Kerstfeest bij VDC - Van Dievel Consulting

Een uur voor de aanvang stonden er al party crashers en mindere politieke goden te koukleumen aan de fraaie gietijzeren poort van onze modeste villa in Kalmthout. Hans Bonte en Bart Somers hadden elk een teruggekeerde Syriëstrijder meegebracht als cadeau. Johan Vande Lanotte zeulde met een uit papier mâché vervaardigde replica van het Zilverfonds. Ben Weyts , Theo Francken en een collaborateur met een smetteloze reputatie hadden zich vermomd als de Drie Koningen. Joke Schauvliege dreef een os en een ezel voor zich uit. Karel De Gucht had een sterke zaklamp meegebracht waarmede hij op eenvoudig verzoek zijn licht wilde laten schijnen op welke kwestie dan ook. En kreeg prompt ruzie met Eric Van Rompuy die met hetzelfde voornemen naar Kalmthout was afgezakt. 'Mogen die binnen, patron?' vroeg de strak in het pak zittende Brabançonne in zijn walkietalkie. 'Negatief, Brab,' antwoordde ik, 'Over and out.'

Hel verlicht door wel twintig spots stond in het midden van onze perfecte gazon de hoofdprijs van onze Kersttombola te blinken: een Falcon Jet van het Belgische Leger, vertrekkensklaar voor eender welke privéreis die de gelukkige winnaar zou willen ondernemen. 'Ik weet nergens van!' grapte de in vliegeniersoverall gehulde minister van Defensie tegen iedereen die het comfortabele vliegtuig van wat dichterbij wilde bekijken.

Eén voor één maakten de gasten die wél een uitnodiging konden voorleggen hun opwachting en werden door onze trainee Dinska Bronska elegant en efficiënt naar hun plaats aan de feestdis geloodst: Charles Michel met zijn lijfwachten, Jan Peumans en Siegfried Bracke, Geert Bourgeois, Wouter Beke, Meyrem Almaci, Wouter Van Besien, John Crombez, de kleine Tobback, Koen Geens, Kris Peeters, Jan Jambon, Alexander De Croo, Didier Reynders, Gwendolientje Rutten, Frank Vandenbroucke, Bart Tommelein, Maggie De Block, Bart De Wever uiteraard, enfin, iedereen met naam en faam in de Wetstraat. Geert Bourgeois deed wat ongelukkig over zijn plaats aan de tafel: hij vond dat hij als de Vlaamse Keizer-Koster recht had op de stoel rechts naast de mijne (Charles Michel zat al aan de linkerkant), een stoel waarop ook Bracke, Peumans, Reynders, De Croo en Peeters vanuit hun functie recht meenden te hebben. Het gaat in de politiek echt wel om de inhoud, soms. Ik loste de kwestie op door Frank Vandenbroucke op de betwiste plaats te placeren, waarna iedereen zijn heil zocht aan de andere kant van de tafel, zodat de ex-minister en ex-socialist in arren moede zichzelve op iets te luide toon onderhield over de verkeerd geïnterpreteerde en politiek misbruikte conclusies van zijn Pensioencommissie.

Enfin, het eten was delicieus en de drank vloeide rijkelijk. Misschien te rijkelijk, als ik het achteraf bezie. Maar tot aan de tombola was er geen vuiltje aan de lucht. Iedereen was vol lof over de kerstboom en het levensgrote stalleke waarin Pieter De Crem - in doeken gewikkeld - met glans de rol van het Kindeke speelde, al waren ook Liesbeth Homans als de Moedermaagd en Jo Cornu van de Spoorwegen als de bedrogen echtgenoot Jozef geweldig goed gecast. Iedereen was ook vol lof over de bediening waarvoor ik de verzamelde Wetstraatjournalisten van VRT Nieuws had ingeschakeld, voor het modieus lullen over spijs en drank aangevuld - zeg maar versterkt - met Yves Desmet van De Morgen en Hugo Camps, ook al van De Morgen.

