Een BDW voor CD&V - Van Dievel Consulting

Louis Van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en schrijver.

Ik besloot zedig te verzwijgen dat de VRT-DS-peiling al jaren door Van Dievel Consulting zélf wordt uitgevoerd. Niet met de natte vinger, zoals de totaal onwetenschappelijke peiling van de VTM, maar gebaseerd op een grondige analyse van de ingewanden van een volwassen stekelbaars. Om zeker te zijn, voerden wij de peiling ten tweede male uit, deze keer spittend en roerend in het binnenwerk van een bejaarde kikker, en kwam CD&V uit op slechts 13,8 %, zijnde het resultaat van de socialisten. En dan hadden wij daar uit compassie met John Crombez nog een klets bijgedaan. Om maar te zeggen: de bodem is eruit bij CD&V. De resultaten van dat 2e onderzoek hebben wij evenwel achtergehouden en opgeborgen in de solide safe van VDC, bij de andere politieke geheimen die nog wel eens van pas komen.

'Wat moeten wij doen om onze neerwaartse spiraal om te buigen, Lowie,' sprak de voorzitter van CD&V vertwijfeld, ' want ik weet het niet meer. Werken wij loyaal mee met de coalitiepartners krijgen wij de ganse christelijke zuil over ons heen, hangen wij de ambetanterik uit en zetten wij onze sociale voet, dan worden wij door de liberalen en de N-VA geframed als saboteurs en egotrippers. Die kunnen keigoed framen, en wij niet.'
'Wat u ook doet, het is nooit goed,' vatte ik rudimentair samen. 'En als u mij toestaat, heer Beke, u láát zich ook in het hoekje dringen waar de klappen vallen.'

'Ge zijt wel streng, Lowie,' zei Wouter Beke verongelijkt, 'van een Facebookvriend had ik toch wat meer begrip verwacht.'
Ik schonk de christendemocratische voorzitter een allerbeminnelijkste glimlach en een kop kamillethee in. Buiten, in de tuin van onze modeste villa, stond Brabançonne in het halfduister herfstbladeren te harken. In de keuken rammelde Dinska Bronska vrolijk met potten en pannen. Er stond Moldavische hutsepot met verstorven eekhoorn op het menu. Njammie. Na een turbulent jaar is ten huize van VDC alles opnieuw bij het oude, zoals u al wel zult gemerkt hebben.

'Ik zal eerlijk met u zijn, heer Beke. Het ontbreekt u, mijn gedacht, aan een charismatische leider,' hervatte ik ons gesprek, 'u moet dat niet persoonlijk opvatten.'
Helaas was dat alreeds het geval.
'Merci voor 't compliment, Lowie,' zei Wouter Beke verongelijkt.
'Uzelf en uw politiek personeel doet allicht zijn best,' ging ik onverstoorbaar verder, 'maar uw best doen is niet genoeg in de huidige omstandigheden, bijlange na niet.'
'Onze Kris is anders wel populair,' verdedigde de CD&V-voorzitter zich, ' en ons Hilde ook. Om nog van Veli Yüksel te zwijgen.'
Het lag op mijn tong om een vergelijking te maken met een verkoper van tweedehandswagens en een chiroleidster, maar ik hield mij in. Instede keek ik de voorzitter vol medeleven aan.
'Mijn positie is niet belangrijk,' bracht Beke niet zonder moeite uit, 'de partij en het volksbelang is al wat telt.'
Zijn adamsappel wipte op en neer. Ik legde goedkeurend een hand op zijn knie, wat hem duidelijk in verlegenheid bracht.
'U zet daar een grote stap voorwaarts, voorzitter,' prees ik hem.
Wij staarden een wijle in het knapperende haardvuur. Het was aardedonker geworden. Buiten waaide een westenwind. In de keuken zongen Dinska en Brab tweestemmig en vreugdevol de nationale hymne.

'U moet vandaag nog op zoek gaan naar de christen-democratische Bart De Wever,' kwam ik ter zake, 'die moet toch te vinden zijn, ergens in een klein dorpje in La Flandre profonde? U hebt toch nog diepe wortels in de samenleving, mag ik hopen. Het gemeenschapsleven is toch niet helemaal dood. U hebt een figuur nodig die met alles wegkomt. Iemand die een vettaks op ontvette hesp aan het brede publiek kan verkopen, een suikertaks op Cola Zero, een zeteltaks op brossende parlementsleden, een zuurstoftaks voor wie met de fiets komt werken, een voetpadtaks voor wandelaars, een cariëstaks voor wie niet geregeld zijn tanden poetst, een miserietaks voor wie in de problemen zit. Begrijpt u? Iemand die A en tegelijk B kan zeggen. Iemand die rad van tong is en spits van replieken. Iemand die zelfvertrouwen uitstraalt.'
'En hij moet Latijn kennen, zekers, 'grapte Wouter Beke.
'Kennis van het Latijn is aanbevolen maar niet vereist,' antwoordde ik doodernstig.
'Zo'n man is niet te vinden, die maken ze maar om de vijftig jaar,' stribbelde Beke nog steeds tegen.
'Tiens,' zei ik, 'wie zegt er dat het een man moet zijn? U gaat daar veel te snel van uit.'
'Zo'n sterke vrouw is niet te vinden, die maken ze maar om de honderd jaar! En dan nog!' smaalde de voorzitter.
'Ho, dat denkt u maar,' sprak ik zelfverzekerd.
'Dinska! riep ik naar de keukendeur, 'kom eens dag zeggen tegen meneer Beke.'