Weg met de mystery calls! - Van Dievel Consulting

‘Tot genoegen meneer Peeters, tot ziens meneer Peeters, tot uw dienst meneer Peeters!’ Diep buigend, maar met een vileine blik en onder het maken van ronduit suggestieve en zelfs obscene likbewegingen (met de tong, voor alle duidelijkheid) stonden onze trainee Dinska Bronska en mijn junior partner, tevens dobermann Brabançonne mij aan de voordeur op te wachten.
‘Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?’
Na die stakingsaanzegging van een paar weken geleden is het vertrouwen binnen ons bedrijf nog altijd een beetje zoek, en dat is een understatement.
‘Patron,’ antwoordde Dinska Bronska onomwonden, ‘gelijk gij daar stondt te slijmen bij kris Peeters, dat was niet meer normaal.’
‘Dat ge u zo kunt verlagen, patron,’ deed Brabançonne er nog een schepje bovenop.
‘En kom nu niet zeggen dat de stoof moet branden,’ deed Dinska Bronska nog een duit in het zakje, ‘die dooddoener hebben we al dikwijls genoeg gehoord.’
‘Ge verkwanselt uw en onze beroepseer, patron.’ De dobermannenstem van Brabançonne trilde van verontwaardiging.

‘Hewel, als het zo zit: ge zijt allemaal ontslagen!’
De fatale woorden lagen op mijn lippen maar ik hield ze nog net op tijd binnen.
Rood van woede, met stoom die uit mijn oren kwam en met slaande deuren trok ik mij terug in de bibliotheek (alwaar naar goede gewoonte een behaaglijk haardvuur brandde), schonk mijzelf een stevig glas onversneden Appolinaris in en probeerde diep ademend mijn wilde hartslag te doen dalen. Wat kon er mij in hemelsnaam verweten worden?! Dat ik het cliënteel van VDC probeer te diversifiëren omdat wij anders te afhankelijk worden van de klandizie van de N-VA? Dat wij van VDC mystery calls gaan plegen om discriminatie bij sollicitaties bloot te leggen en aan te klagen? In opdracht van de overheid, nota bene, in de persoon van Kris Peeters, een sociale voorvechter! Dat wij als VDC aldus voorop zullen lopen in de strijd tegen racisme en discriminatie?

‘Van Dievel,’had Kris Peeters met een vette knipoog gezegd, ‘als ge niet weet waar beginnen met uw mystery calls: bij de N-VA hebben ze wel vijftig vacatures. Nu ze in twee regeringen denken de baas te mogen spelen is iedereen van de N-VA die kan lezen en schrijven naar de ministerkabinetten versast. Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig, nietwaar?’ Waarna de vicepremier mij een elleboogje in de ribbenkast had verkocht.

‘Ik zal uw suggestie zeker ter harte nemen, heer Peeters,’ had ik hem met een samenzweerderige gelaatsuitdrukking verzekerd.
Het was toen geweest dat Dinska Bronska met een gezicht als een donderwolk haar pc had dicht geklapt en de bibliotheek met grote passen uit was gebeend. Waarna Brabançonne demonstratief zijn halsband had losgemaakt en voor mijn voeten had geworpen.
‘Wat mankeren uw medewerkers?’ had Kris Peeters nog gevraagd.
‘Oh, niets hoor,’ had ik op luchtige toon geantwoord, ‘het zal de overgang zijn.’
Waarna de vicepremier in een bulderlach was geschoten.
‘Die moet ik onthouden voor als Beke nog eens een zaag spant!’

Nog steeds ten zeerste uit mijn humeur begon ik in de stapel sollicitaties te bladeren, die waren binnengekomen na onze annonce in enige gazetten, en waarin Van Dievel Consulting een job als allround jongste bediende met various skills in het vooruitzicht had gesteld. Een move die overigens mijn twee (nu nog) huidige medewerkers niet was ontgaan maar waarop ze niets hadden durven te zeggen. Eigenlijk zocht ik vooral een huishoudster, een taak die Dinska Bronska vroeger vervulde maar die ze was ontgroeid, zal ik maar zeggen. De afwas doen, of mijn hemden strijken, of de k**spetters in de WC wegschrobben, ho maar! De brieven van journalisten die bij recente “herstructureringen” hun baan hadden verloren, gooide ik achteloos in de vuilbak. Het huiswerk van sollicitanten van wie ik de naam niet onmiddellijk kon uitspreken, wierp ik in de vlammen.
Ik weerhield uiteindelijk drie sollicitaties: van ene Goedele, van ene Nele en van ene Hanne, alle drie blond volgens hun foto en alleenstaand, alle drie goed voorzien van oren en poten en (elk) in het bezit van een masterdiploma of vier, vijf. De lat ligt hoog bij VDC.

Ik besloot Goedele op te bellen. ‘Ik heb er altijd van gedroomd voor Van Dievel Consulting te mogen werken en wil alles doen om te slagen...’ luidde de slotzin van haar sollicitatie, suggestieve puntjes inclusief. Ik belandde op haar voicemail. Merkwaardig genoeg meldde een zekere Rachida dat ze momenteel onbereikbaar was en dat ik mijn boodschap na het vers uit de Koran kon achterlaten. Verschrikt duwde ik op het rode knopje. Een abuis, dacht ik.
Ik besloot Nele op te bellen, de tweede kandidate met een diploma sinologie, arabistiek, metaalbewerking en verzorging.
‘Met de Mustafa’, antwoordde een diepe mannenstem, ‘waarvoor is ’t?’
Ik verbrak andermaal haastig de verbinding. Alweer een abuis. Mijn handen trilden nog steeds van emotie, dat moest de verklaring zijn, dacht ik.
Zorgvuldig tikte ik het telefoonnummer van Hanne in, wier hobby paaldansen was.
‘Met Naïma,’ zegde een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn, ‘waarmee kan ik u helpen?’
‘Excuseer,’ stotterde ik, ‘maar ik ben op zoek naar Hanne die kan paaldansen.’
‘Ha!’ De stem aan de andere kant van de lijn werd plots een heel stuk minder vriendelijk.
‘Bent u soms de heer Van Dievel van het bedrijf Van Dievel Consulting dat op zoek is naar – momentje – een allround jongste bediende met various skills?’
‘Ja, enfin, nee, ’t is te zeggen, het is een misverstand.’
Ik raakte nu helemaal niet meer uit mijn woorden.
‘Ja of nee? Dat kan toch niet moeilijk zijn?’
De stem klonk alsmaar strenger.
Er klopte iets niet. Maar wat? Ik kon het gesprek nu niet meer beëindigen. Ik begon overvloedig te transpireren.
‘U spreekt met Naïma Bouhanni van het kabinet van Vlaams minister van Werk Muyters, meneer Van Dievel. Wij doen mystery calls om discriminatie bij sollicitaties op te sporen en aan te klagen. U hebt een en ander uit te leggen, denkt u niet…?’

(Louis van Dievel is senior writer bij VRT Nieuws en auteur.)