Modeste villa in gevaar! - Van Dievel Consulting

Alreeds ademde ik diep in om luidkeels te protesteren. Maar de hoofdambtenaar sneed mij de pas en de asem af. 'Dit is dus uw hutje op de hei,' sprak hij, wijzend op mijn modeste villa. 'Althans, volgens onze gegevens uit 1975. Met een kadastraal inkomen van zeventien oude Belgische franken, minder dan een halve euro dus.' Zijn mindere grinnikte op hoogst onaangename wijze. Met een luid geknars en een hol geluid viel mijn eenheidsmunt. Het was nog erger dan een aantasting van mijn privacy. Het was een aanranding van mijn heiligste bezit: mijn eigen huis.

'Mogen we binnen komen, meneer Van Dievel?' vroeg de meerdere voor de vorm, daar hij al een voet tussen de deur had, 'u bent niet verplicht hoor, maar het kan helpen, als u begrijpt wat ik bedoel.'
De mindere grinnikte andermaal zoals in een griezelfilm, ik kreeg er kiekenvlees van.

Afijn, die twee wandelden rond in mijn modeste villa, alsof ze gezanten waren van een immobiliënkantoor, belast met het zo gunstig mogelijk beschrijven van een te verkopen woonst.
'Hmmmmm,' sprak de meerdere zijn twijfels uit bij wat hij zag, 'volgens onze gegevens is dit dus een hutje, opgetrokken in leem en stro, en niet voorzien van stromend water of elektriciteit.'
'U moet weten,' stotterde ik, ' dat ik in de jaren enige kleine aanpassingen heb aangebracht, om mijn bescheiden optrekje uit te rusten met de grote uitvindingen van de vorige eeuw , zijnde stroom uit koperen draden en water uit loden buizen.'
'K*kt u nog altijd buiten?' wilde de mindere weten, 'volgens onze gegevens is er geen WC binnen.'
Ik besloot deze onbeschaamde vraag te negeren.
'U hebt zo te zien de oppervlakte van uw woonst wat uitgebreid, meneer Van Dievel,' stelde de meerdere vast, 'van 12 vierkante meter naar, schat ik, euh 180 vierkante meter.'
'Een mens let daar zo niet op als hij aan het metselen slaat,' probeerde ik, maar met weinig overtuiging, 'ge hebt nog een zak cement en wat bakstenen over en ge denkt bij uzelf : kom ik zet er nog een muurtje bij.'
De meerdere maakte een aantekening die hem geweldig leek te amuseren.
'Waar is uw varken, meneer Van Dievel?' Dat was de mindere weer.
'Varken?'
'Tja, volgens de gegevens uit 1975 bestaat uw eigendom uit één kamer plus een zwijnenstal.'
Alweer wilde ik uit volle borst protesteren. Kan ik het helpen dat ik er nu al weken helemaal alleen voor sta bij Van Dievel Consulting, en dat de schoonmaak erbij inschiet?
'Albert spreekt in letterlijke zin,' monkelde de meerdere, nietwaar Albert?'

Ik voelde mij behoorlijk beroerd toen de heren van het ministerie van Financiën eindelijk vertrokken waren.
'Uw kadastraal inkomen zal toch wel wat stijgen, meneer Van Dievel, had de meerdere bij het weinig hartelijke afscheid gezegd, 'met 1000 procent, zoiets.'
Wat te doen? In arren moede belde ik naar Gwendolyn Rutten van de Open VLD.
'Kijk eens aan,' sprak de liberale voorvrouwe, 'de grote Van Dievel die naar de kleine blauwe partij belt om hulp. Dan moet ge wel echt in de rats zitten. Kunnen ze u bij de N-VA niet helpen?'
Verdorie, dacht ik terwijl de schrik me om het hart sloeg, 'zo sta ik dus bekend tegenwoordig, als de spindoctor van de Vlaams-nationalisten!
Ik incasseerde deemoedig de grappen, speldenprikken en goedmoedige spot van de voorzitster van de Open VLD.
'Maak u niet ongerust,' sprak ze tenslotte, 'die aanpassing van de K.I. komt er alleen over het lijk van de liberalen. Trouwens, bij de CD&V willen ze daar hun pollekes ook niet aan verbranden. En zelfs uw vroegere vrienden van de SP.A weten wel beter.'

