Affront in het halfrond! - Van Dievel Consulting

Negationisme! gilde het oppositielid met een stem als een viswijf. Ontslag, ontslag, ontslag! declameerde haar fractie (maar dan in het Frans). Alreeds werd zij opzij geduwd door een atletisch gebouwd Kamerlid van het mannelijk geslacht, fel behaard en met gel in zijn haar. Hij zei te kunnen bewijzen dat een verre voorvader van de staatssecretaris voor het Uitdrijven van Asielzoekers in 1302 aan de Groeningekouter aan de verkeerde kant had gevochten. En daarvoor geen halve dag had vastgezeten of een frank minder pensioen had getrokken!'
'Ge sluit uw ogen en ge doet alsof ge het niet gehoord heb,' raadde ik Siegfried Bracke aan, 'die dingen gaan vanzelf over. En houd vooral Patrick Dewael erbuiten, hij ondermijnt uw gezag.'

'Oké, nu een break!' maakte ik met handgeklap een eind aan het rumoer. De Kamerleden van de grote meerderheid en de kleine oppositie die twee minuten eerder nog net niet met elkaar slaags raakten, gingen terug op hun plaats zitten en dronken van hun koffie. 'Hoe was ik?' informeerde onze trainee Dinska Bronska die zopas met verve de rol van Laurette Onkelinx had vervuld. 'Ge waart geweldig!' prees ik haar. 'En uw optreden was meer dan pico bello, Brabançonne,' loofde ik de interventie van mijn junior partner, tevens dobermann. 'Ge waart allemaal wreed overtuigend,' bedankte ik de eenvoudige landslieden (onder wie een roedel Japanners) die wij ten behoeve van de goede zaak aan de overkant van het Paleis der natiën van de straat hadden geraapt en die zich op overtuigende wijze de rol van volksvertegenwoordiger hadden aangemeten. Ik dankte in een moeite door ook de medewerkers van de Kamer en de mannen van de Militaire Politie die de rechtmatige bewoners van het halfrond niet zonder moeite buiten hadden gehouden.

Flashback naar het begin van de week.
'Kameraad Lowie, ge moet mij helpen!' had Siegfried Bracke gesmeekt. Pas had hij als pas verkozen Kamervoorzitter een modderfiguur geslagen bij de voorlezing van de regeringsverklaring van Charel I. Hij was de pispaal geweest van de oppositie en de (stiekeme) risee van de meerderheid die hem had verkozen.
'Ik dacht dat ge daar niet veel voor moest kunnen, kameraad Lowie, een keer of vijf "het incident is gesloten" zeggen en eens met de hamer kloppen, ge hadt het nondeju zelf geschreven. Amai zeg, ik doe nog liever een debat in een zaal vol Vlaams Belangers! '
'Vriend Siegfried,' zei ik, ' ik mag u toch nog zo noemen nu gij de Eerste Burger van het land zijt geworden?'
'Uiteraard,' wuifde mijn voormalige hiërarchische meerdere alle mogelijke barrières weg, ' toen ik nog hoofdredacteur was moest ge mij toch ook niet met meneer aanspreken?'
'Er zijn twee zaken die ge moet leren,' kwam ik terzake. 'Ten eerste moet ge het Kamerreglement uit het hoofd leren en ten tweede moet ge te allen tijden uw koelbloedigheid bewaren, uw sang-froid. Wat was de sterkte van André Flahaut, op wie ge trouwens heel erg begint te lijken, vriend Siegfried, fysiek bedoel ik dan. Flahaut kende het reglement op zijn duimpje en hij trok zich van al dat geroep en getier onder zijn troon niets aan. Het is niet omdat hij van de PS is dat ge niets van die mens kunt leren.'

Een blik op de deerniswekkende lichaamstaal van de Kamervoorzitter deed mij besluiten om tot de grovere middelen over te gaan.
'Vriend Siegfried,' zei ik, 'wat ge op uw eerste werkdag hebt meegemaakt is maar klein bier vergeleken met wat u bij het komende debat te wachten staat.'
'Oei,' zei Siegfried Bracke slechts.
'We gaan u voorbereiden op het ergste, vertrouw op mij.'
De volgende dag vonden de Kamerleden die zich al danig verlekkerden op het investituurdebat de deuren naar hun werkplek gesloten. 'Bevel van de voorzitter,' legde de griffier met een van zweet parelend voorhoofd uit.
'Een staatsgreep!' riepen de verkozenen van de PvdA.
'Een aanfluiting van de democratie!'
'Een totaal gebrek aan respect voor de rechten van de oppositie!'
Maar de deuren bleven dicht. En wie te dichtbij kwam kreeg een tik van de matrak van de opgetrommelde MP's.

Intussen had Van Dievel Consulting in het halfrond een waarheidsgetrouw rollenspel georganiseerd, van het soort dat hoofdredacteurs bij de VRT twee keer per jaar moeten doormaken om overtuigd te blijven van hun eigen gelijk. Ik liet Dinska Bronska en Brabançonne, alsmede de van de straat geplukte figuranten alle mogelijke kritiek spuien op alle mogelijke ministers, ik verlaagde het niveau naar persoonlijke aanvallen en pure verzinsels, naar geblaf en getier, naar obscene gebaren en luidop geformuleerde hypothesen over seksuele geaardheid, en vervolgens liet ik de Kamerleden met elkaar op de vuist gaan. Siegfried Bracke, aanvankelijk bevend als een riet, groeide zienderogen in zijn rol. Het lag mogelijks ook aan de forse hoeveelheid valium die wij door zijn thee hadden geroerd. Wat er ook gebeurde, hoe hard er ook werd geschreeuwd, hij bewaarde zijn flegma. Flahaut, flahaut, Flahaut, hoorde ik hem in zichzelf mompelen op de momenten dat het echt moeilijk werd. Pas toen een figurant met bloedend hoofd neerzeeg , zei hij rustig, bijna terloops : kuist dat hier ne keer op als ge wilt.

'Siegfried,'zei ik na enkele uren ingespannen oefenen, 'denkt ge dat ge het nu zult kunnen?'
'Ik peins van wel, kameraad Lowie.'
'Goed', zei ik, 'dan laten we nu de echte Kamerleden binnen.'
Wat een mak debat zeg! Het duurde lang, dat wel. Moeiteloos en zonder ook maar een keer een beroep te moeten doen op Patrick Dewael leidde de Kamervoorzitter de discussie. Ik zag Siegfried Bracke naar mij pinken. Veel gekakel en weinig eieren, zag ik hem denken.

Maar toen verscheen daar plots die drone in het halfrond, met de wapperende vlag van de Vlaamse Militantenorde.