Wtf! - Van Dievel Consulting

U weet dat allicht niet, maar tegenwoordig worden alle programma's van de nieuwsdienst met een levend publiek op antenne gebracht, zoals dat in vaktermen heet. Niet alleen De Zevende Dag of wijlen Reyers Laat. Ook het journaal. Al blijft het publiek dan buiten beeld. Een eis van Wim De Vilder*, naar het schijnt.
Afijn, het komt erop neer dat wie in het publiek zit schijnbaar geïnteresseerd moet luisteren, niet in slaap mag vallen of dat opzichtig veinzen, geen commentaar mag leveren en vooral geen geluiden mag maken met - hoe zal ik het proper verwoorden - de diverse lichaamsopeningen waarover de doorsneemens beschikt. De aanwezigheid van publiek werkt volgens een recente wetenschappelijk verantwoorde internetbevraging van wel 35 mensen stimulerend voor de ankers van onze prachtprogramma's.

Goed. Een uur later stond ik aan de ingang van de VRT tussen nog wat opgetrommeld volk een erehaag te vormen voor het koningspaar. We hadden een vlaggetje gekregen waarmee we als er iemand op een fluitje blies uitbundig moesten zwaaien. Een tiental uitverkorenen - waartoe ik helaas niet behoorde - dienden op beschaafde edoch toch enthousiaste toon "Leve de koning! Leve de koningin!' te roepen als zij daartoe het teken kregen.
De voordeur ging open, Filip en Mathilde kwamen binnen.
'Ik moest kloppen want de bel doet het niet,' grapte de jonge koning.
Helaas was het met spontaan gelach reageren op koninklijke grapjes over het hoofd gezien bij de organisatie van het koningsbezoek.
De voorzitter van de Raad van Bestuur en de gedelegeerd bestuurder stapten met een plastieken want gespannen glimlach op het hoge bezoek af.
'Nee maar,' riep koning Filip, 'zie ik dat goed?'
Hij richtte zich tot zijn gemalin.
'Dat is toch meneer Van Dievel daar op de achterste rij?'
'Het is!' bevestigde koningin Mathilde, 'wat een aangename verrassing.'
De VRT-top straal negerend stapte het vorstenpaar met een blijde lach en uitgestoken armen op mij af. De koning struikelde en passant nog over het kleine meisje dat een bloemenruiker moest overhandigen.

'Laat ons nu eens zien waar gij werkt, meneer Van Dievel.'
Ik liep arm in arm met het vorstenpaar door een van de eindeloos lange gangen die de VRT rijk is.
'Hoogheden, ik weet niet of dat wel gepast is...'
Ik keek angstig achterom. In ons kielzog liep een heel gevolg van kwaad kijkende hovelingen en VRT-bazen die rood zagen van ambetantigheid.
'Natuurlijk is dat gepast,' verzekerde de jonge koning mij.
Hovelingen en bazen knikten niet heel overtuigd van ja. Ik zag ze elkander aanstoten. Was dat daar een beetje in orde op de redactievloer? De algemene hoofdredacteur zag lijkbleek. Nee dus.

'What the fuck!' kreet de eerste journalist die we tegen het lijf liepen.
'Red alert, red alert!' was zijn tweede luid geroepen reactie, waarna hij zich ijlings uit de voeten maakte, in de hoop dat niemand in hem Tijs Mauroo* had herkend.
Bijna liep hij onder de wielen van twee collega's die per plooifiets tussen de bureau's door raceten. Een tuimelperte werd onvermijdelijk toen een vierde journalist - laten we haar Sofie Demeyer * noemen - de schil van de banaan die ze als tien uurtje had genuttigd achteloos over haar schouder wierp.
Ook de hovelingen en de VRT-bazen vertoonden nu een lijkbleke kleur. De teint van de algemene hoofdredacteur kon zonder overdrijven doorzichtig worden genoemd. Het vorstenpaar keek evenwel geamuseerd toe hoe er onder de aanwezige journalisten regelrechte paniek uitbrak.
Zo probeerde een journalist - Michael Van Droogenbroeck* - nog de pornosites weg te klikken waarnaar hij had zitten kijken.
'De collega documenteert zich over de verlaging van de leeftijd waarop men seks mag hebben,' legde ik met een onvoorstelbare tegenwoordigheid van geest uit.
'En deze collega - ik noemde hem Jan Balliauw* - doet research over het referendum over het homohuwelijk in Ierland.'
Filip en Mathilde knikten geïnteresseerd. Een journalist kan niet beslagen genoeg op het ijs komen, leken ze te denken.
'Ik probeer mij in te leven in de Gezinsdag van CD&V,' legde Ivan De Vadder* uit zichzelf met trillende stem uit.
De vorst keek geboeid naar het scherm waar meerdere koppels seksuele handelingen verrichtten, in wisselende samenstelling. Tot Mathilde hem een beetje bozig en bazig bij de mouw trok.

Een verdieping lager bestookten de redacties van Koppen en Terzake elkaar met papieren vliegers en stevige papierproppen.
'Een simulatie van de luchtaanvallen op stellingen van IS in Irak, sire,' expliceerde ik met veel aplomb.
Bij de Zevende Dag volgde de redactie ingespannen de paardenkoersen in Vincennes. Er weerklonk gejuich toen het fiere ros Unijambiste de derde reeks op zijn naam zette.
'De redactie bestudeert het verschijnsel gokverslaving,' legde ik uit.
Ik begon het plezant te vinden. Wat niet van het gevolg van het vorstenpaar kon gezegd worden. De braakgeluiden die ze produceerden waren echt wel hinderlijk.
We liepen naar het hoekje waar de redactie van Vranckx* zich verbergt.
De sterreporter lag met zijn hoofd op zijn bureau te slapen: Shhhhht! deden zijn redacteurs. De held was moe.
Op onze tenen slopen we naar Panorama, waar net collectief het wekelijkse Lottoformulier werd ingevuld.
Tenslotte begaven wij ons - for old time's sake - naar de redactie Eerste Wereldoorlog, waar een wolk Ypriet ons deed terugdeinzen. Uitleg overbodig.

'Voilà,' sprak ik monter, 'ik denk dat we alles gezien hebben. Of hebt u nog speciale wensen.'
'Mogen we misschien uw bureau nog bezichtigen?' vroeg de koningin.
Ai! Wat nu gezongen? Alle kleur trok nu ook uit mijn gelaat weg.
'Daar is niets te zien,' probeerde ik nog, maar de vorsten lieten zich niet ompraten.
'Kom, kom, niet zo bescheiden.' De koningin kneep mij bemoedigend in de arm.
'U hebt daar zo vaak over verteld, meneer Van Dievel, toen u ons in de zomer van verleden jaar zo waardevol van dienst was in het paleis, sloot Filip II zich bij de bede van zijn gade aan. 'We zijn echt nieuwsgierig naar het bureau van de hoofdredacteur.'

* Om redenen van privacy gebruiken wij gefingeerde namen.