Gerustgesteld bette ik het koude zweet op mijn voorhoofd en schonk mijzelf een groot glas Famous Grouse in.
Opnieuw hoorde ik geluid aan de voordeur van mijn modeste villa. Maar voor ik mijn hand naar de de klink kon uitsteken, werd de deur ingebeukt. Met een stormram, zo bleek toen het stof was gaan liggen en het traangas was weggewaaid. Een blijde of een rammei in kruiswoordraadseltermen, maar dit geheel terzijde.

Voor ik het besefte lag ik op mijn buik en als een boef geboeid op de koude vloer , wijl als ninja turtles geklede kleerkasten in commandostijl mijn modeste villa doorzochten, zonder het minste respect voor mijn antieke meubelen en mijn vlindercollectie. Alom weerklonk gekraak en gerinkel. Al het bloed vloeide weg uit mijn hoofd toen ik het opschrift op de rug van hun uniform zag: de gevreesde Tommeleinbrigade.

'Gij hebt geen witte kassa!' snauwde de klaarblijkelijke aanvoerder der Brigade (voluit de Tommeleinbrigade ter bestrijding van de sociale fraude) mij toe, wijl hij mijn geboeide lichaam met de tip van zijn laars omkeerde.
'Maar ik ben toch geen horecabedrijf!' stamelde ik in opperste verwarring.
'Tien tiens,' sneerde de aanvoerder, 'gij verkoopt toch gebakken lucht, of niet soms? En behoort gebakken lucht niet tot de categorie der gefrituurde waren? Gij hangt makker!'
Heremijntijd, dacht ik vertwijfeld, ik sta er niet goed op. Maar mijn ellende was nog niet voorbij.
'Ik vind ze niet, chef!' kwam een van de ninja turtles rapporteren.
De chef porde eens met zijn laars tussen mijn ribben. Ik besloot dat ik bij de volgende manifestatie van de mistevreden horeca niet meer afzijdig zou blijven.
'Waar houdt ge uw zwartwerkers verstopt, Van Dievel? Een illegaal uit Moldavië en een hond met een hoge hoed! Ge ziet, wij weten alles.'
Met bevende vingers tekende ik uiteindelijk een schuldbekentenis. Op zijn zakjapanner rekende de chef van de Tommeleinbrigade in het klad uit hoe hoog de boete zou zijn. Triomfantelijk hield hij het schermpje van zijn rekenmachientje voor mijn tranende ogen.
'Den Bart zal content zijn.'
'Gargel.' Een ander geluid wist ik niet uit te brengen.
Onder hol gelach en zonder mij los te maken marcheerde de Tommeleinbrigade naar de volgende horecazaak.
 

En nog was mijn miserie niet voorbij. Terwijl ik overeind poogde te komen, wat niet makkelijk was met geboeide handen , verschenen er alweer twee heren in het deurgat.
'Dag meneer Van Dievel,' sprak een van de twee vriendelijk, 'de deur stond open. Grapjeuh!'
'Wij zijn gestuurd door de staatssecretaris belast met de strijd tegen fiscale fraude, madame Sleurs.'
'Uw geburen hebben ons getipt. Ze zeggen dat gij geld als slijk verdient en amper belasting betaalt.'
'Fukkerdefuk!' ontglipte mij een ongepaste krachtterm. Het einde van Van Dievel Consulting was nakend.

'Mogen wij eens rondkijken?'
Was ik in een positie om nee te zeggen?
'Is dat uw boekhouding hier?'
'Is dat de sleutel van uw brandkast in uw pochette?'
'Amai een Picasso en een Giacometti!'
'En een Fred Bervoets ook al!'
'Die Ferrari Testarossa die daar buiten staat, is die van u?
Ik voelde mijzelf verschrompelen tot een ordinaire fraudeur.
'Ja meneer Van Dievel, 'spraken de controleurs van Elke Sleurs toen zij hun rondgang in mijn modeste villa beëindigd hadden, 'gij zijt toch tamelijk creatief omgesprongen met uw belastingaangiftes, de voorbij 7 jaren.'
Ik slikte. Ik sloot mijn ogen voor de laatste mokerslag.
'Neeneenee, meneer Van Dievel,' beval de ene controleur, 'oogjes open, anders ziet ge niet wat wij voor u in petto hebben.'
Zeer tegen mijn zin opende ik opnieuw mijn ogen.
De controleur hield mij een vermanende vinger voor. Er zat een rouwrand aan zijn nagel.
'Nooit meer doen, is dat beloofd, meneer Van Dievel?'

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)