Dj Jos in het koninklijk paleis - Van Dievel Consulting

Maar wat deed DJ Jos uit Landen dan hier? Was de jongste koningin misschien jarig of een van de koters en wilde de soeverein hen met een verrassingsoptreden van 14.400 Watt verrassen? Kwam de onsterfelijke Eddy Wally het Hof misschien trakteren op een duizendvoudig versterkt levenslied? Wilde Filip zijn vader en moeder wat gaan ambeteren in kasteel Belvedere? Of in de jachthaven van Sint-Anneke waar hun driemaster meestal ligt aangemeerd?

‘Ha, mijnheer Van Dievel!’ riep de soeverein blij verrast uit toen hij mij binnen zag komen. Dobermann Brabançonne werd op een high five vergast en onze trainee Dinska Bronska op een intense knuffel. Ik hoorde een rib vervaarlijk knarsen tegen een andere.

Ik kreeg niet eens de kans te vragen wat de bedoeling was van de al wat blasé en zot van glorie om zich heen kijkende (en niet meer zo jonge) platenruiter uit het grensgebied tussen Limburg en Brabant.
‘Ik heb een geniale inval!’ verkondigde het staatshoofd trots en opgewonden.
‘Shoot!’ moedigde ik de jonge koning aan, zij het niet van ganser harte.
DJ Jos liet intussen de meezinger “ Ik Heb de zon zien zakken in de zee” van Sam Gooris met windkracht 9 op de troonzaal los, zodat de ruiten in de sponningen rinkelden en de muizenfamilie die domicilie hield onder de troon ijlings rustiger oorden opzocht.

‘U weet , mijnheer Van Dievel, ‘ schreeuwde koning Filip in mijn linkeroor (mijn beste), ‘dat de federale regeringsvorming veel te traag gaat naar mijn koninklijke goesting en dat ik zowel door de informateur als door mijn kabinetschef in het ongewisse wordt gelaten, zeg maar wordt genegeerd over de voortgang, terwijl ik toch het staatshoofd ben.’
‘Een spijtige zaak, sire!’ brulde ik terug, ‘ik maak er meteen werk van.’
Want daarvoor had de jonge koning ons ingehuurd als Eerstaanwezend Koninklijk Wegbereider, om de zaken te laten vooruit gaan.
‘Niet nodig, mijnheer Van Dievel’, schreeuwde Filip De Houterige terug, ‘DJ Jos gaat heel zijn winkel onder het raam van het kantoor van informateur Charles Michel installeren en hij gaat daar niet weg voor de federale regering – wat voor federale regering dan ook! – een feit is. Is dat geen geweldig idee?!’
Door de troonzaal schalde inmiddels op orkaankracht “Laat het gras maar groeien”, een perfide platte cover van een Zuid-Afrikaans strijdlied.
‘Zet die ploat af!’ donderde ik.

Het duurde wel even voor de vertrouwensrelatie tussen Van Dievel Consulting en de jonge koning hersteld was, zal ik maar zeggen. Het staatshoofd had tranen in de ogen toen DJ Jos op mijn bevel zijn bazaar op zijn camion laadde en weerom naar het oosten van het land vertrok, want het is zomer en dan vallen er altijd wel ergens zigeuners te verjagen. Ikzelve hield mij gedeisd en liet het aan de Oost-Europese charmes van Dinska Bronska en de caniene streken van Brabançonne over om het koninklijke leed te verzachten. Een koning is ook maar een mens, nietwaar.

‘Kijk, sire!’ zei ik, toen het rouwproces naar mijn inschatting was afgelopen, ‘ik wil u iets tonen.’
Met nog een pruilmondje maar toch nieuwsgierig kwam de soeverein meekijken naar mijn open geklapte laptop.
Op het scherm tekende zich haarscherp een vergaderzaal af.
‘Waar zijn we?’ wilde Filip De Houterige weten.
‘Wat u ziet, o vorst,’ slijmde ik, ‘is de vergaderzaal op het kabinet van rekenwonder Philippe Muyters, de ontslagnemende Vlaamse minister van Begroting, Sport en Spel, Ruimtelijke Ordening en Erfgoed.’
‘En wie zijn die mensen?’
‘Dat zijn de onderhandelaars van CD&V en N-VA die praten over de vorming van de Vlaamse regering.’
‘Daar weet ik nog minder vanaf dan van de federale,’ mokte de soeverein, ‘ik geloof zelfs dat ik daar niet eens zaken mee heb.'

‘Daarom hebben wij langs het openstaande raam een drone binnen gemokkeld, sire,’ ging ik aan de laatste opmerking van de koning der Belgen voorbij, ‘en zo kunt u in realtime volgen hoe ze daar de federale staat aan het uitkleden zijn en de grenzen van de Vlaamse bevoegdheden aan het oprekken.’
‘Maar dat is boeiend!’ Met de toetsen van mijn laptop liet koning Filip de camera van de drone in- en uitzoomen en alle hoeken van de vergaderzaal verkennen. Hij liet de drone zelfs even onder de tafel duiken, alwaar Ben Weyts en Hilde Crevits bezig waren met wat de Fransen zo schoon en zo delicaat “faire du genou” noemen.

Boven de tafel zat Philippe Muyters tappelings te zweten bij zijn telraam. Geert Bourgeois neuriede een Vlaams strijdliedje en Jo Vandeurzen lag met open mond te slapen. Aan het hoofd van de tafel waren Wouter Beke en Bart De Wever verwikkeld in een armgevecht. Ik hoorde pezen en spieren kraken.

‘Wie staat daar in de hoek?’ wilde koning Filip weten. En hij liet de drone inzoomen op een met ezelsoren getooide grijze kuif die inderdaad in een hoek stond te mokken.
‘Dat is ontslagnemend minister-president Kris Peeters,’ verduidelijkte ik.
‘Wat heeft hij misdaan, meneer Van Dievel?’
‘Hij kent zijn plaats niet, sire, hij denkt nog altijd dat hij het hoogste woord mag voeren.’
‘Ai,’ sprak de vorst.
Medeleven borrelde bij ons op. Hoe snel de machtsverhoudingen toch kunnen wijzigen, nietwaar?
‘Hé,’ merkte mijn vriend en junior partner Brabançonne op, ‘er ontbreekt een onderhandelaar.’
Op dat moment kwam Joke Schauvliege met de koffie binnen.

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)