Welcome back, Siegfried! - Van Dievel Consulting

Rewind naar het voorjaar van 2010. Roger Vangheluwe verbergt zich in verborgene, er staan verkiezingen voor de deur.
‘Van Dievel’, sprak de toenmalige grote baas van de VRT (al kan ik me niet meer herinneren wie dat in dat jaar was, mijn geheugen, nietwaar), ‘het zal u allicht niet verbazen, maar ge staat op onze mismatchlijst.’
‘Pardon?’ reageerde ik enigszins verbouwereerd. Bij mijn weten was ik in mijn jeugd tegen de meest courante besmettelijke ziekten ingeënt en ook op mijn persoonlijke hygiëne viel niet veel aan te merken.
‘Wat bedoelt u precies?’
‘Ge functioneert niet, maar we betalen u wel, dàt bedoel ik,’ verduidelijkte de grote baas zijn enigmatische uitspraak.
Ik was natuurlijk niet de modelwerknemer waarmee de VRT graag zou uitpakken, maar zo losweg bestempeld worden als een soort paria, dat was toch wel een wereld van verschil.
‘Als het u kan troosten, ‘voegde de grote baas er niet zonder leedvermaak aan toe, ‘ge zijt niet de enige journalist die op onze lijst staat.’
‘Gelukkig maar,’ liet ik mij ontvallen, wat evenwel niet in goede aarde viel.

‘Ontslag zou de gemakkelijkste oplossing zijn voor het probleem Van Dievel,’ dacht de grote baas luidop, zogezegd alsof ik er niet bij was.
‘Allez toe!’ Meer kon ik niet uitbrengen. In een gesprek met bazen tellen argumenten maar zelden, dit geheel terzijde.
‘Maar misschien valt er een deal te sluiten,’ zei de baas met een lachje dat ik ongaarne niet anders dan als “vals” moet omschrijven.
Ik voelde nattigheid. Maar ik was niet in een positie om veel in de pap te brokkelen.
‘Als ik de belangen van de openbare omroep kan verdedigen, zal ik het natuurlijk niet laten,’ antwoordde ik op even onoprechte toon.
‘Er zijn te veel hoofdredacteurs,’ vatte de grote baas aan, ‘vijf in getal, door Koen Meulenaere van de Knack oneerbiedig de vijf idioten genoemd. Ze staan ook op de mismatchijst.’
Intussen heeft de wereld natuurlijk niet stilgestaan en werkt Koen Meulenaere voor het ledenblad van VOKA.
‘Ik heb nog niet echt op het aantal hoofdredacteurs gelet,’ sprak ik naar waarheid, ‘dat komt en gaat, als u begrijpt wat ik bedoel.’
De grote baas schudde het hoofd.
‘Voor elke hoofdredacteur die ge elders kunt onderbrengen, en met elders bedoel ik dus buiten de VRT, moogt gij een jaar langer in dienst blijven.Voor Siegfried Bracke krijgt ge zelfs twee jaar bonus.’
Ik zuchtte eens diep en zegde mijn medewerking aan deze infame deal toe.

Het resultaat kent u inmiddels wel: ik verkocht een hoofdredacteur aan VTM, ik verkaste een hoofdredacteur naar Vier, ik stuurde er een tegen zijn goesting met pensioen. Alleen voor Siegfried Bracke vond ik niet meteen een oplossing. Siegfried had de bui overigens zien hangen en had zichzelf gedegradeerd tot “gewone piot” en presentator van een weinig bekeken interviewprogramma waarin de vragen belangrijker waren dan de antwoorden. Tot de N-VA zich als reddingsboei aanbood. Al liep dat niet van een leien dakje. Het omturnen van Siegfried tot Vlaams-Nationalist in woord en daad op zich was niet zo moeilijk, al zeg ik het zelf. Siegfried was daar heel rap mee weg. Hem geloofwaardig maken bij de N-VA was een paar andere mouwen.
‘Die socialist!’ was de eerste reactie van oppergod Bart De Wever, ‘over mijn lijk.’
'Ja maar,' zei ik, 'hij kan twee stenen doen vechten.'
En zo kwam alles nog in orde en mijn vriend en voormalige hiërarchische meerdere ontpopte zich na zijn verkiezing tot een niet alledaagse volksvertegenwoordiger, van wie de N-VA zich omwille van zijn wilde bochtenwerk en zijn vlaggenschennis meermaals moest distantiëren. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat de partij hem in 2014 naar de Europese lijst wilde verbannen, waar Siegfried minder onheil kon stichten.
‘Kameraad Lowie,’ bekloeg hij zich aan de telefoon, ‘als ik naar Europa moet kan ik evengoed naar de VRT terugkeren.’

