Met een vriend als Bart… - Van Dievel Consulting

'Met zulke persoonlijke vrienden heeft een mens geen vijanden meer nodig,' zuchtte de staatssecretaris voor Buitenlandse Groot- en kleinhandel, wijl hij van zijn koffie nipte.

Ik knikte instemmend.

'En er had juist zo'n schone reportage over mij gestaan in De Standaard. Voilà, dacht ik, ik heb mijn punt gemaakt. Laat ze in de Wetstraat maar naar hartenlust kibbelen, ik ben Pieter De Doener. En dan maakt hij mij met één dodelijk zinnetje af.'

Hij, dat was natuurlijk Bart De Wever, die zich in New York luidop had afgevraagd wat Pieter De Crem de hele dag zoal uitvrat, op kosten van de belastingbetaler, eraan toevoegend dat zijn opmerking in het geheel niet kwetsend bedoeld was, daar hij en De Crem eigenlijk twee handen op één buik waren. Ze belden bijna iedere avond met elkaar om na te kaarten over de politieke actualiteit. Om het andere weekend gingen ze in gezinsverband bij elkaar eten. Ze deelden boekentips met elkaar. Ze stuurden elkaar plezante Youtubefilmpjes. Ze gingen al eens samen naar de zondagsmis, als hun beider agenda dat toeliet. En maakten er dan een erezaak van om de preek van de pastoor te verstoren met luide opmerkingen over de politieke correctheid en wereldvreemdheid van de dienaar Gods. Dat De Crem naar de N-VA zou overstappen was een kwestie van dagen, van uren zelfs, had kamerlid, partijvoorzitter, burgemeester, schaduwpremier en professioneel querulant De Wever in New York laten verstaan. En dan zoiets. Een trap in het kruis.

'Ik voel mij verraden, Van Dievel. Ik word uitgelachen. Een De Crem neemt zoiets niet. Zeg mij hoe ik terug moet slaan. Moet ik nu nog eens een show opvoeren om duidelijk te maken dat ik de deeltjesversneller van de Belgische economie ben?'

'Dat heeft geen zin, heer De Crem,' sprak ik bedachtzaam, 'het kwaad is geschied, de framing heeft alreeds haar werk gedaan. En helaas: wat u allemaal presteert voor ons Bruto Nationaal Product en Geluk spreekt de burger niet aan. U bent niet langer minister van Defensie, u kunt niet zomaar een lastig buurland binnenvallen om te tonen dat u haar op uw tanden hebt.'

'Waar is de tijd...'

De ogen van Pieter De Crem werden vochtig.

'U hebt zich veel te lang op de vlakte gehouden, u bent te lang onzichtbaar geweest, heer De Crem. Ik weet ook wel dat u in stilte edoch naarstig breit aan uw transcontinentale netwerk, met het oog op een schone functie in een Letermejobke, zoals die goedbetaalde internationale functies tegenwoordig worden genoemd. À propos: het voorzitterschap van de FIFA, is dat niet iets voor u? Ik zie de titel van uw memoires al voor mijn ogen: "Pieter in de Slangenkuil."

De Crem lachte toegeeflijk.

'Vergeleken bij de CD&V is de FIFA een gezelligheidsvereniging, Van Dievel.'

'Wat u moet doen, heer De Crem,' nam ik de draad van ons gesprek wederom op, 'is Bart De Wever aanvallen op zijn eigen terrein.'

Pieter De Crem keek verschrikt op.

'Gij zijt niet goed wijs zeker? Ik ben mijn leven nog niet beu.'

'Wie bang is krijgt ook slaag, heer De Crem,' wees ik hem terecht. 'U hebt net gezegd dat een De Crem zoiets niet neemt. Recht uw rug, maak u breed, kies uw doel en sla terug.'

'Ja maar hoe?'

'Is uw thuisbasis Aalter soms geen modelgemeente, heer De Crem?'

De borst van de staatssecretaris zwol van trots, zijn ogen begonnen te glanzen.

'Aalter is het levenswerk van het geslacht De Crem, Van Dievel. Aalter is proper, netjes, ordelijk, veilig, arbeidzaam en christelijk. Wie in Aalter woont kan rustig gaan slapen, zonder zich zorgen te moeten maken over misdaad, multiculturalisme of moderne kunst.'

'En we hebben er geen last van de oppositie,' voegde hij er grinnikend aan toe.

'Is Antwerpen soms een modelstad, heer De Crem?'

'Integendeel!' kreet Pieter De Crem, 'voor de rechtgeaarde, gezagsgetrouwe en godvrezende burger is Antwerpen de hel. Files, vuilnis op straat, misdaad, drugs, dealers, inbrekers, illegalen, paracommando's, hondendrollen, zakkenrollers, straatmuzikanten, bedelaars, socialisten, noem maar op. En dan dat dialect en die dikke nekken!'

'En wie is er burgemeester van Antwerpen, heer De Crem? Sinds 1 januari 2013 om precies te zijn? '

Het gezicht van De Crem klaarde op.

'Wie verkoopt er zijn haven aan rare Saudi's? Wie krijgt er zijn foorkramers amper onder controle? Wie krijgt er zijn Oosterweelverbinding niet in orde? Wie maakt zich geen vrienden onder diverse Antwerpse bevolkingsgroepen?'

'Van Dievel, gij smeerlap!' glunderde mijn bezoeker.

'Moet ik dat verder uitwerken of kunt u voort met mijn suggestie?' polste ik pro forma.

Maar Pieter De Crem was alreeds de deur uit, zingend van 'En we gaan den Bart zijn broek afdoen, tsjoelala, tsjoelala!', nochtans een lied met Antwerpse wortels.

'Heer De Wever,' sprak ik welgezind, ' De Crem is er met open ogen ingetuind. Indien gewenst kunt u hem de genadeslag toedienen. Ik heb hier een zwartboek klaarliggen over Aalter onder de dictatuur van De Crem. En een witboek over uw talloze verwezenlijkingen als burgervader van alle Antwerpenaren.' En ik heb een toepasselijke Latijnse spreuk gevonden die u vrijelijk kunt gebruiken: Qui sine colore primi lapidis nightshop cast*.

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)

* Wie zonder nachtwinkel is, werpe de eerste steen.