Kleurenwiezen met de koning - Van Dievel Consulting

U weet (of u weet niet, wat waarschijnlijker is) dat wij van VDC sinds einde juni aan de hofhouding van de jonge koning Filip zijn toegevoegd, als eerstaanwezend Koninklijk Wegbereider, en dit voor de duur van de regeringsvorming. Sindsdien zetten wij ten paleize (met de stilzwijgende instemming van de soeverein) de boel op stelten, schudden wij wat aan de boom en brengen wij oude lakeien en welhaast gemummificeerde hofdames op de rand van een zenuwinzinking met onze losse zeden en gewoonten, niet het minst op vestimentair en taalkundig vlak. Vooral onze trainee Dinska Bronska schept er plezier in om te choqueren met haar gewaagde decolletés en Moldavische vloeken, wijl Brabançonne al eens een Vlaams staplied durft aan te heffen, een herinnering aan zijn tijd bij de Chiro.

‘Sire,’ zei ik, ‘dat treft, ik heb net een nieuwe boek kaarten op zak.’
En ik toonde hem het spel tricolore kaarten dat mij door Ben Weyts van de N-VA was bezorgd, als dank voor het verzorgen zijner publieke relaties.
‘Hé,’ sprak de vorst, aangenaam verrast, ‘kaarten in de vaderlandse kleuren!’
‘En dat is nog lang niet alles, sire,’ zei ik wijl ik een speelkaart omdraaide waardoor het lieftallige portret van Joëlle Milquet zichtbaar werd, ‘en wat meer is, zij dragen niet de beeltenis van heer, dame en boer, maar van de kopstukken van onze politieke elite.’
‘Maar kunt ge daarmee kleurenwiezen, meneer Van Dievel?’ vroeg de jonge koning, enigszins in verwarring gebracht.
‘In uw geval zeker wel, majesteit.’

Even later zaten wij met ons gevieren aan een inderhaast aangesleepte kaarttafel. Ik deelde met soepele hand de kaarten. De jonge koning hield de zijne krampachtig tegen de borst geklemd, als koesterde hij een staatsgeheim.
‘Omdat wij in een leerproces zitten, majesteit, ‘ sprak ik wijl ik met zachte dwang zijn kaarten op tafel duwde, ‘schenden wij het beginsel van het colloque singulier, eigen aan het kaartspel. Ook ikzelf en mijn partners zullen open kaart spelen. ‘
‘Als u het zegt, meneer Van Dievel.'

‘Kijk, dat treft,’ zei ik na de hand van de vorst te hebben bestudeerd, ‘ u hebt Charles Michel, Louis Michel en Didier Reynders in klaveren, en nog wat nuttige backbenchers in dezelfde kleur. Genoeg om te vragen of er iemand met u meegaat.’
‘Ik pas,’ zei Brabançonne, die met drie groenen, een Vlaamse liberaal, een Vlaamse socialist, een PTB’er, een FDF’er en nog wat grut in ruiten bepaald misdeeld was.
‘Ik ga mee,’ zei Dinska Bronska enthousiast.

‘Momentje,’ zei ik. ‘Sire, zoals u zelf kunt zien beschikt onze trainee over zowat de hele partijtop van de PS in harten, en heeft zij geen klaveren in handen. Dit spel is gedoemd om te mislukken. U zult hooguit vijf slagen halen, te meer omdat ikzelve genoeg klaveren in handen heb om u getweeën de duvel aan te doen.’
‘Dan pas ik maar zeker, ‘ meesmuilde Dinska Bronska.

‘Ik ga met u mee, majesteit, samen halen wij makkelijk acht slagen en zelfs overslagen. Ik toonde hem mijn reeksje klaveren, maar vooral het bijna voltallige partijbureau van de N-VA in schoppen en als toemaatje Kris Peeters van CD&V die merkwaardig genoeg nog geen kleur wilde bekennen.

‘Hola,’ intervenieerde Brabançonne, ‘ik zie nu pas dat ik drie azen heb, het is troel! Ruitenaas komt uit. Komaan sire.’
Want de jonge koning was inderdaad de ongelukkige bezitter van één enkele kaart in ruiten, die met het hoofd van Benoît Lutgen.
‘Halt!’ kwam ik andermaal tussenbeide, ‘u maakt geen enkele kans. Ik speel u met mijn N-VA’ers in de vernieling.'

En zo leerden wij van VDC de jonge koning al doende en met veel geduld de finesses van het politieke kaartspel.
Filip zuchtte van inspanning en er perelden zweetdruppels op zijn nobele voorhoofd.
’Kleurenwiezen is moeilijker dan ik had gedacht, meneer Van Dievel, ’ sprak het staatshoofd toen we zijn miserie hadden doen mislukken en ook zijn abondance in drie kleuren op een fiasco was uitgedraaid door de onwil van CD&V, ‘wat ik ook speel, ik verlies altijd.’

‘Het is maar een spel, sire.’ Onze trainee Dinska Bronska trok de pruilende vorst wat dichter tegen haar gilet, hetgeen de betrokkene duidelijk van zijn à propos bracht, ‘ongeluk in het spel, geluk in de liefde.’
Brabançonne kuchte eens veelbetekenend. Ik maande onze trainee met een waarschuwende blik aan tot meer afstandelijkheid.
Ik schudde de kaarten grondig en deelde nog een keer.
‘Gaan we nu nog eens kleurenwiezen?’ vroeg de soeverein klagerig.
‘Nee , zei ik, we spelen het vervolgspel: Zwartepieten.’

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)