De koning is geen socialist - Van Dievel Consulting

'Meneer Van Dievel,' sprak de oude koning bedeesd, 'de koningin en ik en Pardoentje hier zouden u om een gunst willen vragen.' 'Spreek," antwoordde ik weinig enthousiast, want het verblijf van Albert, Paola en hun trouwe factotum Vincent Pardoen in de modeste villa van VDC begon mij na een week ferm de keel uit te hangen. Bidden en in tongen spreken en psalmen zingen en zeuren over alles en nog wat - dat alles vroeger veel beter was vooral - maar een handje toesteken in het huishouden, ho maar! 'Vindt u het goed als wij ook een interview geven aan de VRT?' bad de oude vorst wijl hij ingespannen naar de punten van zijn schoenen keek, 'want die voelen zich misdeeld.' 'Wanneer?' vroeg ik op scherpe toon. 'Morgen al,' mompelde Albert II na een por in zijn ribben door de oude koningin. Pardoen floot een deuntje.

Prompt riep ik een directievergadering bijeen.
'Vrienden,' richtte ik mij tot Dinska Bronska en Brabançonne, 'we krijgen hier een opportuniteit van formaat om ons zwakke zakencijfer wat op te krikken. Ziehier mijn plan.'
Grinnikend gingen wij na afloop van de meeting elk onze weg.

De dag nadien hadden wij op het gladgeschoren en getrimde grasveld van onze modeste villa met ons tuinmeubilair een keurige televisieset opgebouwd. Alreeds hoorden wij in de verte de machinerie van de VRT-Nieuwsdienst naderen.
'Wat is me dat hier!'
De opperhoofdredacteur van VRT Nieuws trok grote ogen.
'Is er nog een detail niet naar uw zin, Luc?' veinsde ik onschuld.
'Die dingen moeten weg en rap!'
Met 'die dingen' bedoelde opperhoofdredacteur Luc Rademakers de reclamepanelen die wij listig rondom de televisieset hadden opgesteld, een set waar de oude koning en de oude vorstin overigens al wat ongeduldig & opgekleed zaten te wachten (en wachten doen de Coburgs niet graag, vraag dat maar aan Leopold III in Zwitserland, bij wijze van spreken, uiteraard).
'De VRT is een publieke omroep, geen commerciële zender, dat zoudt gij toch moeten weten, Van Dievel, vooral gij!' vermaande de algemene hoofdredacteur mij.
'Ho maar, heer Rademakers,' antwoordde ik, allesbehalve onder de indruk, 'het gaat hier niet om reclame, het gaat hier om het verschijnsel sponsoring, waaraan de VRT mettertijd een heel eigen betekenis gegeven heeft.'

Liefdevol liet ik mijn blikken dwalen over de panelen waarop vishandel Del Mare, dagbladhandel Bouckaert-Pelckmans, pralines 't Meiklokje, bakkerij Monida, restaurant Ho's Garden, biowinkel de Graanhalm, Parochiaal café 't Centrum, herberg De Sandy, kortom de verzamelde middenstand van Heide-Kalmthout werd aangeprezen. Deze handelszaken hadden Dinska Bronska, Brabançonne en ikzelf de dag ervoor bezocht en hun zaakvoerders de kans geboden om deze unieke kans op ruimere naambekendheid aan te grijpen. Allemaal hadden ze toegehapt, ook al waren de tarieven niet min.
'Als die dingen niet verdwijnen, kramen wij op,' dreigde de algemene hoofdredacteur.
'U zal helaas geen tweede kans bij de oude vorst krijgen,' repliceerde ik zonder enige stemverheffing en zeker van mijn stuk.
'Hé gij daar, eenvoudige landsman!' riep Albert II de algemene hoofdredacteur toe, 'komt er nog iets van?'
'Geef ons een uur de tijd om een nieuwe set op te bouwen, Sire, op neutraal terrein,' probeerde Luc Rademakers.
'Het is te nemen of te laten,' sprak de door ons goed geïnstrueerde vorst kortaf, 'uw tijd loopt vanaf nu.'

Knarsetandend gaf de algemene hoofdredacteur zijn fiat. 'Camera loopt!' riep de regisseur. De hoogzwangere interviewster van dienst ademde diep in om haar eerste vraag te stellen ('Sire, hoe is de sfeer hier?'), maar alreeds ratelde de oude koning zijn eerste antwoord af. En ook in de loop van het verdere gesprek bleef hij de interviewster steeds minstens één vraag voor (dat soort anomalieën zetten televisiejournalisten meestal recht in de montage, ook een toegevoegd geweerschot doet soms wonderen). Na zijn eerdere mediaoptredens bij RTL en de VTM kende Albert II zijn tekst inmiddels zo goed als uit het hoofd.

