Het Vlaamse knuffelkabinet - Van Dievel Consulting

‘Van Dievel, ik wil dat we hier als nieuwe mensen uit te voorschijn komen,’ had Bourgeois luidop gedroomd. Waarna hij er zakelijk aan toe had gevoegd:‘En het eten en drinken moeten in orde zijn. Geen Franse liflafjes of moderniteiten, Vlaamse degelijkheid.’ Maar dat was nu precies het pijnpunt.

Sinds onze voormalige trainee Dinska Bronska en mijn vroegere junior partner & tevens doberman Brabançonne voor zichzelf zijn begonnen, gaat het bergaf met VDC. Dat ontkennen zoals eens Willy Claes het licht van de zon ontkende in de tijd van het Agusta-schandaal, heeft allang geen zin meer. Niet dat het Dinska en Brabke voor de wind gaat. Ze doen de public relations van de Griekse regering en wie zegt dat dat een groot succes is, is een dikke leugenaar. Ik heb als zaakvoerder van VDC nog wel geweldige ideeën, maar de uitvoering ervan laat te wensen over, en dat is een understatement.

Zo heb ik geen verstand van prijzen, budgetten, bestekken of facturen. Wat pas bleek toen ik voor het met Bourgeois afgesproken bedrag enkel pils van de Aldi, cola van de Lidl en cava van de Priba kon schenken, en dat ik voor het smeren van de broodjes en het opdienen een beroep moest doen op de diensten van de Kalmthoutse afdeling van de Partij van de Arbeid, want die was de goedkoopste bieder. Wat niet wegnam dat ik vol argwaan het beleg van de sponsbroodjes keurde: groene vleessla, oranje kipcurry en een variant op américain préparé waarvoor ik mijn hand niet in het vuur durfde te steken. En ook de Mao-petten en de knalrode T-shirts met gele ster waarin de partijmilitanten voedsel en drank wilden opdienen, leken mij niet erg gelukkig gekozen. Maar ik had zelf geen keus.
 

‘Daar is de eerste verrader van het volk al!’ riep de PvdA-man die aan de poort stond opgesteld. Ik haastte mij naar buiten en kon de wachtpost nog net met een ferme zet in de rododendrons doen belanden.
‘Welkom heer Bourgeois! Wat een stralende dag voor Vlaanderen!’
Ogenblikkelijk begon het te regenen.
In zijn spoor spoedden zich ook Ben Weyts en Liesbeth Homans zich druk telefonerend naar binnen. Het begon nu werkelijk te hozen.
Wat een manifest nadelige invloed had op de al immer trieste oogopslag van Jo Vandeurzen die er nu werkelijk als een natte hond uitzag. Het meisje Crevits daarentegen huppelde als een Vlaamse libelle van plas naar plas en zong daarbij – binnensmonds weliswaar – Mister Bourgeois, fuck you, I’m a survivor, een hit uit 1989 van een anders gekleurde medemens. Joke Schauvliege arriveerde per tractor en begon prompt mijn grasveld om te ploegen om aldus de Boerenbond een plezier te doen. Annemie Turtelboom zat achter op de brommer bij Bart Somers, de gezworen kameraden Koen Van den Heuvel en Mathias Diependaele hadden een tandem gehuurd.
‘Waar blijven Sven Gatz en Philippe Muyters, verdorie!’ mopperde Geert Bourgeois, wijl hij wantrouwig naar het blikje Cara keek dat hem bij het binnenkomen in de hand was gestopt.
‘Zijn hier geen glazen, Van Dievel?’ wendde hij zich tot mij, ‘en waar hebt ge dat personeel vandaan, uit een beschermde werkplaats? Het zijn toch Vlamingen?’
‘Helaba, makker, gij gaat hier niet de reactionaire racist uithangen,…!’ begon de militant der radicaal linkse partij.
 

Gelukkig voor mij en voor Geert Bourgeois zelf zagen wij op dat moment door het raam Philippe Muyters door de fraaie gietijzeren poort ons erf oprijden en van zijn koersfiets stuiken.
‘Philippe, wat is er gebeurd!’ kreet Geert Bourgeois oprecht bezorgd.
‘Ik ben op een bronstige ree gebotst, letterlijk en figuurlijk’, kreunde Muyters.
Pas toen zagen wij dat zijn koerstenue op strategische plekken grote scheuren en gaten vertoonde.
Maar nog voor Muyters meer uitleg kon verschaffen, voor zover wij die uiteraard nog wensten te horen, stormde ook Sven Gatz het grasveld op, liet zich neervallen en begon zich al kronkelend te krabben waar het jeukte, en dat leek – met permissie – zowat overal.
‘Ik kom van een scoutskamp,’ kon de minister van Cultuur enzo ternauwernood uitbrengen, ‘en ik zit onder de vlooien.
Het bleek dat niet alleen vlooien de minister kwelden. Hij had in hoge nood een grote boodschap gedaan in het struikgewas en had zijn *** in onwetendheid ******* met de bladeren van de zeer giftige grote berenklauw die zo welig tiert in dit seizoen.
 

