Belasting op gebakken lucht - Van Dievel Consulting

‘Dit is de sleutel van de voordeur, en deze grote is die van het achterpoortje op de koer, waar onze velo’s staan.’ De jonge koning overhandigde mij de sleutels van het koninklijk paleis, veilig opgeborgen in een wat versleten washandje. ‘En wilt ge één keer in de week eens langsgaan in Laken, meneer Van Dievel? Ge hoort zoveel over inbrekers, een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn.’ ‘Liever twee keer, als ’t zou kunnen,’ interrumpeerde de koningin haar wettige echtgenoot, ‘en wilt ge dan en passant de geraniums water geven?’ ‘Allez chouchou,’ wedersprak de jonge koning zijn gade, ‘dat is toch geen job voor meneer Van Dievel.’ Om maar te zeggen dat het er bijzonder informeel aan toe ging. Ik glimlachte minzaam. ‘Uw wensen zijn mijn bevelen, majesteiten,’ zegde ik mijn medewerking toe.

‘Bon, dan zijn we ribbedebie,’ besloot de vorst. Hij trok zijn op de groei gekochte korte broek met grote ruiten eens op, zette zijn tropenhelm recht op zijn nobele hoofd, pakte zijn gade eens goed vast en verzamelde zijn kroost. ‘Waarheen gaat de vakantie, majesteit?’ vroeg ik. ‘Naar onze stacaravan in Durbuy, meneer Van Dievel. Belg zijn tussen de Belgen. Laat opstaan, in de rij staan bij de bakker, petanque spelen, tussendoor een paar pintjes drinken, een keer met een kano varen, en iedere dag moules frites! ‘ De jonge koning likkebaardde. De koningin lachte toegeeflijk, maar het was duidelijk dat het programma er toch enigszins anders uit zou zien, met culturele uitstapjes en zo. ‘Allez papa, venez maman!’ zeurden de prinsjes in onvervalst Vlaams, wij willen naar de Dardennen!'

Bij de broekspijpen

Plots werd ik door paniek bevangen. De regering! Het kabinet van Charel Michel was sinds de nationale feestdag in conclaaf om het land te hertekenen, de lasten op arbeid af te schaffen, miljoenen jobs te creëren, de belastingen te verschuiven naar de grootverdieners en ons allemaal – burgers en buitenlui -stapje voor stapje naar het paradijs op aarde te voeren.
‘Sire!’ riep ik hem na, ‘wat doe ik als Charel Michel komt?’
‘Trek uw plan, meneer Van Dievel,’ wuifde koning Filip mijn vraag weg, ‘u kunt dat even goed als mij.’
Ik wilde nog deze kleine taalonzuiverheid corrigeren, maar de koninklijke familie was al in de koninklijke en zwaar beladen Ford Transit gestapt en maakte alreeds aanstalten om royaal aan de einder te verdwijnen.

Toen ik een uurtje later de sleutel van de voordeur van het koninklijk paleis in Brussel uit mijn broekzak opviste, zat Charel Michel al te wachten op de dorpel.
‘Mooi weertje, niet?’ probeerde ik hem met een smoesje te passeren, maar de premier kon mij nog net bij mijn broekspijp vastgrabbelen.
‘Toe meneer Van Dievel,’ bad hij, ‘laat mij binnen, ik moet toch aan iemand verslag uitbrengen.'
 

Hondenpuppyblik

Even bekroop mij de aandrang om de wacht erbij te roepen en de eerste minister van de Zweedse coalitie er uit te laten bonjouren, maar ik was niet bestand tegen de hondenpuppyblik van de premier. Ruwe bolster, blanke pit, weet u wel.
‘Allez, kom mee naar binnen,’ gaf ik toe, ‘maar hou het kort.’
Ik beende door de lege gangen en zalen naar de troonzaal, alwaar ik mij op de troon van de koning der Belgen installeerde. Dat was een apart gevoel, ik kan het u verzekeren. Ik voelde mij eensklaps verantwoordelijk voor het heil van elf miljoen Belgen.
‘Geneer u maar niet, ‘ wendde ik mij tot mijn vazal, ‘ge moogt knielen hoor.’
Charel Michel keek vreemd op.
‘Pardon?’
‘Kniel voor uw vorst, gij ongelukkige!’
De woorden lagen op mijn tong maar ik kon ze nog juist op tijd inslikken. Zou het die troon zijn, vroeg ik mijzelf af, die mij boven het gewone volk verheft?
‘Bon,’ zei ik, ‘leg maar uit wat ge met uw kornuiten hebt bedisseld.'

Een steunbeer van 's lands bestel

De premier haalde een dik pak dicht bedrukt papier uit zijn achterzak en maakte aanstalten om zijn document voor te lezen.
‘Ho, Jules!’ hield ik hem tegen, ‘een samenvatting graag, un résumé, gelijk wij zeggen.’
‘We gaan de lasten op arbeid verlagen.’
Oké,’ zei ik, want de loonlast van de koninklijke hofhouding swingt al lang de pan uit.
‘Er komt een gezondheidstaks op alles behalve op legumen en bruin brood.’
Adjugé,’ zei ik, met een half oog op de koninklijke moestuin.
‘De BTW op de elektriek gaat opnieuw omhoog, want dat was nog iets van Di Rupo.’
‘Zat uw partij toen ook niet in die regering, Charel?’ wilde ik weten.
‘Er komt een heel klein beetje speculatietaks, om de christenen voor het socialisme content te stellen,’ zei Michel met een kamerbrede grijns.
‘Alles met mate,’ gaf ik toe, ‘dan breekt het lijntje niet.’
Ik kon een geeuw niet onderdrukken. Was dat nu de hertekening van het land?
‘En we gaan de gebakken lucht met vijftig procent belasten,’ besloot Charel Michel luchtig, terwijl hij alreeds zijn papieren bijeen raapte, ‘dat is goed voor minsten honderd miljoen per jaar extra inkomsten.’
Onder mijn schedelpan ging een alarm af. Knarsend zetten mijn hersenen zich in beweging. Een belasting op gebakken lucht, die kon alleen maar tegen Van Dievel Consulting gericht zijn, tegen één der steunberen van ’s lands bestel.
WABLIEFT!’ schoot ik uit mijn krammen, ‘gij draait die maatregel dadelijk terug of ik laat u cito presto in de kerker werpen!’
‘Maar majesteit, pardon, meneer Van Dievel,’ stribbelde de premier tegen, ‘als we die belasting op gebakken lucht terugdraaien moeten we nog meer in de portemonnee van de gewone mens zitten.’
EN DAN?!'

(Louis van Dievel is senior writer bij Vrt Nieuws en auteur.)
 

Meest gelezen