Natuurlijk was de tombola getrukeerd en gemanipuleerd. Wij van VDC wisten precies welk cadeautje bij welke feestneus terecht moest komen. Alleen voor de hoofdprijs wilden wij het lot laten beslissen. En precies bij de tombola maakten wij van VDC - ondanks onze jarenlange ervaring - een vreselijke vergissing. Wij hadden ons namelijk laten leiden door ons gevoel voor humor. Bij elk cadeautje moest er toegeeflijk, hartelijk, of op zijn minst groen kunnen gelachen worden. Door de ontvanger én door zijn disgenoten, los van hun politieke gezindheid. Helaas, pindakaas. Bij het eerste pakje dat werd opengemaakt liep het al fout. Bruno Tobback keek niet begrijpend naar de blauwe arduinen steen en de tube secondelijm die wij voor hem hadden bestemd. Er viel een ongemakkelijke stilte. 'Verstaat ge het niet, Bruno?' sprak zijn gouwgenoot Koen Geens vol leedvermaak, ' dat is een steen voor de kiesdrempel die altijd maar dichterbij komt. 'En die secondelijm, ' toeterde zijn concurrent John Crombez, 'dient om u vast te plakken aan de voorzittersstoel!' Er weerklonk eerst aarzelend, dan wat luider en uiteindelijk bulderend gelach. 'Haha, kijk eens hoe sip die Tobback kijkt.' 'Dat hadden we met zijn vader niet moeten proberen!' Hoho, haha, hihi!

Maar algauw verging ook uitlachers het lachen. Wouter Beke keek ongelukkig naar het smalle eenpersoonsbed dat wij voor hem bij Ikea hadden aangeschaft en waarin zijn partij met geen mogelijkheid in het midden zou kunnen liggen. Kris Peeters pruilde toen zijn pakje een Monopolyspel bleek te bevatte. Niet zomaar een Monopolyspel, uiteraard, maar eentje waarbij de Gevangenis was vervangen door een luxueus verblijf op de Kaaimaneilanden. Jan Jambon scheurde vloekend de namaak-lidkaart van de Parti Socialiste in kleine stukjes. Alexander De Croo kon niet lachen met de lege ministerportefeuille (nochtans in kwaliteitsleer) die hij gewonnen had. Sven Gatz zag de humor niet in van het nep- persbericht waarin zijn vervanging door godbetert Noël Slangen werd aangekondigd. Maggie De Block wierp als door een slang gebeten het blokje hasj (groene Nepalese) in het haardvuur, waardoor de kamer zich met zoete en bedwelmende rook vulde.

Maar het grootste misbaar kwam van Bart De Wever, van wie anders. Nochtans hadden wij voor hem een onschuldig cadeau in petto: het premierschap van de Federale Regering dat hem nederig werd aangeboden door Charles Michel (die mee in de slag zat). Van de ontspannen en vrolijke oneliners en zelf bedachte Latijnse spreuken spuiende eregast bleef niets over. Kwaad dat hij werd! De stem van de N-VA-voorzitter sloeg over toen hij de eerbiedwaardige firma Van Dievel Consulting ervan beschuldigde met de sossen én de christendemocraten in de slag te zitten om hem en zijn partij in een kwaad daglicht te stellen. Nooit van ze leven zou hij federaal premier worden! Nog liever zou hij sterven aan het kruis! (Dat is pas in de Goede Week, merkte Wouter Beke op). Afijn, er ontstond daar een geroep en een getier en een gebrul en een geschreeuw dat pijn deed aan de oren. Iedereen beschuldigde nu iedereen van verraad, woordbreuk, valse beloften, samenzwering, manipulatie, malversatie, devaluatie, slagen onder de gordel en politieke castratie. Er werd met borden en glazen gegooid. Het kwam tot een halvelings handgemeen tussen Jambon en Tobback, en tussen Tobback en Crombez, en tussen Crombez en De Block en tussen De Block en Alexander De Croo. De lijfwachten van Charles Michel haalden hun ploertendoders uit hun binnenzak en mepten er lustig op los. Vijf minuten later was iedereen vertrokken. Onze modeste villa leek op een slagveld na de slag. Niemand zag nog hoe Lisbeth Imbo van De Morgen poedelnaakt tevoorschijn sprong uit de kersttaart.

Wie uiteindelijk de Falconjet van het Belgische leger heeft gewonnen kan ik u niet zeggen. Wel dat Pieter De Crem sinds Kerstavond vermist wordt.

(De auteur is senior writer bij VRT-nieuws en schrijver.)