De schrik sloeg mij om het hart. Alreeds zag ik de grote baas van de VRT (een andere, intussen, al ontglipt de naam mij alweer) met een sardonische grijns mijn C4 ondertekenen.
‘Heer De Wever,’ smeekte ik letterlijk en op mijn knieën (ik ben niet te beroerd om dat toe te geven), 'geef Siegfried nog een kans. Als uw partij het voor het zeggen krijgt in de Vlaamse en federale regering - wat er dik in zit -zult u niet langer kunnen verzaken aan inkapseling in het politieke systeem. U zult zogenoemde “postjes” moeten verdelen, een bezigheid die u tot voor kort braakneigingen bezorgde. Weet u wat: eis het voorzitterschap van de Kamer op en geef dat aan Siegfried, zo bent u van hem verlost. Als eerste burger van het land kan hij werkelijk geen kwaad aanrichten.’
Ik had immers de manier voor ogen waarop PS’er André Flahaut het voorzitterschap had uitgeoefend: als een zwijgzame sfinx, een bewegingloze boeddha.
‘Beschouw het als een Goed Werk, heer De Wever. Wat is de Kamer immers anders dan een beschermde werkplaats?’

En zo geschiedde.
'Ge staat wel borg voor hem,' waarschuwde De Wever nog.

Wist ik veel wat het Kamervoorzitterschap met mijn vriend en voormalige hiërarchische meerdere zou doen. Dat hij zich zou ontpoppen tot een goeie lobbes op wie werkelijk niemand kwaad kan zijn. Omdat hij niets doet en dus ook niets fout kan doen. Zodat de jonge Kamerleden hem niet eens voor de grap "papa" gingen noemen. Zodat Laurette Onkelinx na een glas te veel in het Volkshuis haar brandende liefde voor Siegfried ging verklaren. Zodat Meyrem Almaci van Groen op het spreekgestoelte liefdevol het kwijl uit de snor van de Voorzitter veegde met haar properste zakdoek. Zodat iedereen die in het halfrond het woord wilde, dat ook kon krijgen én houden zo lang hij of zij maar wilde. Ook de bodes. Zodat er een "moppenuurtje" werd ingesteld. Zodat wetsontwerpen en -voorstellen onbehandeld bleven liggen omdat - citaat van de Voorzitter - "er toch al genoeg wetten waren." Zodat het beantwoorden van parlementaire vragen aan Linda De Win van Villa Politica werd overgelaten. Zodat de bar van het parlement voortaan dag en nacht en zeven op zeven open bleef. Maar dat wist ik dus allemaal niet. Dat moest ik dus van de griffier horen.
'Wij kunnen hem echt niet houden, mijnheer Van Dievel. Bij de VRT moogt ge misschien uw dagen geheel bezoldigd in ledigheid doorbrengen, maar in de Kamer moet er gewerkt worden. Ge kunt best een bureautje voor Siegfried klaar houden. Eentje met een sofa om een dutje te doen.'

Ik heb zo het gevoel dat mijn dagen bij de VRT geteld zijn.

(De auteur is senior writer bij VRT-nieuws en schrijver.)