Het probleem K3 opgelost - VDC

De eerste die zijn opwachting maakte in onze modeste villa was Ben Weyts. Dat ook hij tot de mindere partijgoden behoorde verraste mij wel enigszins. Een Vlaams ministerschap is niet altijd een cadeau bij de N-VA. De penningmeester heeft meer invloed.

‘U hebt twee problemen,’ leidde ik af uit zijn elastische mimiek, ‘het rijbewijs op punten en de BOB-campagne.’
‘Ge zijt slimmer dan ge eruit ziet, Van Dievel,’ gaf Ben Weyts ruiterlijk toe.
‘U zit verveeld met de BOB-campagne,’ vatte ik aan, ‘want die is eigendom van het federale BIVV. Maar niets let u om een Vlaamse BOB te lanceren. U kunt doodleuk verklaren dat de BOB die u gebruikt Bob Maes is, de stichter van de Vlaamse Militanten Orde en tevens een voorbeeldig autobestuurder. Iedere Vlaams-nationalist zal de knipoog begrijpen. Uw imago van Tijl Uilenspiegel zal er wel bij varen.’
Alreeds viel de mond van Ben Weyts open.
‘Ik zou u trouwens ten stelligste afraden om een Cyriel- of Joris- of Staf- of Hendrik-campagne op poten te zetten, ‘ anticipeerde ik op zijn out of the box thinking, ‘het bekt niet en het slaat niet aan.'

Ik keek op mijn horloge. De volgende N-VA’er zou over precies tien minuten op de deur kloppen. Vooruit met de geit, dacht ik.
‘U wil de Vlaamse automobilist niet koeioneren, want uit sociologenonderzoek blijkt dat hij een typische N-VA-kiezer is, en toch wilt u het aantal verkeersdoden omlaag middels het befaamde rijbewijs op punten. Het rijbewijs is helaas een federale materie gebleven.’
‘Ik heb er niets aan te zeggen,’ beaamde Weyts.
‘Wees toch niet zo schuw, heer Weyts, rek gewoon uw bevoegdheden wat op. Laat het Vlaams parlement een resolutie over het rijbewijs goedkeuren.‘
Een resolutie, noteerde de Vlaamse minister van Mobiliteit in een piepklein notaboekje.
‘En vervolgens stelt u het Vlaamse rijbewijs op punten voor als een plezant spel waarmee niet enkel punten kunnen verloren worden maar ook punten gewonnen. Alweer bingo voor uw Tijl Uilenspiegel imago. Wie bijvoorbeeld een oud vrouwtje dat te traag oversteekt toch niet omver rijdt, krijgt een punt erbij. Wie overdag – per ongeluk natuurlijk - door een rood licht rijdt, kan op Facebook “likes” verzamelen om vergiffenis te krijgen. En wie een zwaar ongeluk veroorzaakt kan zijn joker inzetten of overschakelen naar familie. Ik geef maar wat voorzetten, uw kabinet moet dat maar uitwerken.’
Alreeds klopte de volgende N-VA’er op de deur.
‘Tot genoegen, Ben Uilenspiegel.’ Met een stevige Vlaamse handdruk namen wij afscheid.

‘Ik weet waarvoor u komt,’ kapte ik de ingewikkelde uitleg van Vlaams parlementslid Kris Van Dijck af. ‘U hebt machteloos moeten toezien hoe een combine van Waalse voetbalclubs het Vlaamse Cercle Brugge van uw partijgenoot Pol Van den Driessche in vieze papieren heeft gebracht. Wat godgeklaagd is. Moeskroen-Péruwelz blijft in eerste, wat voor Cercletje veel minder zeker is. Een Franse satellietclub, bovendien. Is dat, in een notendop, uw probleem?’
Bij de N-VA zijn ze echt niet gewend aan snelle denkers. Kris Van Dijck kon enkel enthousiast knikken en stotteren dat ik “er boenk op zat”.
‘Laat het Vlaams parlement een resolutie stemmen, heer Van Dijck. Voor een Vlaamse voetbalcompetitie. Met een dozijn clubs: Racing Uplace, FC Ghelamco, Sportvereniging Standaard Boekhandel, FC Soudal, Voorwaarts Beobank, weet ik veel. U recupereert het sympathieke provincieclubje Wadi Degla, u hijst de Antwerpse clubs FC Warboel en FC Faling aan boord, u vergeet de club uit uw eigen gemeente uiteraard niet (wink wink), en daar staat ze: uw fiere Vlaamse competitie.’
‘Wacht, wacht, ik kan zo rap niet schrijven,’ mompelde de burgemeester van Dessel.
‘Helaas is er in deze Vlaamse competitie geen plaats voor het toch roemrijke Anderlecht, dat toch allerlei veelbelovende Vlaamse jonkies met een goudeerlijke oogopslag en een modieus kapsel in zijn rangen telt. Dat komt ervan, als u als partij geen plan hebt of had voor Brussel.'

‘Kom binnen , dames,’ zei ik aan het eind van de dag nadat ik achtereenvolgens Filemon Muyters, Theo Francken, Karim Van Overmeire, Ludo Van Campenhout, Manuela Van Werde, Nadia Sminate, Valerie Van Peel, Christophe D’Haese, Jan Becaus en andere mindere goden had gevoed met tips om eens in positieve zin op te vallen. Ik was er verdorie moe van. Maar die vermoeidheid smolt als sneeuw voor de zonsverduistering toen de drie dames in kwestie op bevallige wijze de knusse bibliotheek van mijn modeste villa binnen dansten. En dat laatste valt letterlijk te nemen. De danspasjes waren nog niet helemaal synchroon, maar ze waren dan ook nog maar een halve dag aan het repeteren.

Ik zie dat u er niets van begrijpt. Ik denk altijd sneller dan mijn schaduw, dat is vaak een probleem, ik geef het toe.

Het zit zo: van zodra Gert Verhulst mij had toevertrouwd dat K3 aan een nieuwe “bezetting” toe was, was mij een meer dan fel licht op gegaan. Ik had meteen Jan Peumans gebeld met de vraag om K3 middels een Vlaamse resolutie tot Vlaams erfgoed uit te roepen.
Meteen daarna had ik drie leading ladies van de N-VA gecontacteerd, dames aan wie het niet aan capaciteiten allerhande ontbreekt maar die een hardvochtig imago met zich meetorsen, geheel onterecht uiteraard.
En nu stonden ze daar voor mij, de nieuwe leden van K3: Zuhal Demir, Annickske De Ridder en Liesbeth Homans, gehuld (nu ja) in een glitterjurk met split en décolleté, met van die sexy zijden handschoenen en schoenen met naaldhakken van wel vijftien centimeter (waarop vooral Liesbeth Homans zich nogal wankel voortbewoog).
‘Zenuwachtig dames?’ vroeg ik.
‘Een beetje toch,’ zei de eerste. ‘Waar blijft Gert?’ vroeg de tweede. ‘Giechel giechel,’ deed de derde.
‘Goed zo, dan start ik nu de muziek.’

Voilà, nu weet u ook hoe de volgende Vlaamse hit van K3 klinkt:

‘Hou nu toch je kop ,
Of ik gooi je van de dop.
Zit zo niet te gluren,
Denk aan je facturen.'
 

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en auteur.)