Buiten beeld gaf Dinska Bronska de oude koningin teken wanneer zij haar echtgenoot diende te onderbreken met een toelichting, wijl Brabançonne samen met de ontslagen maar desalniettemin in dienst gebleven Vincent Pardoen grote vellen papier klaar hield met in drukletters geschreven trefwoorden (Seks, Drugs, Rock'n roll en Snelle Wagens) ,  mocht de oude vorst de draad kwijtraken.
Anderhalf uur later "stond het erop", maakte de oude vorst met zijn tanden een flesje bier open en liep de koningin haastig naar de WC.
'Ik reken op een substantiële loonsverhoging, na het faciliteren van dit unieke interview," vertrouwde ik de algemene hoofdredacteur bij het afscheid toe.

Nog geen half uur later maakte informateur Bart De Wever zijn opwachting aan de fraaie gietijzeren poort van onze modeste villa, voor de wekelijkse stand van zaken bij VDC, zijn klankbord en toeverlaat in moeilijke tijden. De koning, de koningin en hun trouwe factotum hadden zich opnieuw in hun dagelijkse plunje gehuld (wambuis, hoepelrok en haren pij) en waren bezig met het demonteren van de reclamepanelen.
'Wat heeft de kat nu binnen gebracht!' schertste de informateur, op het inderdaad merkwaardig ogende trio wijzend, 'gaat ge een asiel voor landlopers beginnen?'
Ik glimlachte vergoelijkend en probeerde met onopvallende ogentaal mijn koninklijke gasten duidelijk te maken dat ze zich beter in huis terug zouden trekken.
De oude vorst leek echter niet zinnens mijn hints op te volgen. Met een kwade blik op De Wever treuzelde hij eindeloos bij het losknopen van touwtjes en het verwijderen van punaises, daarin nagevolgd door een eveneens chagrijnig kijkende oude vorstin en hun beider toeverlaat Pardoen Vincent.
'We kunnen toch wel vrijuit spreken, Van Dievel?' wilde de informateur weten.
'Let niet op deze lieden, heer De Wever, zij zijn aan mij toevertrouwd door de beschermde werkplaats van Heide/Kalmthout,' poogde ik hun aanwezigheid te verklaren.
De blik van de oude koning werd zo mogelijk nog donkerder en somberder.

Op efficiënte wijze namen De Wever en het back-upteam van VDC de verkennende gesprekken met MR, CDH en CD&V door.
Onze trainee Dinska Bronska lijstte de gevoeligheden van de Franstalige partijen jegens de N-VA op, mijn junior partner Brabançonne somde de punten op waarmede CD&V kon gelijmd worden.
'Hoe is uw contact met de soeverein, heer De Wever?' vroeg ik aan het eind van onze round up.
De vraag was eruit voor ik het wist.
Met een ruk draaide de oude koning zich om, gelukkig buiten het gezichtsveld van de informateur. Maar dan nog was het een misser van formaat van mijnentwege.

'Beter dan ik ooit had durven hopen,' gaf Bart De Wever toe. 'We hebben ons in die kerel vergist. Hij heeft natuurlijk ook een goede kabinetschef die hem kort houdt, maar dan nog. En hij staat helemaal niet vijandig tegenover de N-VA, tot onze grote verbazing overigens.'
'Wel wel wel,' hield ik mij op de vlakte, in de hoop dat we snel een ander onderwerp zouden kunnen aansnijden. Maar Bart De Wever was nog niet uitgesproken.
'De vorige koning, die was een ander paar mouwen!' bracht de informateur de recordformatie van 2010-2011 in herinnering. 'Een echte socialist, ik kan hem niet anders benoemen, een Franstalige hangmatsocialist bovendien, en ik wik mijn woorden. Ik kon werkelijk niks goed doen bij die kerel.'

Angstig keek ik in de richting van de oude vorst. Dinska Bronska en Brabançonne hielden zich klaar om Bart De Wever te ontzetten, mocht dat nodig blijken.
De informateur zelf had niets in de gaten.
'De nieuwe soeverein,' vervolgde hij zijn evaluatie van het staatshoofd, ' is al zeker geen socialist. Hij is van goeie wil, bovendien. Weet ge wat hij mij toevertrouwde? Ik geloofde mijn oren niet. Meneer De Wever, zei hij, ik moet u iets bekennen, ik heb bij de verkiezingen op uw partij gestemd. Ha zo, zei ik, om iets te zeggen want ik wist werkelijk niet wat zeggen, en hebt u een lijststem of een voorkeurstem uitgebracht? Een voorkeurstem, zei hij, voor Bert Anciaux.'

(Louis van Dievel is journalist bij VRT Nieuws en schrijver.)