Hommeles in Laken - Van Dievel Consulting

Het was inderdaad een vreemd gezelschap dat daar op een kluitje stond: een oude man, gekleed in een te vaak gewassen bruine wambuis en drager van een overduidelijk valse baard, een kwaad kijkend oud vrouwtje in een hoepelrok waarin enkele baleinen ontbraken en waaraan de motten zich te goed hadden gedaan, en een soort monnik in een haren pij, tot voor enkele eeuwen geleden de populaire winterkledij van heremieten & godsdienstwaanzinnigen.
‘Wij zijn vervolgde christenen en wij vragen asiel, ‘ mompelde de monnik vanonder zijn kap.
Ik zuchtte zo mogelijk nog dieper. ‘Wees welkom, majesteiten en heer Pardoen ,’ sprak ik op niet echt overtuigende toon, ‘mijn modeste villa is de uwe.’
Kwieker dan ik had gedacht en voortdurend angstig achterom kijkend liepen Albert, Paola en Raspoetin Pardoen naar de voordeur.

‘Wat brengt de kat nu binnen?!’ Met deze vrolijke verwelkoming - en met open armen - poogde onze trainee Dinska Bronska onze onverwachte gasten op hun gemak te stellen. Ze liepen haar evenwel straal voorbij, naar en door de volgende deur, en de daaropvolgende, en hielden pas halt toen zij in de kelder achter de bewaaraardappelen een schuilplaats hadden gevonden.
‘Sire, kom vantussen de patatten, wat is dat voor flauwekul! ’ wilde ik al protesteren, maar toen hoorde ik Brabançonne opnieuw roepen van aan de poort.
‘Patron, er staat hier een posse* van Het Paleis, met Frans Van Daele aan het hoofd, zal ik ze binnenlaten?’
‘Nee!’ riep ik verschrikt, en door het raam kon ik zien hoe Brabançonne nog net de poort dicht kon gooien voor de neus van de wild met antieke pistolen en operettezwaarden zwaaiende ruiters van de Koninklijke Garde. Het paard van kabinetschef Frans Van Daele steigerde en wierp zijn berijder af. Enigszins bevreesd kwam ik naderbij, onderwijl de stevigheid van de tralies inschattend.

Vloekend kwam de West-Vlaming met de vierkante kop overeind, sloeg het stof van zijn livrei, en beet mij toe.
‘Van Dievel, gij ambetanterik, waar zijn ze?’
‘Over wie hebt u het?’ vroeg ik met mijn meest onschuldige blik, door mijn medewerkers mijn Bambi-look genoemd.
‘De oude lastverkoper en zijn echtgenote,’ sprak Van Daele op toch wel bijzonder oneerbiedige toon.
‘I know nottink,’ verzekerde ik hem.
‘Ik heb opdracht, ‘ snauwde Van Daele, ‘om de oude koning en de oude koningin desnoods met geweld aan u te ontrukken en ze onder dwang terug naar Laken te brengen.’
‘Tss tss,’ zei ik, weinig onder de indruk, ‘ en welk lot wacht hen dan?’
‘Home Avondlicht,’ antwoordde de kabinetschef van de jonge koning met onaangename grijns, ‘de nonnen staan al klaar om hen te verwelkomen. Men speelt niet ongestraft met zijne majesteit Filip de 1ste zijn koninklijke voeten!’
‘En dat allemaal voor een televisie-interviewtje, in het Frans bovendien?’ poogde ik de toestand wat te de-dramatiseren.
‘Het moet eens en voor altijd duidelijk zijn wie de baas is,’ siste Van Daele, ‘ en dat ben ik, pardon, dat zijn wij, pardon, dat is zijne majesteit.’

‘Heer Van Daele,’ sprak ik met een kikker in de keel maar desalniettemin vastberaden, ‘ wij hebben drie arme vluchtelingen asiel gegeven en wij zijn niet van plan de heilige wetten der gastvrijheid te schenden.’
‘Wablief? Is die Pardoen er ook bij? Dat wordt een schone vangst, de koning zal content zijn, en de koninklijke beul ook.’
En hij gaf zijn ruitergevolg met de arm het signaal om onze modeste villa te bestormen.
Op dat moment verschenen onze trainee Dinska Bronska en dobermann Brabançonne aan het fraaie gietijzeren hekwerk, uitgerust met een hogedrukreiniger van een goed merk en een brandslang die op de aalput was aangesloten.
De rest van het verhaal bespaar ik u. Per slot van rekening is dit een website voor kinderen van 7 tot 77 jaar. Laat ik volstaan met de mededeling dat er aan onze kant geen slachtoffers zijn gevallen.


Bon, maar nu zitten wij dus wel voor onbepaalde tijd met de oude koning en de oude koningin en hun trouwe factotum op ons dak.
Ze proberen zichzelf nuttig te maken in het huishouden, begrijp mij goed. Pardoen staat in de moestuin als vogelschrik. De oude koningin schilt iedere dag minstens 1 aardappel. En de oude koning doet op zijn Harley Davidson de boodschappen voor huize VDC in de lokale Delhaize. Betalen doet hij evenwel nooit en daar heeft tot nog toe niemand op durven reclameren.
Maar dat bidden, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, daar raken wij van VDC maar niet aan gewend.

*herlees uw Vlaamsche Filmkes.

(Louis Van Dievel is VRT-journalist en schrijver.)