieter Timmermans met een uitgestreken gezicht.
Stakingen zouden voortaan in principe verboden zijn, tenzij de mistevreden werknemers honderdduizend handtekeningen pro konden voorleggen, waarna er op de neutrale zender VTM een bindende internetpoll zou worden georganiseerd.
'Directe democratie, wat wilt ge nog meer?' vroeg Timmermans retorisch.
Onderwijl waren de meegekomen politiemensen begonnen met het boeien en wegslepen van de haantjes-de-voorsten aan het stakingspiket.
'Al wie geen rechtspersoonlijkheid heeft, wordt dringend verzocht het perceel te verlaten!' riep de VBO-man met de handen als een toeter aan de mond.
'Al wie de vakbondspremie heeft geïncasseerd, wordt dringend verzocht op te krassen en zich naar het dichtstbijzijnde belastingkantoor te begeven!' vervolgde hij.

"Kom mee," fluisterde ik onze trainee Dinska en mijn junior partner Brab toe, "zo dadelijk breekt de hel hier los."
En zo geschiedde ook. Wat had u anders gedacht?
Van achter het raam van onze modeste villa volgden wij het woelige verloop van de sociale onderhandelingen aan de poort.
Na enkele uren van intensieve gesprekken verklaarde de voorzitster van de Groep van Tien aan de televisie dat ze er nog niet uit waren maar dat er vooruitgang was geboekt. De onderhandelingen zouden morgen worden hervat. Ze dankte VDC uitdrukkelijk voor de geboden gastvrijheid.

Wijl Dinska, Brab en ik aan de poort de sporen van de onderhandelingen zo goed als mogelijk aan het opruimen waren, verscheen de zwarte limousine van minister van Werk Kris Peeters in onze stemmige dreef.
De van optimisme blakende minister scheen de gescheurde vlaggen en spandoeken, de achtergelaten schoenen en mutsen, de verbogen gummiknuppels en de lege busjes pepperspray, de smeulende olievaten en de half verkoolde eenzijdige verzoekschriften niet te zien. Of niet te willen zien.
"Haha," sprak Peeters opgeruimd, "nu heb ik de N-VA goed liggen hé! Er gaat niets boven het goede oude Belgische overlegmodel!"