‘Kunnen we nu beginnen, ja?’
Vlaams minister-president Bourgeois leek al wat uit zijn hum toen iedereen uiteindelijk aan tafel zat met een plastic bekertje drank en een kwalijk riekend broodje.
‘Ik heb een cadeautje bij voor u!’ onderbrak fractieleider van Open VLD Bart Somers zijn voorganger als Vlaamse roerganger.
En hij overhandigde Bourgeois een fraai verpakte fles échte Mechelse azijn, vele jaren gerijpt in (u weet wat voor promopraat dan altijd volgt).
‘Elke ochtend voor het ontbijt drie soeplepels,’ verzekerde Somers hem met snaakse blik, ‘en ge zult helemaal anders tegen het leven aankijken.’
‘Ik heb ook een geschenk meegebracht,’ zei Koen Van den Heuvel van CD&V op zijn beurt.
En hij overhandigde Annemie Turtelboom met een grote smile een groot houten telraam en een eerste druk van de Tafels van Vermenigvuldiging.
‘Ik wil natuurlijk niet achterblijven,’ sloot Mathias Diependaele van de N-VA de rij.
Hij haalde een papieren rol met nummertjes uit zijn boekentas, nummertjes zoals die gebruikt worden aan de charcuterie- en kaastoog van uw supermarkt.
‘Dat is handig voor de wachtrijen aan uw departement,’ grijnsde hij vals naar Jo Vandeurzen die eruit zag alsof hij zelf rijp was voor een van zijn wachtlijsten.
 

‘Hela, seg, gaan we zo beginnen?’ protesteerde Hilde Crevits met een voor haar doen bijzonder ontstemde gelaatsuitdrukking.
‘Wie is er begonnen met die flauwekul?’ wilde Annemie Turtelboom weten.
‘Dat van ons was een grapje,’ probeerde Joke Schauvliege.
‘Zwijgt, gij marionet van de Boerenbond!’ sneerde Liesbeth Homans.
‘En gij dan, asociale ijzeren tante!’ richtte Koen Van den Heuvel zich tot haar, ‘Liesbeth, de wolvin van de N-VA.’
‘Dat zet ik u betaald, stukske handpop van Kris Peeters!’ repliceerde la Homans.
‘Gij zijt lijk alle CD&V’ers niet te vertrouwen,’ deed Ben Weyts een duit in het zakje.
‘Kruipt onder uw Ringoverkapping, windhaan!’
Hola, dat was Bart Somers die nochtans ook een voorstander van de overkapping van de Antwerpse Ring is. Of was.
‘Gij zijt maar burgemeester van Mechelen omdat ge dat moogt van ons!’, hielp Philippe Muyters het gesprek vooruit.
‘En gij zijt maar minister omdat ge niks anders kunt!’ prees Sven Gatz zijn collega van Sport en Spel.
‘Gij zijt de jongste bediende, gij moet zwijgen, Getz!’ kwam Bourgeois zich nu ook moeien.
‘Gatz!’ zei Gatz.
‘De VRT uitkleden en de culturo’s koest houden, meer wordt er van u niet verwacht,’ maakte Bourgeois zijn appreciatie voor het beleid van Getz/Gatz duidelijk.

Jo Vandeurzen, die nog niets had gezegd voelde zijn getergde Limburg-gevoel overlopen, zag zijn kans schoon, greep de plateau met de deerniswekkende broodjes en slingerde die in de richting van de minister-president. Hij miste, uiteraard, maar de broodjes troffen wel doel, zodat de getroffenen zich al kokhalzend van de smurrie poogden te ontdoen. Waarna zij met elkander op de vuist gingen. En nog geen klein beetje.
Op dat eigenste ogenblik kwamen de cameraploegen van VRT en VTM de modeste villa van VDC binnengestormd, die waren getipt over de geheime locatie waar de Vlaamse regering aan haar imago van knuffelkabinet wilde werken.

U zult het niet geloven, maar in een halve seconde deed zich bij de aanwezigen een onwaarschijnlijke metamorfose voor. De ministers van de Vlaamse regering poseerden broederlijk en zusterlijk gearmd en met een brede glimlach voor de camera’s, waarbij Philippe Muyters niet gehinderd werd door het omgekeerde broodje met kip curry dat aan zijn schedel was blijven plakken.
‘De Vlaamse regering heeft alle plooien gladgestreken en is eensgezind,’ verzekerde Geert Bourgeois de toegesnelde Wetstraatjournalisten met een benepen glimlach, zodat het verlies van enige snijtanden niet al te zeer opviel.
‘Wij zijn de bovenste beste vrienden,’ voegde Annemie Turtelboom eraan toe, met een hand voor haar blauwe linkeroog.
‘De sfeer is geweldig,’ zei Hilde Crevits die nog niet wist dat haar schedel meerdere kale plekken vertoonden.
‘De firma Van Dievel Consulting is verheugd dat ze haar steentje heeft kunnen bijdragen,’ slijmde ik er op mijn beurt op los.

En omdat ik mijn Pappenheimers zo’n beetje ken, nodigde ik de perslieden uit om mee een glas te drinken op de geslaagde ploegbouwingsdag. Dat was helaas de vergissing van de dag.
Ik zag mijn collega’s met een vieze blik naar de blikjes Cara pils, de beschimmelde nootjes en de wakke chips kijken. Geen drie tellen later was er geen journalist meer te bespeuren. En hebt u een verslag in de TV-journaals gezien? Ik niet hoor.

(Louis van Dievel is senior writer bij Vrt Nieuws en auteur.)