Wie helpt Leterme nog? - Van Dievel Consulting

Razendsnel consulteerde ik mijn elektronische agenda van het jaar 2014. Hoe lang was het geleden dat ik Yves Leterme aan die droomjob bij IDEA in Stockholm had geholpen? Zonder daarvoor ooit een bedankje te krijgen, maar soit. Ondank is des werelds loon. April 2014 vertelde mijn agenda mij. Dertien maanden slechts waren voorbijgegaan. De secretaris-generaal van (diep ademhalen!) de Internationale Intergouvernementele organisatie voor Democratische en Electorale Assistentie kon zich in die korte tijdspanne amper hebben ingewerkt.
'Scheelt er iets aan de primaire of secundaire arbeidsvoorwaarden?' polste ik. 'Wilt u misschien een andere auto of een andere woonst? Een nieuwe koersfiets? Zondagsuren? Een kredietkaart met uw beeltenis? Wilt u meer vakantiedagen dan de huidige 110? Wilt u een nieuwe computer, eentje met kleuren? Een abonnement op Netflix? Twee keer per dag warm eten? Een privéjet misschien? Het kan allemaal hoor. Het bevorderen der democratie kent geen prijs.'
'Een privéjet, zou u dat iets zeggen?' hoorde ik Leterme aan de andere aanwezige in zijn bureau vragen, allicht zijn persoonlijke adviseur, 'dan vliegen we een keer over Ieper in 't weekend.'

'Ik zoek geen materiële beloning,' sprak Leterme enigszins aarzelend, na nog wat op fluistertoon gevoerd overleg, 'wat ik wens is respect voor mijn zware taak, eerbied voor wat ik hier in Stockholm dag in dag uit verwezenlijk. Ik zeg niet dat het enkel en alleen mijn verdienste is, maar dat wij hier in Europa al 70 jaar vrede kennen, is toch méde aan mijn tomeloze inzet voor de verspreiding der democratie te danken.'
'Uw bescheidenheid siert u, heer Leterme,' prees ik hem.
'En dat respect is er niet, Van Dievel. Lees wat voor schandalige geruchten er van de week over mijn missie verschenen zijn! De Zweedse pers is geen haar beter dan de Belgische.'
'Wie gelooft die mensen nog?!' trad ik hem bij.

Ondertussen werkten mijn hersenen op volle toeren. Was er ergens een vorstelijk betaalde internationale topfunctie vacant waarvoor geen bijzondere competenties vereist zijn? Ik kon er zo meteen geen opnoemen.
'Het is tijd voor een volgende stap,' verduidelijkte de sympathieke West-Vlaming zijn carrièreplanning, 'mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de leiding over de Verenigde Naties, waar het palmares van de heer Ban Ki-moon toch bijzonder mager oogt. Ik had daar toch meer bereikt, al zeg ik het zelf.'
Ik slikte eens.
'Vindt ge niet?' drong Leterme aan toen ik niet rap genoeg mijn bijval duidelijk maakte.
'De heer Ban Ki-moon is ondanks al zijn tekortkomingen helaas nog niet aan vervanging toe,' trapte ik met al mijn gewicht op de rem. 'U zult geduld moeten oefenen. Minstens 2 jaar, vrees ik.'
'Geduld, geduld,' onderbrak Leterme mij korzelig, 'en intussen mijn talenten vergooien aan zo'n prutsorganisatie als IDEA zeker!' sprak hij zichzelve tegen.

'Zou u in tussentijd genoegen kunnen nemen met een binnenlandse opdracht, heer Leterme? Er moet in eigen land nog zo veel gebeuren.'
'Zolang ik maar geen examen moet afleggen en het deftig betaald is, heb ik geen bijzondere voorkeur,' veranderde mijn gesprekspartner plots het geweer van schouder.
'Werk in eigen streek,' tastte ik de mogelijkheden af, 'geniet dat uw voorkeur?'
'Als ge maar niet denkt dat ge mij kunt paaien met een jobke als arrondissementscommissaris, Van Dievel.'
Nochtans was dat precies wat ik in gedachten had.
'Absoluut niet,' loog ik hardop, 'wie wil er nu het hulpje zijn van de gouverneur!'
'Wel, ik luister?'
Leterme werd alsmaar ongeduldiger.
Het probleem is dat alle interessante jobkes onder de noemer politieke benoeming vallen,' vatte ik aan.
'Geen probleem mee, Van Dievel, ik ben een fiere soldaat van CD&V, ik zal gaan waar de partij mij stuurt.'
Naar het verborgene, had ik kunnen opmerken, maar ik deed het niet.
'Het probleem is, heer Leterme, dat de CD&V niet meer over de politieke benoemingen gaat. De N-VA deelt nu gunsten uit.'
'Ik ben de geestelijke vader van het kartel, dat kan geen enkel probleem zijn.'
Ik zuchtte eens diep. Zoveel naïviteit zou men bij een oud-premier toch niet verwachten. Als zelfs Karel De Gucht beseft dat de fin-de-carrière-jobs niet voor het oprapen liggen.

Plots ging mij een licht op.
'Heer Leterme, sprak ik, 'ik bel u onverwijld terug. Even een telefoontje doen.'
Ik belde prompt met N-VA-voorzitter De Wever. Amai, was me dat een moeizaam gesprek. Ik kreeg op al mijn vragen en suggesties een resoluut 'nee', behalve op mijn laatste. Daar aarzelde de voorzitter even.
'Waarom zouden wij Leterme een faveurke doen, Van Dievel?' wilde Bart De Wever weten.
'Allez, heer De Wever, dat u de opportuniteit niet ziet!' sprak ik brutaal, 'u kunt de CD&V een ferme loer draaien, door de ongewenste Leterme langs de voordeur binnen te halen.'
'Hmmm, zo had ik het nog niet bekeken,' gaf Bart De Wever sportief toe.
'Ge hebt mijn zegen.'

Ik vormde het prefix voor Zweden en tikte Leterme's nummer in: 7 9 7 2 0 4.
'Ik heb uw droomjob te pakken, heer Leterme, een functie waarin al uw capaciteiten tot ongeziene bloei zullen komen, al zeg ik het zelf.'
'Ja?'
'Gedelegeerd bestuurder bij onze VRT. De huidige gaat in de lente van volgend jaar met pensioen. Hij gaat zijn bureau proper achterlaten, heeft hij beloofd.'
'Van Dievel, ge zijt onbetaalbaar,' vleide de West-Vlaming mij zonder enige gêne.
'Er is één voorwaarde, heer Leterme.'
'En dat is?'

'Mijn naam staat nu helemaal bovenaan de beruchte mismatchlijst van de VRT, kan daar een mouw aan worden gepast? Dan staat Siegfried op nummer 1.'

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)